Нисәгә тиклем һанай беләһегеҙ?

 – Директор үҙ ҡулы менән тултырған мөһөрлө яҙыу, – мәйтәм. – Ана, таяҡтар күп унда... алтау. Етмәһә, тағы ла өҫтәрмен, – тип әйткәнемде һиҙмәй ҙә ҡалғанмын.

 – Бына нәмә, ҡустым, – ти был. – Ун бер һаны улай яҙылмай. Ялған документ ҡулланғаның өсөн төрмә көтә бит үҙеңде. Башың иҫән саҡта хәҙер үк күҙемдән юғал!– ти, өҫтөмә ырлап. Ярай аяҡтарым етеҙ, саҡ ҡасып ҡотолдом.

 Әлеге ваҡиғаны, хәлемә инмәҫме тигән маҡсаттан сығып, ҡала ҡыҙына аңлатып ҡарағайным, әллә “барин”, әллә “баран” тип күҙҙәре менән быраулап уҫал ҡараны ла, танау осомда ишеген шап итеп ябып, эстән келәгә үк бикләп ҡуйҙы. Ниндәй күгәүен тешләгәндер үҙен, аңлай алманым. Шулай итеп, биштәремде арҡаға аҫтым да, ҡабат ауылыма ҡайтып киттем, кино күрһәтергә.

 Дөрөҫ әйтә икән Хәкимулла бабай, йөҙгә тиклем һанай белгәндәр ҡалаға барып урынлаша, унға тиклем һанай алғандары ауылда тороп ҡала тип. Ҡалһа ни, ауылға ни булған! Әле гөл-сәскәле тәбиғәт ҡосағында кистәрен ауылдаштарҙы бергә йыйып рәхәт сигеп кино күрһәтеп ятҡан сағым. “Кино киске 10да башлана” тип иғлан яҙып элеүем була, шундуҡ йүгерешеп килеп етәләр, рәхмәт яуғырҙары, сөнки мин римдәрсә түгел, үзебеҙҙең һандар менән аңлайышлы итеп яҙам бит!