Балаларым йоҡлай

Ҡаланың икенсе яғында йәшәй, маршрут боҙолһа ла, унан тиҙерәк ҡотолорға теләнек. Белгес көн­дөҙгө берҙәр тирәһендә килеп етә. До­мофонға шылтырата. Ҡатын асмай, бышылдай:
– Әлегә ярамай.
Ремонтсы, асыуланып:
– Ни булды? Һеҙ бит кисә тап ошо ваҡытта килергә ҡушҡанһығыҙ.
Ҡатын:
– Ҡыҙғанысҡа ҡаршы, индерә алмайым, балаларым йоҡлай.
Ремонтсы:
– Йоҡлаһындар. Беҙ шауламаҫҡа тырышырбыҙ.
– Юҡ... юҡ... тағы ла бер тапҡыр юҡ! Йоҡоларынан тормайынса индермәйем.
Белгес аптырағас диспетчер менән бәйләнешкә инә, шунан тағы ла ҡатынға шылтырата. Файҙаһыҙ. Һуңынан, бөттө-китте! Балалары йоҡлай, уларҙы уятырға ярамай! Ремонтсы йәне көйөп домофонға ҡысҡыра:
– Балаларың ҡасан уяна һуң?
Ҡатын, асыуланып:
– Мин ҡайҙан беләйем!
...Баҡтиһәң, улар төнө буйы эсеп сыҡҡан икән!

Ф. ҠОТЛОБИРҘИН.