Һуңларға ашыҡмағыҙ!

— Бер насарлығым теймәй! Һәйбәт дуҫ булырға тырышам! Нимәмде оҡ­шат­майҙарҙыр, — тип бер юлы колле­гаһына зарланды.
— Һин бит, Зәлифә, һуңларға яра­таһың, — тине уныһы көрһөнөп.
Зәлифә аптырап ҡалды. Һуңлаған өсөн генә кеше дуҫлыҡты өҙәме? Тап­ҡандар һылтау! Оҙаҡ ҡына уйланып йөрөнө ул. Башҡа сәбәп тап­мағас, бәлки, эш, ысынлап та, һуң­ла­уында булғандыр, тигән һығым­таға килде. Шуға ла, яңы таныштар тапҡас та, был хатаһын төҙәтте. Бө­гөн ул өс яңы иптәше менән кафеға бара. Билдә­ләнгән урынға ярты сәғәт алдан килеп ултырҙы.
Һөйләшкән ваҡытҡа ике әхирәте лә килеп етте. Тик бына өсөнсө танышы һуңлай.
— Гел шулай булды инде. Һуңла­ма­ған ере юҡ, — тине береһе.
— Берәй нәмә булғандыр, — тине Зә­лифә яңы танышын яҡлап.
— Булып ҡуймаһын! Сәсен ҡыр­ҡынсы тапҡыр бөҙрәләтеп ултыралыр әле, — тине икенсеһе.
— Эйе шул, — тип ризалашты берен­сеһе. — Нисек һаман сәстәре ҡойолоп бөтмәгәндер! Теге юлы оялмай миңә кәңәш бирә бит әле: “Каре итеп ҡырҡ­тыр, һиңә оҙон сәс килешмәй”. Үҙенең ба­шындағы ҡарға ояһын белмәй!
— Минең дә сәс тыңлауһыҙ, йыйып алырмын тимә, — тине һөйләшеүҙең ҡайҙа китеп барғанынан бер аҙ уңай­һыҙланып Зәлифә.
Зәлифәнең әйткәндәренә иғтибар итеүсе булманы:
— Ки-ит! — тип һуҙҙы икенсеһе. — Уның кәңәштәрен тыңлаһаң! Аҡылы алтын булһа, күптән кейәүгә лә сығыр ине, фатир ҙа алыр инер, бынамын тигән карьера ла төҙөр ине!
— Шул-шул! Бер нәмәһе юҡ, ә үҙен Алланың ҡашҡа тәкәһеләй тоя. Ә ирҙәр менән үҙен нисек тота?!
— “Бының аҡсаһы юҡ! Бының ҡор­һағы бар! Быны­һы пеләш!”— тип эләкләргә тотондо икенсеһе.
— Беҙҙең ирҙәрҙе лә шулай тип уйлаймы икән? Минеке — пеләш, һинеке —ҡорһаҡлы, — тип ыҫылданы берен­сеһе.
— Мин әйтте тиген — уйлай! Теге юлы ҡунаҡҡа килгәйне, иремде баштан-аяҡ ҡараны ла, баҡа күргәндәй, таныу сирып ҡуйҙы! Йөҙөн күр­мәһәм дә хәрә­кәттәрен һиҙҙем быны!
— Минекенә лә шулай ҡарағандай булды! Ул миңә бер ваҡытта ла оҡша­маны. Тыштан матур булһа ла, эстән буш!..
Зәлифә һүҙ ҙә ҡыҫтыра алмай был икәүҙең ҡыҙыу әңгәмәһен тыңланы. Өсөнсө әхирәттәре килгәнсе уның кәк­ре аяҡтарын да, ҡыйыш үҫкән тештәрен дә, һаран булыуын да, күп ашағанын да тикшереп өлгөрҙөләр, хатта әле тыумаған балаларына ла эләкте: ундай әсәй йүнле кеше тәрбиәләй аламы?
Үҙен көттөргән әхирәттәре килгәс, Зәлифә уға аптырап ҡарап ҡуйҙы: ысынлап та, бындайҙа алама кеше ме­нән нисек дуҫлашмаҡ кәрәк?.. Шунан ғына: “Ә-ә-ә... Бына ниңә һуңларға ярамай икән”, — тип уйлап ҡуйҙы.

З. Хәкимйәнова.