"Әҙ ҡалды"

– Нисәгә тиклем һанай бе­ләһең? – тип ҡыҙыҡһындым мин.
– Унға тиклем, атай, унға тиклем! – тип маҡтанды ул.
Табынға ултырғас, әсәһе Су­рамандың алдына еләктәр ҡуйҙы.
– Тәрилкәлә нисә еләк бар? – тип һораны әсәһе.
Сураман еләктәргә бармағы менән төртә-төртә һанарға тотондо.
– Берәү, икәү, өсәү, дүртәү, бишәү, алтау, етәү… Ете!
Әсәһе бер еләкте алып ауы­ҙына ҡапты.
– Әле нисә еләгең бар?
Сураман тағы бармағын эш­кә ҡушты:
– Берәү, икәү, өсәү, дүртәү, бишәү, алтау… Алты!
Апаһы ла тәрилкәгә үрелде.
– Ә хәҙер?
– Берәү, икәү, өсәү, дүртәү, бишәү… Биш!
Мин дә бер еләкте эләк­тер­ҙем.
– Тағы һана.
– Берәү, икәү, өсәү, дүртәү… Дүрт!
Өләсәһе лә бер еләкте ауы­ҙына оҙатты:
– Хәҙер тәрилкәлә нисә еләк ҡалды инде?
Был юлы Сураман һанап торманы.
– Әҙ ҡалды, – тине лә баш бармаҡ ҙурлыҡ ҡып-ҡыҙыл еләктәрҙе йыпырҙы.
– Ҡабаланмай ғына аша, та­ғы бирермен, – тине әсәһе.
Сураман рәхмәт әйтергә лә онотоп, өҫтәл артынан тороп китте. “Барыбер үҙегеҙ ашап бөтөрәһегеҙ!” – тип уйла­ны шикелле. Ә беҙ уның беле­мен тикшереп ҡарамаҡсы ғына булғайныҡ.

Факил МЫРҘАҠАЕВ.

Йомартлыҡ

Өләсәй ейәненең бар­маҡ­тарын бөгә-бөгә һанарға өйрәтә:
– Бер, ике, өс...
Ейән уның һул ҡул бар­маҡтарын һанай-һанай:
– “Киндер сюрприз” – бер, “Чупа-чупс” – бер, сәт­лә­үекле шоколад – бер, һа­ғыҙ – бер, туңдырма – бер. Бө­тәһен дә алып бирһәң, йомарт өләсәй булаһың, – тигән.

Йәшенмәк

Өләсәй менән ейән йә­шенмәк уйнай. Йәшеренгән ейәнде өләсәй тиҙ таба. Сират үҙенә етә, ул байтаҡ ҡына ултыра, эҙләүсе юҡ. Аптырағас:
– Ниңә мине эҙләмәй­һең, ҡайҙа һин? – тип ҡа­рарға сыҡһа, тегеһе кәнфит ашап ултыра икән.
– Мин бит шкафтан кән­фит эҙләнем, һине түгел...

Маҡтансыҡ

Өләсәй табаҡ-һауыт йыуып тора. Ейәне алдында үҙенең һөнәрле икәнен күрһәтергә уйлаған: бейеп тә, йырлап та күрһәтә, таҡ­маҡтар сығара.
– Улым, күрәһеңме, өлә­сәйең булдыҡлы! – ти икән. – Кем булам инде мин?
– Табаҡ-һауыт йыуыусы.

Флүрә ХӘЛИЛОВА.