Бер мәл әсәйҙәр ҡунаҡ йыйҙы. Араларынан Әхмәр исемле ағай аш ашағандан һуң, ипләп кенә, атайға күренмәҫкә тырышып, ҡасып сығып бара. Атайҙың уҫаллығын белә: аштан һуң ҡайтармауы мөмкин бит!
Әсәйем Әхмәр ағайға һуғым һуйышҡан өсөн рәхмәт әйтеп оҙатып тора. Эх, ҡасып өлгөрмәне... Залдан атай килеп сыҡты:
—Уй, ағай, ҡайтыр кәрәк. Бер башмаҡты сдавать итәм тигәйнем, хәҙер мал алыусылар килә.
—Килһә ни, сәй эскәс ҡайтырһың!
—Юҡ, рәхмәт, итак оҙаҡлап киттем.
—Нимә,—атайҙың күҙе дүрт булды.—Ул нишләп этеңде йоҙаҡлап китәһең ул?
—Ниндәй эт?—хәҙер Әхмәр ағайҙың күҙе дүрт булды.
—Һуң, этте йоҙаҡлап киттем тиһең дә баһа.
Икеһенең һөйләшкәненә ҡарап, мин рәхәтләнеп көлә башланым. Нимәгә көлгәнде аңланығыҙмы? Аңламаһағыҙ «итак оҙаҡлап киттем» тигәнде олораҡ, һаңғырауыраҡ кешегә әйтеп ҡарағыҙ.
Әсәйем оҙаҡ йылдар почтальонка булып эшләне. Ул гәзит-журналдар ғына түгел, пенсия-пособиеларҙы ла тарата ине. Урам буйлап өй беренсә таратыуын көтөргә түҙемлектәре етмәгәндәр үҙҙәре беҙгә килә ине. Бер мәл бәләкәй генә буйлы, лупа-күҙлек кейгән бабай пенсияһын алырға килде. Мин ул саҡта урамда уйнап йөрөй инем. Ҡарағолаҡ исемле ҙур кәүҙәле этебеҙ бәйенән ысҡынған булыуын аңғартып өлгөрмәнем. Эт сабып барып ике аяғына баҫты ла, алғы ике тәпәйе менән ҡартты ҡосаҡланы. Кешеләй баҫҡан Ҡарағолаҡ бабайҙан бер-ике башҡа оҙон булып ырылдап тора. Ҡарт иһә лупалы күҙлеге менән эткә ҡарап ҡатҡан да ҡуйған. Шулай һынағастай тик тороуы уны ҡотҡарғандыр. Сәбәләнһә, биллаһи, эттән тешләнер ине. Ҡарағолаҡты саҡ алып киттем. Ә бабай бик оҙаҡ өнһөҙ торҙо әле. Ул саҡта көлкө килмәһә лә, хәҙер эт менән бәләкәй генә бабайҙың ҡосаҡлашып торғанын күҙ алдына килтерһәм, бик ҡыҙыҡ тойола.
Р.Вәлиева.
ataisal.com/articles/yal-minuttary/2018-01-09/auyl-m-kt-re-59769