Төҙөлөштә эшләп йөрөүселәр төрлөһө төрлө яҡҡа таралышҡан. Тик бер генә кеше ҡасмай тороп ҡалған. Ул архитектор булған. Ошо мәсетте төҙөү хаҡында ғүмере буйы хыялланған.
– Ҡар-ҡар! Бәлә була! – тип ҡарға һымаҡ ҡарҡылдаған бәхетһеҙлек ҡошо.
– Кит бынан, мин һинән ҡурҡмайым, – тип ҡысҡырған кеше.
– Ҡар! – тип тағы ла бер тапҡыр ҡарҡылдаған бәхетһеҙлек ҡошо. Шул минутта ул ултырған арка емерелеп төшкән. Мәрмәр таштарҙың ярсыҡтары архитекторҙы яралаған һәм ул дауаханаға эләккән.
– Был мәсетте һин төҙөй алмаясаҡһың, сөнки уның өҫтөнән бәхетһеҙлек ҡошо осоп үтте, – тип кешеләр архитекторҙы иҫкәрткән, уйынан дүндерергә ниәтләгән.
– Мин барыбер мәсетте төҙөйәсәкмен. Бәхетһеҙлектәр кешене көслөрәк итә, – тип яуаплаған.
Оҙаҡ ауырыған ул. Ләкин, ауыртыу-һыҙланыуҙарына ҡарамаҫтан, көнө-төнө мәсет хаҡында уйланған. Һәм ҡапыл арканы төҙөгән саҡта үҙенең иҫәпләүҙәрендә яңылышҡанын аңлаған. Ысынлап та, ундай дуға көмбәҙҙе күтәрә алмаҫ ине. Бөтәһен дә яңынан иҫәпләп, һауығып сыҡҡас та өр-яңынан мәрмәр арканы төҙөп ҡуйған. Ул элеккеһенә ҡарағанда ла матур булған, төрлө биҙәктәр менән биҙәлгән.
Тиҙҙән мәсеттең ап-аҡ көмбәҙе күҙ яуын алырлыҡ булып күккә олғашҡан.
Ҡайҙалыр йыраҡта бәхетһеҙлек ҡошо осҡан, ләкин мәсет янына килергә баҙнат итмәгән. Күрәһең, ул да көслө, ҡыйыу, ныҡыш кешеләрҙән ҡурҡҡан.