Пластик тәҙрә

Уйланған уй – эшләнгән эш, ти­гәндәй, совет осоронда бушҡа бирелгән клуб саҡлы фатирҙы биш миллионға һатып ебәрҙеләр. Өсөһөн шунда уҡ ҡыҙҙарына тот­торҙолар. Ҡалған икеһе, яҡшы ғы­­на йорт алып, мал-тыуар, умарта йүнәтеп һәм, әлбиттә, ав­томашинаға эйә булып, оҙаҡ ҡына ҡайғы-хәсрәтһеҙ йәшәргә етер кеүек ине. Тик барыһы ла улар уйлағанса килеп сыҡманы...
Күңелдәренә яҡын бер ауылда 300 меңгә бик шәп йорт таптылар. Осһоҙға ғына йортло бул­дыҡ, тип ҡыуанырға өлгөрмә­неләр – ҡара ҡайғыға ҡалдылар. Күршеләре бик ғауғалы икән. Көнө-төнө аҡырыш та, талаш. Хет башыңды алып сығып ҡас! Теге бушлай тигәндәй йорт һатып китеүселәр нәҡ шулай иткән дә. Тик Фәрит менән Рәфиҙә улар артынан эйәрәлмәй шул инде – аҡсалар туҙҙырылған. Аҙбар тулы мал-тыуар, баҡса тулы умарта! Ҡайҙа китәһең шуларҙы ташлап? Етмәһә, йорт та, ауыл үҙе лә бик оҡшай. Саф шишмә һыуын эсеп туйғыһыҙ! Эргәлә генә йыл­ға – хет һыу ҡойон, хет балыҡ тот. Фәрит бит нисә йылдар хыялланды ҡартлыҡты шундай ожмахта үткәреү тураһында!
Үҙ баштарына төшкән бәләне таныш-белешкә һөйләп, зарланып йәшәп ятҡанда, бер аҡыл­лыһы шәп кәңәш бирҙе:
– Юҡ өсөн баш ватмағыҙ: күр­шеләр тауышлана тип кенә, кеше йорт ташлай тиме ни! Тауыштан ҡотолоу сараһы бар бит...
– Нисек?!
– Пластик тәҙрә – шуларҙы ҡуй­ҙырып алаһың да, бер ни ишетмәй рәхәтләнеп йәшәйһең. Улар аша хатта машина тауышы ла ишетелмәй, не то что күр­ше­ләрҙең талашҡаны!
Ярай әле, пластик тәҙрәлек ке­нә аҡса ҡалғайны. Оҫталар бер көндә ҡуйып киттеләр ул замана тәҙрәләрен.
Фәрит менән Рәфиҙә, пластик тәҙрәле өйҙәрендә тын ҡалып, урамдан килгән тауыштарҙы тың­ларға кереште. Машина тауышы шаҡтай яҡшы ишетелә булып сыҡты. Күршеләрҙең ҡыс­ҡы­рышҡаны нисек икән? Улары ла һиңә кәрәк саҡта ғына ауыҙ­ҙарына һыу ҡапты.
– Әйҙә, булмаһа, мин, тышҡы яҡта ҡысҡырып һүгенеп ҡарайым, ә һин тыңлап тор, – тип, Фәрит сы­ғып китте. Уның башына ҡа­ты­нын шаяртып алыу ниәте кил­гәйне. Ул, ғөмүмән, шаян холоҡло кеше, ә инде бер ҡатлыраҡ ҡа­ты­нынан көлөргә тиһәң – уны ҡуш.
Фәрит, ғауғалы күршеләренә ҡараған тәҙрә төбөнә килеп, аҡырына-баҡырына һүгенергә кереште. Күршеләргә оҡшатып, күҙҙәрен дә аҡайта, ҡулдарын да ел тирмәне урынына һелтәй башланы! Әммә Рәфиҙә бер тауыш та ишетмәй – иренең ауы­ҙының ҙур итеп асылып-ябыл­ғанын ғына күрә. Әллә шул ҡыуа­ныстан, әллә иренең ҡыла­ны­шынан йығылып көлөргә тотондо. Шунан ире янына сыҡты.
– Булды, былай булғас, бер ни ишетелмәй! Ҡотолдоҡ күр­шеләрҙең тауышынан! – тип, ирен ҡосаҡлап уҡ алды.
Ә иренең «этлеге» кисен генә беленде: иҫереп ҡайтҡан күрше­һе сираттағы концертын башла­ғас. Фәрит ҡысҡырған, һүгенгән булып ҡыланған ғына икән – ауы­ҙын асып япҡан, тик бер өн дә сығармаған. Ә Рәфиҙә, пластик тәҙрә аша бер ни ишетел­мәй тип, юҡҡа ҡыуанған!
...Пластик тәҙрәләр, тимер ишектәр ҡуйып, тауыштан, уғры­ларҙан бер ни ҡәҙәр һаҡланырға була ла ул, ә бына ғауғалы күр­ше­нән ҡотолоп булмай. Юҡҡа ғына халыҡ, өйҙән алда күрше һа­тып ал, тимәгәндер инде.

Рәүеф ХӘКИМОВ.