“Ә МИНЕҢ АТАЙЫМ ҠАЙҘА?” – ТИП ҺОРАНЫ УЛЫМ.

Тәү ҡарамаҡҡа, мин бик иртә һәм уңышлы кейәүгә сыҡтым. Минеке булмаһа ла, фатир, иҫке булһа ла, иномарка, ата-әсәһе лә хәлле кешеләр. Ләкин, нисек кенә булмаһын, мин – килен, ят кеше. Улар өсөн, ниндәй генә булмаһын, иҫерекме, айныҡмы, тупаҫ һуғыш суҡмарымы, үҙ улдары ғәзиз һәм яҡын. Кейәүгә сыҡҡан һәр ҡыҙ икенсе донъяға килгәндә иң тәүҙә шуны белергә – ҡағиҙәләрҙе танырға һәм яраҡлашырға бурыслы. Башҡаса мөмкин түгелдер. Ошо хаҡта мине иҫкәртеүсе, өйрәтеүсе булманы, һәм минең ғаилә тормошо уңышһыҙлыҡҡа дусар ителде. Кем белә, әйтәйек, шул уҡ фатирҙың ҡәйнәм исемендә булыуы, беҙҙең торлаҡта ваҡытлыса теркәлеүебеҙ билдәле булһа, шул талаптарҙан сығып, мин дә үҙемдең мөнәсәбәттәремде ҡорғанда үҙемде башҡасараҡ тотор инем. Нимәләр булғанын ентекләп яҙып тормайым. Бөтәһе лә ваҡ-төйәк, хатта иғтибарға ла лайыҡ түгел, көнкүреш мәшәҡәттәре һәм ығы-зығыһы. Улыбыҙ тыуҙы. Мин тулыһынса ваҡытымда балаға бағышланым. Шуға күрә иремдең ҡайһы бер ҡылыҡтарын йөрәккә нығыраҡ ҡабул иткәнмендер, ә ҡайһыларына күҙ йомғанмындыр. Уның бер-ике көнгә юғалыуы, балыҡҡа китеүе аптырата башлағас, был мәсьәлә ҡайным һәм ҡәйнәм кимәленә күтәрелде, билдәле, минең мәсхәрәле еңелеүем менән тамамланды. Мин аптырап ҡалдым. Улар мине, ул бүләк иткән киленде, нисек йәшәргә өйрәтергә тотондолар һәм быларҙың барыһы ла улдарына маҡтау йырлау аша еткерелде. Этеп-төртөп, мин тағы бер йыл түҙҙем әле. Кемдәр нисектер, мин – үҙ ҡәҙеремде белгән, йоҙороҡ тәрбиәһен инҡар иткән кешеләрҙәнмен. Бер йыл миңә, үҙемде яҡлау өсөн, көрәшергә тура килде. Хәҙер үкенәм, ҡатынына ҡул күтәргән ир бының йоғонтоһон һиҙеп ҡалһа, бер ваҡытта ла тынмай. Һәр осраҡта йоҙороҡ менән тәрбиәләргә тотона. Ике йылдан һуң мин әсәйемдәргә ҡайтып киттем. Улар, минән бигерәк, улымды яратып ҡабул итте. Шунда ғына мин үҙемде, айырылған ҡатын булһам да, кеше итеп тоя башланым. Ләкин әсәйем дә, атайым да беҙҙең ғаиләбеҙҙең ҡушылыуына өмөтөн өҙмәй ине әле. Әсәйем, бигерәк: “Бар, барып кил, хәлдәрен белгән бул, ҡыуып сығармаҫтар әле”, – тип өгөтләне һәм маҡсатына иреште. Бер көн иртән торҙом да (23 февраль менән 8 март араһы ине), ҡайным менән ҡәйнәмә бүләктәр һатып алдым, хәл белеү маҡсаты менән, ишек ҡыңғырауына баҫтым. Ни тиһәң дә, хәҙер улыбыҙға өс йәштән артыҡ. Тиҙ үҫә, аҡыллы, тыныс, иртә һөйләште, хәрефтәр таный башланы. Балалар баҡсаһында үҙе йөрөгән төркөмдә иң көслө балаларҙан иҫәпләнә. Тәрбиәселәре хатта, һеҙҙең улығыҙ вундеркинд булмаҡсы, тип өмөтләндерҙе. Ә улым, миң ҡайтып килеү менән, өләсәй менән олатайға: “Мин вундеркинд булам!” – тип иғлан итте.