Ыһы!

Атаһы тиһәм, ул ҡарауылда, таң атҡас ҡына ҡайта. Улым микән ни? Уның шулай ваҡытлы-ва­ҡытһыҙ йөрөй торған ғәҙәте бар. Улым, һинме?

– Ыһы!
– Кеше ҡурҡытып, ни эшләп йөрөйһөң? Йомошоң бармы әллә?
– Ыһы!
– Төҫөң ҡасҡан, тағы талаштығыҙмы?
– Ыһы!
– Эштән ҡайтышлай ип­тәштәрең менән мордо­бой­каға һуғылдығыҙмы?
– Ыһы!
– Берәр көрөшкә һыра һемерҙегеҙме?
– Ыһы!
– Эшең ауыр шул, ир-атҡа ара-тирә төшөрөп алыу ҙа фарыз, арыуҙы баҫыр өсөн. Килен шуны яратманымы? Енләндеме, күҙемә күренмә, тип ҡыуып сығар­ҙымы?
– Ыһы!
– Шуға сат йәбештең бит! Әйтерһең, ҡыҙҙар бөткән. Беренсе мөхәббәт, имеш. Үпкән-ҡосҡан елгә осҡан, уларҙың һәр береһенә өй­ләнә башлаһаң...
– Ыһы!
– Беҙ димләгән ҡыҙҙы оҡшатмаған булдың. Имеш, ялҡау. Кейәүгә сыҡҡайны, ана, унан да егәрле килен юҡ хәҙер. Донъялары әйлә­неп сыҡҡыһыҙ. Ә һеҙҙең?..
– Ыһы!
– Ярай әле, эшләгән ереңдән, аҡса түләп булһа ла, фатир ала алдың, кеше өҫтөндә йөрөр инегеҙ әтеү! Атайың менән беҙ ҙә ситтә ҡалманыҡ, ауыҙыбыҙҙан өҙөп булһа ла үҙ өлөшөбөҙҙө индерҙек.
– Ыһы!
– Килендең элек тә эшкә барымы юҡ ине. Бала тап­ҡайны, сәпсим туғарылды. Имеш, күңеленә ятҡан эш юҡ. Ҡулымдан килмәй, тип тураһын әйтергә оялалыр инде. Пенсияла булһаҡ та, беҙ ҙә тик тормайбыҙ: ата­йың ҡарауылда, мин дә, килен кеүек, өйҙә түшәмгә төкөрөп ятмайым, иҙән йыу­ған булам үҙемсә шунда. Иш янына ҡуш. Ә килен арҡыры ятҡанды буйға һалмай.
– Ыһы!
– Ейәнемде тыуған көнө менән ҡотларға тип бар­ғайным. Тейәнеп. Ул яратҡан ваҡ бәлеш бешерҙем. Килен компьютерға ҡапланған, бала-саға һымаҡ. Башын күтә­реп тә ҡараманы. Бер сына­яҡ сәйен йәлләне. Күтәренеп килеүең о`кей булды әле, ти. Бөгөнгә ашарға бешереүҙән ҡотолдом, ти... Эштән ҡайт­ҡас, тамағыңды туйҙырҙың­мы һуң? Әллә шунда уҡ ҡыуып сығарҙымы?
– Ыһы!
– Ултыр, һерәйеп торма, йәнемде көйҙөрөп. Хәҙер аш йылытырға ҡуям. Атайың ҡоро сәй менән генә хуш­һынмай, аш таптыра.
– Ыһы!
– Атайыңдан йәшереп кенә тотҡан ярты бар ине. Берәй йөҙ грамм тотоп ҡуя­һыңмы? Хәл кереп китер.
– Ыһы!
– Ҡайтып йөрөмә, үҙе­беҙҙә генә йоҡла. Әйҙә, бер үҙе ятһын тилереп теге күн бит!
– Ыһы!
– Әллә өйөңә генә ҡайтып йоҡлайһыңмы? Ҡатын-ҡыҙ шулай инде ул. Туҙынып, саңын ҡағып алмаһа, күңеле булмай. Тынысланғандыр инде.
– Ыһы!
– Тағы болара башлаһа, мах бирмә, ишекте шартлата ябып, сыҡ та кит! Таштан яралмағанһың, түҙемлектең дә сиге бар. Әллә ҡайҙа йө­рөмә төртәңләп, тура үҙе­беҙгә кил, һиңә генә урын табылыр, тыуған йортоң бит.
– Ыһы!