БЕРҮК ҮЛӘ КҮРМӘЙЕМ

— Ғәлийән ағаҡайым, һинһеҙ — ике ҡулһыҙбыҙ: бухгалтерияның эше туҡталды, — тип, сумкаһынан бер ҡосаҡ ҡағыҙ бушатты ул. — Зинһар, бынау отчёттарҙы ҡарап ҡына ебәрһәңсе.

Ҡараным инде. Хәлем ауыр булһа ла. Сирләнем тип, коллективты премияһыҙ ҡалдырып булмай ҙаһа.

Бухгалтер Зилә китеү менән секретарша Сәриә килеп инде.

— Ғәлийән Сәләевич, һеҙ миңә квартир алырға ярҙам итермен, тигәйнегеҙ. Вәғәҙәгеҙҙе онотманығыҙмы? — тине ул, ғәҙәтенсә мөләйем йылмайып.

— Юҡ, юҡ, күгәрсенкәйем, — тинем, көскә тын алып. — Үлһәм дә һине онотмам.

— Берүк үлә күрмәгеҙ, Ғәлийән Сәләевич! — Сәриәнең оҙон керпектәре ҡыбырлап ҡуйҙы. — Йәшәгеҙ әле, йәшәгеҙ. Мин квартир алғансы...

— Изге теләгең өсөн рәхмәт, күгәрсенем, — тинем, уның арҡаһынан һөйөп. — Тырышырмын.

Мин, квартир өсөн кәрәкле документтарҙы әҙерләп, уның ҡулына тотторҙом.

Сәриә өй ҡотларға саҡырып, битемдән үпте лә сыгып йүгерҙе.

Бер аҙҙан палата ишегенән Хәниф бажаның башы күренде.

— Ну, бажа, тапҡанһың бәлнистә ятыр ваҡыт! — тип ғоролданы ул тупһанан үтеү менән. — Һин бит мине тереләй һуяһың, былай булғас. Үлмәҫ борон ҡәбергә тығаһың!

— Туҡта әле, бажа, — тим, — тыныслан. Ни булды?

— Һорап тораһың тағы! — Хәниф оторо ҡыҙҙы: — Былтыр уҡ ҡолағыңа киртеп ҡуйғайным даһа. Улым мәктәпте бөтөрә, институтҡа индерерһең, тип. Нимә, оноттоңмо ни?

— Онотманым. Борсолма, бажа. Башҡа ҡайғың булмаһа.

Таныш профессорыма шылтыратып әйткәс кенә, тынысланып ҡайтып китте ул.

Бигерәк ҡыҙыу ҡанлы минең бажа. Йөрәгенә бер-бер хәл булмағайы тип ҡот осто. Ярай әле иҫән-имен оҙаттым үҙен, аллаға шөкөр.

Ләкин ҡыуанысым оҙаҡҡа барманы. Илай-илай Рамай күршем килеп керҙе. Үҙе ҡыҙмаса. Етмәһә, ҡуйынына шешә ҡыҫтырып алған.

— Эй, күршекәйем!.. — тип, өҫтәмә ҡапланып, үкһене ул.— Аңлаһаң, һин генә аңларһың хәлемде.

— Ниндәй бәләгә тарының?

— Бәлә генә, тиһең... Уф, йөрәгем! Үләм...

— Йөрәгең сәнсәме ни?

— Сәнсә генә, тиһең... Яна-а-а!..

— Инфаркт түгелдер бит?

— Инфаркт ҡына булһа, түҙер ҙә инем. Ҡатын ташлап китте-ү-ү...

— Ай алла, — тинем, уны нисек йыуатырға белмәй. — Былай йүнле генә йәшәп ятҡан һымаҡ инегеҙ ҙәһә.

— Шулай инек тә. Китте бит ана, китте... — Рамай, стакан алып, араҡы ҡойҙо. — Әйҙә әле, күрше, шул ҡайғынан...

— Миңә ярамай.

— Миңә лә ярамай. Янған йөрәкте баҫайым тип кенә. — Рамай стаканды тамағына ҡапланы ла: — Ҡабырға берәй нәмәң юҡмы? — тип эҙләнә башланы. Йүнле-рәтле нәмә тапмағас, ҡалған бутҡаны һыпыртып ҡуйҙы. — Өс көн ауыҙыма аҙыҡ ҡапманым, — тине ул. — Һиңә бында рәхәт: ашау байҙан, үлем хоҙайҙан.

Үлем тигәндәй, әгәр яңылыш үлеп-маҙар китһәм... Минһеҙ нимә эшләр икән былар? Йәшәй алмаҫтар — тәүбә-тәүбә! — ҡырылып бөтөрҙәр, моғайын.

Юҡ, миңә һис кенә лә үлергә ярамай! Урынымдан һикереп торҙом да хәстәхана кейемен һалып ырғыттым:

— Әйҙә, киттек! — тинем Рамайға. — Ҡатыныңды барып алайыҡ.

Күршемде етәкләп, баш табипҡа индем.

— Зинһар, мине сығарығыҙ, — тип ялбарҙым. — Дауаланыу ҡайғыһы юҡ миндә.

Баш табип, ғәжәпләнеп, башын сайҡаны ла:

— Ихтыярың, — тине. — Үлһәң, үҙеңә үпкәләрһең.

Мин уға рәхмәттәр уҡып, тиҙерәк сығып тайҙым. Үҙ башымды һаҡлайым тип, хәстәханала ятып, әллә күпме кешене тереләй ҡәбергә индермәм бит инде!

1994.

Фото: cont.ws