ИР МЕНӘН ҠАТЫН

– Абдрахман ағай, ҡалай насар кешеһең, ҡатын менән һуғышаһың! – тип оялтты ирҙе бер яҡ.

Икенсе яҡ ҡатынды шелтәләне:

– Зөбәйҙә, һуң һин ни эшләп улай иргә ҡаршы тораһың?

– Абдрахман менән йәшәп ҡарағыҙ үҙегеҙ, туҡмалып ултырғығыҙ килер ине микән? – тип, һүҙен бирмәй теге күрше.

– Зөбәйҙә үҙе лә тик тормай ул, уның телен мин ишетеп йөрөйөм, – был яҡ күрше лә бирешмәй.

– Абдрахмандың эт ялҡауы икәнен беҙ ҙә күреп торабыҙ был яҡтан, һәр саҡ Зөбәйҙә йөрөй мал араһында ла, баҡсала ла.

– Абдрахман зату аҡса эшләй! Ул тапҡан малды һин тапһаң, хан һымаҡ ятыр инең әле!

– Зөбәйҙәнең....

– Абдрахманды...

– Зө..

Янъял баҫырға килгән ике яҡ күршеләр тасма-тас иреште лә китте, хатта хужаларға уларҙың үҙҙәрен тоторға, ике яҡҡа этәреп тигәндәй таратып сығырға тура килде. Кискә Зөбәйҙә менән Абдрахман ярашып, ҡосаҡлашып йоҡларға ятты, ә ике яҡ күршеләре инде айҙан ашыу дошманлашып йөрөй.