Вәғизәмдең тәҡдимен хуплап ҡаршы алдым. Бер аҙнанан бүлек мөдире пенсияға сыға. Үәт, шәп булыр! Майламайынса табанан ҡоймаҡты ла ҡуптарып булмай, түрәнең күңелен алдан күрә торорға кәрәк.
Табында беренсе тосты ҡатыным әйтте:
– Беҙ Вәхит улы менән ул армияға алынғансыға ҡәҙәр үк яратышып йөрөнөк, хат алышып торҙоҡ.
Һөйөклөмдө тыңлап хайран ҡалдым. Атайымдың исеме Вәхит, түрәбеҙҙең дә атаһы Вәхит. Ул ҡаршымда ғына ултыра, етмәһә, аҫтыртын ғына мыҫҡыл итеп көлгән дә кеүек. Минең яҫытабанлығым арҡаһында хеҙмәткә ярамағанымды, ҡулыма кәзә билеты тотторғандарын таныштарым онотмаған әле.
Һөйгәнем уның менән дә йөрөгән икән, тип уйлайым үҙемсә. Үәт, ышан был ҡатын-ҡыҙҙарға, ғәрлегеңдән үлерһең.
Ә Вәғизә – аҫтыртын, алдаҡсы. Минең “бажа”ға ҡарап, күҙен дә алмайынса маҡтай бирә:
– Илебеҙгә тоғро хеҙмәт иткән өсөн, уны рядовойҙан лейтенантҡа тиклем үрләттеләр, сит ил шпионын тотҡан өсөн ялға ла ҡайтарҙылар.
Әйтәм, ул ваҡытта ҡатыным әле теге ерем, әле был ерем ауырта, тип сит ауылға экстрасенсҡа аҙна буйы йөрөнө. Мин, иҫәр, уға ышанған булдым. Ә “бажа” Вәғизәмдең маҡтау һүҙҙәрен тыңлап, уның менән аҙна буйы йөрөгәндәрен иҫкә алып, туҡ бесәй кеүек, ауыҙын ялап ултыра бирә. Әлегә ултыр, әйҙә, тышҡа сығып, икмәк шүрлегеңә менеп төшкәс, белерһең әле нисек мыҫҡыл итергә.
Етер, бөгөндән үк айырылышам. Ҡыҙымды үҙемдә ҡалдырам, йөрөһөн әйҙә күгәрсен урынына. Мине мыҫҡыл итеп, һин никуда нигүдин, тип әйтеүе юҡҡа булмаған, “бажа”ны яратҡан икән. Ул ғына етмәгән, миңә тыуған көнөмә “бүләк” әҙерләгән, имеш. Бүләге шул: хеҙмәткәрҙәрем алдында минән көлөү, түбәнһетеү.
– Ул – уңған, аҡыллы, мине өҙөлөп ярата. – Вәғизәм һаман тел сарлай, туҡтаһын, тип аяғына ла баҫып ҡарайым, юҡ, үҙенекен һөйләй. Тағы ла “бажа”ны маҡтар ине, әгәр ҙә Ғәли: “Вәғизә килен! Арабыҙҙа ике Вәхит улы, һин ҡайһыһы тураһында һөйләйһең?” – тип һорау бирмәһә.
– Һәр ҡатын-ҡыҙҙың иренең яҡшы яҡтарын ғына күргеһе килә. Мин дә шул сир менән сирләйем. Ләкин тормошта теләктәр һәр ваҡытта ла ысынбарлыҡ менән тап килмәй. Ирҙәр ҡатындарына тик ыңғай яҡтарын ғына күрһәтергә, ысын күңелдән һөйөргә, ярҙам ҡулы һуҙырға, бағанаға ла көнләшмәҫкә тейеш. Минең тосым шундай ирҙәр өсөн! – Вәғизәм бокалдарҙы күтәрергә ҡушты.
Мин үҙемдең иҫәр икәнлегемде әле генә аңланым. Ҡатыныма рәхмәтлемен. Вәғизәм арҡыры мин хәҙер бүлек мөдире булып эшләйем.
Фәнүр ХӘБИБУЛЛИН.