Эх, һин, күңелһеҙем һин минең! Хикәйә. Икенсе өлөш.

Диләнең аптыранып йөрөүенә эшендә лә иғтибар иттеләр. Иң тәүҙә Хаят тотоп алды. – Һиңә ни булды, бик күңелһеҙ йөрөйһөң, – тине ул Диләнең күҙенә туп-тура ҡарап. – Булманы, – тине ҡыҙ. – Әллә берәй нәмә булырға тейеш инеме? – Юҡ, юҡ, – тине аҡланғандай Хаят. – Бик уйланып, кәйефһеҙ йөрөйһөң. Әйт дөрөҫөн, егетең ташланымы? Ирең сығып киттеме? – Ниндәй ир, ниндәй егет һөйләйһең, апай? Мин кейәүҙә түгел. – Ошо йәшкә етеп, һаман кейәүгә сыҡманыңмы? Әллә бер кемең дә юҡмы? – Юҡ, булғаны ла юҡ. – Ужас! – Хаяттың күҙҙәре шаҡмаҡланды. – Ошо йәшкә етепме? – Әлләсе, – тип аптыранды ҡыҙ. – Быға тиклем йәшәнем бит. Бынан һуң да йәшәрмен әле. Хаят көлдө лә, уны эргәһенә ултыртты. – Һөйлә, һылыуым, эсеңдә тотма. Сер кешене сирләтә ул. Бәлки файҙам тейер, кәңәш бирерман. Йә, һөйлә.