Ярай, хыялығыҙ тормошҡа ашты ла, ти. Ана ята ул, ғүмер буйы ошонда төйәкләгәнме ни, йүнле бер эш күрһәтмәне, ә тәмле ашарға һәм ыҫпай кейенергә ярата икән. Ә элеккегеҙ әле онотолмаған, ашауға талымһыҙ, кейемен дә һайланып торғандарҙан түгел ине. Сағыштыра торғас, өҫтөнлөктәре лә, арлы-бирле етешһеҙлектәре лә асыла. Әхирәттәрең ҡыҙыҡһына, ниндәй мал эләктерҙе икән, тиҙәрҙер инде, бер сәбәпһеҙ ҡунаҡҡа өндәштеләр, эсәме, юҡмы, шуны белергә теләйҙәрҙер. “Кит, – тине йәндәй күргән әхирәтең, – был нәмәне ҡайҙан таптың? Эсмәне бит! Моғайын, дауаланғандыр”.
Булһа, булғандыр, хәҙер ҡыуалап сығарып булмай. Фатирын ҡуртымға биргән, аҡсаһының бер өлөшөн тотторҙо, күп түгел, һыуға, электрға түләрлек. Эй, Хоҙайым, ҡатын-ҡыҙға күп кәрәкме инде, өйҙә, ниһайәт, ир ҡулы һиҙелде. Өндәшмәй генә шарылдап торған ишектәрҙе майлап сыҡты, балконды көпләтәм, ти. Бысаҡтарҙың үткерләнгәнен ҡулымды ҡырҡҡас ҡына һиҙеп ҡалдым. Әсәйем ҡалай дөрөҫ әйткән: ҡарт алаша бураҙнаны боҙмай шул. Ә тәрәнлегенә килгәндә, ҡуй, әхирәт, ҡуй, үҙ-ара ҡалһын. Берәүҙе туҙҙырҙым, быныһына нисек тә түҙермен әле.