"Принцесса"

Зәйнәп, Зәйтүнәнең һүҙен дауам итеп:
– Хәҙисә – һимерә, ире Ғәли, көн дә ун килоға ябығып, тире менән һөйәккә ҡалып бара, уға ҡараһаң, ҡурҡыныс та, ҡыҙғаныс та, – тине.
– Шул Хәҙисәне әйтәм, эшкә лә йөрөмәй, ауылды көнөнә ике тапҡыр әйләнеп сыға. Һәр өйҙә, юҡ-бар хә­бәрҙе арттырып-бүрттереп, туҙға яҙмаған нәмәләр лыбырҙай. Һәр өйҙә бал, май менән һыйлана, ҡәбәхәт. Ә Ғәли ас ултыра. Ғәлигә: “Йөрәккә­йем, һин бешергән аштар телеңде йоторлоҡ, бигерәк тәмле!” – тип, уға йүкә сөй ҡаға икән. Юха йылан! Уҡы­мышлығын ташҡа үлсәйем! Хәстрүш­тең, ике класты дүрт йыл уҡып, ваҡыт уҙҙырып, сабата туҙҙырып йөрөгән булды инде һөйрәлеп. Ғәлиҙе әйтер инем инде, ҡатыны: “Ғәли йәнем! Тегеһен эшлә, быныһын алып ҡуй”, – тип әйтеүе була, өйрәткән этме ни, башын эйеп, йүгерә башлай. Ҡойроғо булһа, уныһын да болғар ине, билләһи.
– Бер мәлде Ғәли эштән арып ҡайтҡан, – тип дауам итте Зәйнәп. –Бахырың, сәйһеҙ-ниһеҙ ҡатҡан әпәй кимереп ултыра. Өҫтәл өҫтөндә, шаром покати, бер ни ҙә юҡ. Карауатта, күбенгән һыйырҙай мышнап, донъяны дер һелкетеп, “принцесса”һы йоҡлап ята. Ғәли, етмәһә, мине үр­тәгәндәй, былай ти: “Зәйнәп апай, берүк ҡысҡырып һөйләнмә, Хәҙисәм­де уятаһың!” Был һүҙҙәрҙе ишеткәс, тәнем үтмәҫ бысаҡ менән киҫкелән­гән­дәй булды. Ғәлигә: “Ҡатыныңды ниңә шулай уҙындыраһың? Артына тип тә сығарып ебәр, оятһыҙҙы!” – тип әйткем килде.
– Зәйнәп! Әйҙә, бер ҡыҙыҡ эш­ләйек! – тине Зәйтүнә. – Беҙгә ингән һайын Хәҙисәнең сәйенә аштан бүк­терә торған дарыу һалайыҡ. Башҡа өйҙән-өйгә йөрөмәҫ эт кеүек хәйер­селәп.
Зәйнәп былай тип өҫтәне:
– Хәҙисә ултыраһы ултырғысҡа солидол буяһаҡ, тағы ла ҡыҙығыраҡ буласаҡ!
– Шулай ҙа ул, бысранған кейемдә­рен иренән йыуҙырасаҡ бит ул. Ғәлигә йәнә мәшәҡәт. Әй, Алла!.. – тип көрһөндө Зәйтүнә.

Фәнүз ХӘБИБУЛЛИН.