Бөркөттәр

Мин документтарымды институтҡа тапшырҙым, имтихандар башланғансы заводҡа йыйыусы слесарь булып урынлаштым. Эш режимы былай: бер аҙна – тәүге сменала, киләһендә икенсе сменала эшләйһең. Икенсе сменанан һуң, әгәр һауа торошо мөмкинлек бирһә, өйгә һәр ваҡыт йәйәү ҡайтам. Сөнки автобус барыһының да заводтан сығыуын көткәнсе, уларҙы өйҙәре эргәһендә төшөрөп ҡалдырғансы, беҙҙең туҡталыш янынан үткәндә – мин өйөбөҙгә еткән булам. Ни бары 40 минут тәпәйләргә...
Шулай бер мәл төндә ҡайтып киләм. Юл уртаһынан тиерлек атлайым, машиналар юҡ. Көтмәгәндә юл саты аръяғында геүләү ишетелде. Юлымды дауам итәм, ә геүләү яҡынлаша. Шунда...
Ҡаршыма урам тултырып бер өйөр үҫмерҙәр атлай. Эшлеклеләр, ҡулдарын бутап, ҡыҙып-ҡыҙып нәмәлер тикшерәләр. Йәшермәйем, шөр ебәрҙем, аҙымдарымды аҡрынайттым. Улар күмәк, мин бер үҙем. Ни эшләргә? Ҡасырға? Барыбер ҡыуып етеп кәрәкте бирәсәктәр. Яҡынлашабыҙ. Мине күрҙеләр. Иң яҡшы ҡарарға килмәүемде аңлайым: юлдан ситкә тайпылмайым, һаман алға атлайым. Йөрәгем дөп-дөп тибә... Хәҙер...
Ныҡ арығаным йөҙөмә сыҡҡайнымы, әммә был осраҡта нисек булғанын әйтә алмайым. Өйөр аша үттем, бер кем дә бер нәмә лә эшләмәне. Ҡайһы берҙәре генә үҙҙәре араһынан уҙғанда иңбашымдан ҡағып ниҙер әйтте: йәнәһе, нимә, туғанҡай, эштән киләһеңме, арыныңмы? Артымда тауыштар тынғас ҡына тыныслана төштөм. Алда – бушлыҡ, өйөбөҙгә лә күп ҡалмай.
Бейек булып үҫкән ҡыуаҡтар янынан үткәндә тоноҡ тауыш ишетәм:
– Эй, малай! Кил әле бында! Тегеләр алыҫ киттеме?
Туҡтайым, кемдәрҙе һорауҙарын белешәм.
– Ни... Тегеләр... Өйөр.
Ҡыуаҡтар араһынан ике мент сыға. Төн уртаһында урамда эшһеҙлектән интегеп теләһә кемгә бәйләнеп йөрөгән йәштәрҙе йәшеренеп күҙәтәбеҙ, тигән ҡиәфәт менән. Яныма киләләр:
– Әйткәндәй, һин үҙең кем? Ҡайҙан киләһең? Документтарың бармы?
Бөркөттәр...

И. ИҪӘНБАЕВ.