Ике яҡлы шатлыҡ

– Юҡсы, Ғәшүрәшкә, компьютер бит был, компьютер! Тамам һантый кеүек ҡыланаһың!
– Ҡайҙа, ҡайҙа? – Мөслимә ҡар­сыҡ та сынаяғын өҫтәлгә ултыртып, әхирәттәре янына тәпәй­ләне.
– Уныһын төҫмөрләнем дә ул былай, тик аңламайым, унан нисек һөйләштең ул әле? Берәй төр­­лө сут­выйы йәбешеп торамы әллә үҙендә? – Ғәшүрә ҡарсыҡ былай ҙа алама күргән күҙҙәрен нығыраҡ секерәйтте.
– Һы-ы, их, һин, деревня-түтәй! Тормоштан бигерәк артта ҡалған­һың бит, ә! Һуң мин бит өс ай ҙа ун көн ҡалала ятып ҡайт­тым. Шунан балалар яңғы­ҙыңа ҡыйын булмаһын тип иҫке компьютерҙарын биреп ҡайтар­ҙы, көн дә үҙеңде күреп һөй­лә­шер өсөн тиеп. – Мәҙинә ҡар­сыҡ ҡәнәғәт йылмайып әхирәт­тәренә сер систе.
– Ата-аҡ, ысынмы, әллә үҙҙә­ре­нең кәртишкәләре лә күренә инде?
– Эйе-эйе, «скайып» тигән нәмә­кәй ул, шул улым инде, интырныт тигән нәмәһен тоташ­тыр­ҙы ла, хә­ҙер рәхәтләнеп һөйләшеп ятам!
– Күргән нәмәм түгел, ғибрәт, сихыр кеүек әллә нимә! – Мөс­лимә ҡар­сыҡ сирҡанып ситкә тайпылды.
– Үҙең һин сихыр, әллә нимә­­ләр һөйләп ҡуяһың инде, Алла­ғынам. – Хужабикә әхирәтенә бармаҡ сөйҙө.
– Мәҙинәкәй, ҡайҙа мин ти­ҙе­рәк ҡайта һалайым. – Ғәшүрә ҡарсыҡ шыптырлап ҡайтыу яғына ың­ғайланы.
– Бәй, Ғәшүрә, ҡайҙа һыпырт­тың, сәйеңде лә икәү итмәйенсә. – Хужабикә лә уның артынан атланы.
– Юҡ-юҡ, какуй сәй тей, ҡайта һалып балаларыма шылтыратайым, һинеке кеүекте миңә лә эшләп бирһендәр.
Ҡарсыҡтарҙың сутырлашҡаны соландан уҡ ишетелде.
– Эй, Аллам, бигерәк бер ҡат­лы­лар инде мынау икәү! Ул ком­пью­терҙан көн дә һөйләшеп торһалар, балалары хәл белергә ҡайтыр­ҙармы һуң?.. – тип эстән генә әсенеп ҡуйҙы Мөслимә ҡарсыҡ.

Д. ХӘСӘНОВА.