Бер көндө шулай йомош төшөп Ямал әбейҙәргә килеп индем. Ишегендә йоҙаҡ тора. Ҡарсыҡтың улай кешегә инеп ултыра торған ғәҙәте юҡ ине. “Бәрәңге алалыр”, – тип баҡсаһына табан атланым. Барып та етмәнем, Ямал әбейҙең йыуан кәүҙәһе күренде. Ысынлап та, бәрәңге ҡаҙа ине ул.
Көрәкте бәрәңге төбөнә ҡуя ла, аяғын өҫкә күтәреп баҫа, ләкин уныһы көрәктең өҫкө яғына тура килмәй. Ямал әбей ергә баҫа. Шулай ике-өс тапҡыр яңылышҡас, ниһайәт, аяғы көрәктең өҫкө яғына тура килә. Көрәк ергә кереп китә. Унан мышнап, көс-хәл менән бәрәңге төбөн аҡтарып ташлай. Маңлайынан тирҙәр сыға. Әбей көрәккә таянып ял итә.
Шулай ауырлыҡ менән булһа ла, баҡсаның яртыһынан күберәк ерен алған ине ул. Мин янына уҡ килеп:
– Һаумыһығыҙ! Алла ярҙам бирһен, – тинем.
– Аллаға шөкөр! – тип яуап бирҙе. – Яртыһынан күбеһе бөттө инде, ике аҙналыҡ эш ҡалды.
– Улың менән ҡыҙың бар бит. Ниңә саҡырмайһың? Икеһенең дә машинаһы бар. Улар ҡайтһа, ике көндә ҡаҙып бөтәсәк.
– Ҡуйсәле, – тине Ямал әбей. – Икеһе лә эш кешеһе бит. Минең өсөн, эштәрен ташлап, ҡайта алмайҙар бит инде. Үҙҙәренең балалары ла үҫеп килә. Үҙем әкренләп булашам инде. Бөтөрөрмөн әле.
– Балаларың онотто улай булғас, – тинем.
– Ни эшләп онотһондар? – тине әбей үпкәләп. – Ике балам да мине бик ярата. Икеһе лә, ваҡыт табып, йылына ике мәртәбә ҡайталар.
– Ҡасан ҡайталар әле улар? – тип һорайым.
– Бына бәрәңге алып бөтөрәйем әле, – тине Ямал әбей. – Хәҙер еңел машиналарына прицеп тағып ҡайтып етәсәктәр. Икеһе лә унар ҡапсыҡ бәрәңге алып китәсәк. Күстәнәсте лә күп итеп алып киләләр улар. Ҡайтҡан һайын – яулыҡ, сәйен-кәнфитен дә онотмайҙар.
– Ә тағын ҡасан ҡайталар? – тип ҡыҙыҡһындым.
– Икенсеһенә һуғым һуйғас ҡайталар, – тине Ямал әбей. – Дүрт бот уларға. Миңә ҡалғаны етә. Хәҙер ҡартайғас, бик ашай ҙа алмай башланым. Күп тә була әле ҡалған ит. Бик яраталар балаларым. Күҙ нурҙарым. Онотмайҙар әсәләрен. Ҡайтып торалар. Ә һин нимәгә килдең әле?
«Ысынлап та ныҡ яраталар икән балалары әсәләрен», – тип уйланым да, йомошом тураһында һөйләй башланым.
З. ЮНЫҪБАЕВ.