Бумеранг

Йорт хужаһы үҙ эше менән мәшғүл. Ҡатыны усаҡлыҡта бер инеп, бер сығып үҙ мәшәҡәте менән була. Сепарат йыуған һыуҙы түккән арала ҡош-ҡорт ашата. Иренең бөтөп барған колхоз эшенә һуңлап барыуын сәбәп итеп, былар бер саҡ һүҙ көрәштереүҙән әрепләшеүгә күстеләр ҙә киттеләр. Тауыштары әйтешкән һайын көрәйә барҙы, аҙаҡ инде күршеләренән дә, улдарынан да тартынманылар. Ә улдары, ата-әсәһенең ирешеп киткәнен абайламағандай, уйнауын белде.
Ул арала ата-әсәләренең әйте­шеүҙәре ҡыҙғандан-ҡыҙып, сығырынан сығып китте. Былар йәберләшеүгә барып еттеләр. Улай ғынамы, бер-береһенә оятһыҙ һүҙҙәр ҙә таш­ла­нылар. Ир тигәнең аҙаҡҡы нөктәгә килеп етте буғай. Солидол менән тулы бәләкәй еҙ күнәген алып саҡ ҡатынына елгәрмәне. Тамам ярһыған ир кәрәкле һүҙҙе таба алмай тотлоға башланы һәм “мин һиңә, мин һине, телеңде тый­ма­һаң әле, мин һине... ” һүҙҙәренән башҡа бер ни әйтә алмай, туҡтап ҡалды. Ә ҡатыны: ”Нәмә эшләй алаһың һуң һин? Э-э-й, буғым, һинме һуң инде, берәй эш ҡырыусы, һүҙ һөйләп торған була бит әле. “Мин һине лә”, “мин һине”, имеш. Һин бит, кеше ирҙәре кеүек, рәтле-башлы итеп ир вазифаһын да үтәй алмайһың! – тип әйтеү дәрәжәһенә барып етте.– Ишү, мин һине лә, мин һине, имеш! ”
Ошо һүҙҙәрҙән һуң ир кешенең сабырлығы тамам бөттө. Баҫып торған еренән, үлән араһын күҙәтә башланы. Тик ҡапыл ғына ҡул осона алып бә­рерлек бер нәмә лә кү­ренмәне.
Шул саҡ ихлас итеп тирләп-бешеп уйнап йөрөгән ма­ла­йының бумерангы уның алдына уҡ килеп төшмәһенме! Нәҡ шул ғына кәрәк ине ҡаны тамам ҡыҙған иргә. Тиҙ генә бумерангты һәрмәп алды ла йән асыуы менән ҡатынына ҡаратып елләне. Уныһы әллә ҡайҙа йә­һәннәмгә китте лә бер нисә секундҡа күҙҙән юғалды.
Шул саҡ күпме бәреп тә бумерангын йүнләп осора алмаған малайы: ”Вот, здорово!” – тип ҡысҡырып ебәрҙе. Бумеранг әйләнеп килеп һемтәйеп баҫып торған ирҙең битенә килеп тейеп, өс-дүрт тешен һыпырып алып, уның ауыҙ-башын ҡанға пыр туҙҙырып, барып та төштө. Улының йүгереп килеп, ерҙә ятҡан уйынсығын алған арала тағы: ”Вот, здорово!” – тигән шатлыҡлы һүҙен ишетеп, ир киҫелгән имән кеүек ҡоланы.
Бына бит нисек килеп сыҡты: кисә генә бер татыу ғаилә булып район үҙәгенә ваҡ-төйәк һатырға барғай­нылар. Шунда һөт, эремсек, ҡаймаҡ һат­ҡан барлы-юҡлы аҡсаға кәрәк-яраҡтан арттырып, хаҡы төшөрөлгән уйынсыҡ алып ҡайтҡайнылар.
Ир күҙен асҡанда, башы ҡатынының итәгендә ине. Ҡатыны уның яраһын һөртөп ултыра. Бына ул, ғүмерҙә булмағанса рәхәт кисертеп, иренең көнгә янып бөткән сәстәрен һыйпай... Рәхәтлектең сиге юҡ. Ни эшләп кеше ошо бәхетте бәлә килгәс кенә тоя, аңлай икән? Ни өсөн? Шул бәхетле генә булып йәшәү­ҙең бер уйлаһаң, бер ҡыйынлығы ла юҡ кеүек. Юҡ-бар мә­шә­ҡәттән бәлә сы­ғарып, араларҙы һыуытабыҙ ҙа ҡуя­быҙ, тигән уй ире башына барып ет­кәндә, ҡатыны:
– Кешегә яуызлыҡ уйлама, йәнем, бу­меранг кеүек үҙеңә ҡабат әйләнеп ҡай­та, – тип әйтеп ҡуй­ҙы.
Ир кеше, яуап би­рәм тип, ауыҙын ас­маҡ ине лә, тыйылып ҡалды. Уның күҙе малайының ҡулын­дағы бумерангҡа төштө.

Риф ДӘМИНЕВ.