Төндәлектәр. Ҡайтҡандар һәм ҡайтмағандар тураһында. Хәкимә инәйҙең ҡайғыһы.

Мөхәммәтғәле бабайҙан башлағым килә. Таҙа кәүҙәле, үҙе һәр саҡ йылмайып, ипле генә һөйләшкән бабайҙан беҙ шөрләй инек. Ә ул һис тә үҙенән ҡурҡырлыҡ түгел ине. Кистәрен баҡса артына сығып, үҙе һымаҡ бабайҙар менән әңгәмә ҡороп, еҙ ҡурай тартып ултырғанын хәтерләйем. Көйө лә ҡолағымда сыңлап тора. Ошо бабайҙың уңғанлығына әле булһа таң ҡалам. Нисә ҡарама, аяҡ өҫтө эш менән була. Һарай арты тулы – умарталар. Балаларының күплеген хәтерләйем. Мөхәммәтғәле бабай һуғышҡа биш улын оҙатҡан, бишеһе лә иҫән-һау әйләнеп ҡайтҡан, лайыҡлы тормош көткән. Аталары һымаҡ ипле һәм тыныс, егәрле бабайҙар иҫтә ҡалған. Әлегә мин уларҙы берәмләп һанап, һәр береһен барлап тормам, уныһы һуңыраҡ булыр. Мөхәммәтғәле бабайҙың тормоштан ҡәнәғәт йөҙөн иҫкә төшөрәм дә Хәкимә инәйҙе күҙ алдыма килтерәм.