Миләүшә ҠАҺАРМАНОВА АЙЫУ УЙЫНСЫҠ ТҮГЕЛ

Йәй урталарына был айыу ярайһы ҙурайҙы һәм тағы ла көслөрәккә әүерелде. Беҙҙең ҡулдан теләһә ниндәй тәмле нәмәне һыпырып алып ашай, кәнфитте йәшереп кенә имәбеҙ, ҡағыҙын күрһә – бөттө баш, ергә ҡолатып йөрөп, кеҫәләрҙе еҫкәп табып ала. Сәй эскәндә аласыҡҡа инеп, өҫтәлгә үрелергә лә аптырамай ине. Атайымдан ғына ҡурҡты, ул сыбыртҡы алып шартлатһа, ҡасып барып боҫа. Тик атай һәр ваҡыт өйҙә түгел. Бер мәл шундай хәл булды: айыу мине иҫтән яҙҙыра һуҡты. Май икмәк еҫе сыҡһа, ул сыҙамай сыйылдай башлай, сөнки шул майға ҡыҙҙырылған икмәкте ныҡ ярата. Әсәй май икмәк бешереп тора, мин алдымдағы табаҡтан икмәк ашай-ашай һөйләшеп ултырам. Айыу балаһы бер килеп алып китте, ике, өс... Унан, ике аяғына баҫып, үрелде. Мин ҡоштабаҡты төпкәрәк шылдырҙым. Айыу, быны аңғарып, мин ултырған һикегә менде лә, артымдан урап, икмәккә ынтылды. Мин табаҡты өҫтәлдең икенсе башына шылдырҙым. Был мине тағы арттан урап, был яҡҡа сыҡты. Тағы икенсе башҡа шылдырҙым. Шулай дүрт-биш тапҡыр ҡасырғайным табаҡты – упҡынға остом... Айыу балаһы асыуланып китеп һелтәнеп тороп минең елкә төпкә һуҡҡан да ҡуйған икән, өҫтәл аҫтына шыуып төшөп киткәнмен, ул табаҡты тотоп сығып ҡасҡан. Ошо хәлдән һуң әсәй айыуҙы теләһә ҡайҙа итеүҙе талап итте. Уны урманға алып барып ташланылар. Тик ул әллә нисә кире ҡайтты, әллә ниндәй хулиганлыҡтар ҡылды әле. Тауыҡтарҙы туҙҙырҙы, йомортҡаларын урланы, һөт эҙләп һыйырҙарҙы ҡурҡытты, әллә нисә сыбыртҡы осон татыны. Аҙаҡ, өмөт өҙөп, китеп юғалды, урманға эйәләште, күрәһең. Шулай итеп, айыу һәм башҡа бөтөн төрлө ҡырағай кейек тә, уйынсыҡ түгел икәнде белергә яҙҙы.