ИКМӘК ТОТОП АНТ ИТӘМ

– Нимә тип эсәһең инде, ҡустым!

Был һүҙҙе уға нисә тапҡыр ҡабатлағанымды үҙем дә иҫләмәйем. Күргән һайын һалмыш, осраған һайын “үлеп бара”. Сәбәбен дә табып тора.

– Эй, ағай, бөгөн шунса ғына эш хаҡы алдым. Йә, шул хәйерсе аҡсаһына нисек йәшәмәк кәрәк! Асыуҙан эстем дә ҡуйҙым! Юҡ, бүтән грамм да ҡапмайым!

Ике аҙна элек ҡайтҡанда ла “егет булғайны”.

– Һин, ағай, мине гел шулай йөрөй тип уйлайһыңмы? Юҡ! Бисәкәйгә йән көйөп инде. Юҡ, ошонан башҡа ауыҙға тамсы ла алмайым. Бына икмәк тотоп ант итәм.

– Мин һиңә хәҙер ышанмайым!

– Һин нимә, ағай! Мине бөтөнләй бөткән кеше тип уйлайһыңмы! Алкаш тип уйлайһыңмы!? – Ул ярһып китә.

Кисә йәнә уны күрҙем. Йөҙө ҡарағыһыҙ булып шешенгән, төҫө ҡасҡан.

– Уй, ағай, кисә ауылда берәүгә нигеҙ ҡорғайныҡ. Шунда бөтәһе эскәндә нисек инде суфый һымаҡ тормаҡ кәрәк. Кеше көлдөрөп. Эстем дә ҡуйҙым. Күп түгел инде.

Ҡустым минең күҙгә мөлдөрәп баҡты.

– Шуға бөгөн баш аҡтарылып килә. Баш төҙәтергә берәй йөҙ һум ғына  биреп тор әле. Башҡаса ауыҙға ла алмайым бына. Икмәк тотоп ант итәм.