Эсһәң шарап - эшең харап!

Янғын

Беҙҙең ауылда янғын сыҡты, бабай менән әбейҙең ғүмер буйы йәшәгән, балалар үҫтергән өйөнән нигеҙе генә тороп ҡалды. Ярай әле, үҙҙәре сығып өлгөргән, хатта ҡайһы бер әйбер­ҙәрен “ҡыҙыл әтәс”тән һаҡлап ҡала алғандар. Уларҙы колхоз бөткәндән бирле бикле торған ҡунаҡханаға урынлаштыр­ҙылар.
Ах та ух килеп әбей ултыра, ҡулында – документтар, алтын-көмөш балдаҡ­тар, алҡалар, белә­ҙектәр. Бабайҙы­ҡында – китап. Ниндәйҙер олимпиа­дала еңгән өсөн балаларының бере­һенә бүләк ителгән Һәҙиә Дәүләт­шинаның “Ырғыҙ” романы.
Әбейе уның күҙен дә астырмай ороша:
– Өйҙән йүнлерәк берәй әйбер алып сығырға башың етмәнеме ни? Сат­лама һыуыҡта яланбаш тороп ҡалдың. Йә инде, тапҡан алып сығыр нәмә! Ҡөрьән булһа, тағы бер хәл.
– Был китап миңә Ҡөрьәндән дә ҡәҙерлерәк. – Бабай китапты юғары кү­тәрә. – Белмәһәң – бел: бында беҙ­ҙең ата-бабаларыбыҙҙың рево­лю­­цияға тиклем нисек йәшәүҙәре ту­раһында яҙылған.
Кискә бабай лаяҡыл иҫерек ине. Баҡ­тиһәң, әбейенән йәшереп ҡара көнгә тип йыйған аҡсаһын ошо китапта һаҡлаған икән.

А. ҒӘЙНУЛЛИН.