— Бер насарлығым теймәй! Һәйбәт дуҫ булырға тырышам! Нимәмде оҡшатмайҙарҙыр, — тип бер юлы коллегаһына зарланды.
— Һин бит, Зәлифә, һуңларға яратаһың, — тине уныһы көрһөнөп.
Зәлифә аптырап ҡалды. Һуңлаған өсөн генә кеше дуҫлыҡты өҙәме? Тапҡандар һылтау! Оҙаҡ ҡына уйланып йөрөнө ул. Башҡа сәбәп тапмағас, бәлки, эш, ысынлап та, һуңлауында булғандыр, тигән һығымтаға килде. Шуға ла, яңы таныштар тапҡас та, был хатаһын төҙәтте. Бөгөн ул өс яңы иптәше менән кафеға бара. Билдәләнгән урынға ярты сәғәт алдан килеп ултырҙы.
Һөйләшкән ваҡытҡа ике әхирәте лә килеп етте. Тик бына өсөнсө танышы һуңлай.
— Гел шулай булды инде. Һуңламаған ере юҡ, — тине береһе.
— Берәй нәмә булғандыр, — тине Зәлифә яңы танышын яҡлап.
— Булып ҡуймаһын! Сәсен ҡырҡынсы тапҡыр бөҙрәләтеп ултыралыр әле, — тине икенсеһе.
— Эйе шул, — тип ризалашты беренсеһе. — Нисек һаман сәстәре ҡойолоп бөтмәгәндер! Теге юлы оялмай миңә кәңәш бирә бит әле: “Каре итеп ҡырҡтыр, һиңә оҙон сәс килешмәй”. Үҙенең башындағы ҡарға ояһын белмәй!
— Минең дә сәс тыңлауһыҙ, йыйып алырмын тимә, — тине һөйләшеүҙең ҡайҙа китеп барғанынан бер аҙ уңайһыҙланып Зәлифә.
Зәлифәнең әйткәндәренә иғтибар итеүсе булманы:
— Ки-ит! — тип һуҙҙы икенсеһе. — Уның кәңәштәрен тыңлаһаң! Аҡылы алтын булһа, күптән кейәүгә лә сығыр ине, фатир ҙа алыр инер, бынамын тигән карьера ла төҙөр ине!
— Шул-шул! Бер нәмәһе юҡ, ә үҙен Алланың ҡашҡа тәкәһеләй тоя. Ә ирҙәр менән үҙен нисек тота?!
— “Бының аҡсаһы юҡ! Бының ҡорһағы бар! Быныһы пеләш!”— тип эләкләргә тотондо икенсеһе.
— Беҙҙең ирҙәрҙе лә шулай тип уйлаймы икән? Минеке — пеләш, һинеке —ҡорһаҡлы, — тип ыҫылданы беренсеһе.
— Мин әйтте тиген — уйлай! Теге юлы ҡунаҡҡа килгәйне, иремде баштан-аяҡ ҡараны ла, баҡа күргәндәй, таныу сирып ҡуйҙы! Йөҙөн күрмәһәм дә хәрәкәттәрен һиҙҙем быны!
— Минекенә лә шулай ҡарағандай булды! Ул миңә бер ваҡытта ла оҡшаманы. Тыштан матур булһа ла, эстән буш!..
Зәлифә һүҙ ҙә ҡыҫтыра алмай был икәүҙең ҡыҙыу әңгәмәһен тыңланы. Өсөнсө әхирәттәре килгәнсе уның кәкре аяҡтарын да, ҡыйыш үҫкән тештәрен дә, һаран булыуын да, күп ашағанын да тикшереп өлгөрҙөләр, хатта әле тыумаған балаларына ла эләкте: ундай әсәй йүнле кеше тәрбиәләй аламы?
Үҙен көттөргән әхирәттәре килгәс, Зәлифә уға аптырап ҡарап ҡуйҙы: ысынлап та, бындайҙа алама кеше менән нисек дуҫлашмаҡ кәрәк?.. Шунан ғына: “Ә-ә-ә... Бына ниңә һуңларға ярамай икән”, — тип уйлап ҡуйҙы.
З. Хәкимйәнова.