ТУЙҘАН ҺУҢ – 4 Хикәйә.

– Ниндәй хаҡ һөйләйһең, Айҙар? – тине Мәрйәм! – Мин һеҙгә хәҙер бер серҙе асам. Айҙар, һин минең ғүмерлек хыялымды тормошҡа ашыраһың. Мин мәктәптә уҡығанда уҡ һеҙҙең ҙур, бейек өйөгөҙгә, таң ҡалып, ҡарап үтә торғайным. Уның тәҙрәләрен йыуырға, таҡта-диуарҙарын буярға, сәскәләр үҫтерергә хыяллана инем... Ул һөйләп бөтөрә алманы, Мансур, һикереп тороп, сығып китте. Былар аптырашып ултырып ҡалды һәм ни әйтергә лә белмәне. – Мансурға нимә булды ул? – тип ғәжәпләнеп Айҙарға ҡараны Мәрйәм. – Белмәйем. Мансур хәҙер бик үҙгәргән. Элекке олпат һәм етди Мансур түгел. Миңә ваҡланған һымаҡ та тойолдо, – тип һөйләнде Айҙар. – Хәйер, йәш тә бара бит. Ҡартайғас, бөтәбеҙ ҙә шулай булабыҙҙыр инде. Ярай, Мәрйәм, мин һинең менән, замансараҡ әйтһәк, килешеү шарттарын ҡарарға һәм өйрәнергә әҙермен. Ә, шулай ҙа, һиңә Рәхмәт, Мәрйәм! Ә мин, кеше табып булмаҫ инде, тип борсолғайным. Бер тапҡыр ауыҙландым, шунда уҡ кешеһе лә табылды. Мин һиңә ҡуш ҡуллап риза, тик Мансур нисек ҡарар икән? – Мансур бер нисек тә ҡарамаясаҡ. Уның минең эштәремә мөнәсәбәте юҡ, тип әйтерлек. Ул хәҙер бына Валерияны, Альбинаны ҡараясаҡ. Шулай бит, Валерия? Тегеһе аптыранып ултыра. Мансур ҡайҙалыр сығып юғалды. Етмәһә, былары нимәлер талап итәләр. Шулай ҙа йәш ҡатын: “Да, да”, – тип әйтеүҙән башҡа һүҙ таба алманы. Шул ваҡыт ишекте шаҡылдата ябып, Мансур кире килеп инде: – Мәрйәм, һиңә тағы аҡса етмәйме? Аҡса кәрәкме? Пенсияң аҙмы? – Мансур, көтөп тор, ҡабаланма. Аҡса хаҡында һуңыраҡ һөйләшербеҙ, – тип уны тынысландырырға тырышты Айҙар. – Эх, һин! Һаман аҡсаға һатылаһың! – тип ҡыҙҙы Мансур. – Юҡ, аҡсаһын бөгөн үк һөйләшеп ҡуябыҙ! – тине Мәрйәм. – Һуңынан икеле-микеле һөйләшеүҙәр булмаһын. Мансур, һәр ваҡыттағыса, хаҡлы. Аҡса бер ваҡытта ла етмәй. Эйе, етмәй ҙә, бөтмәй ҙә. Шуға мин һеҙгә алдан уҡ әйтеп ҡуям һәм был хаҡта башҡа һөйләшеү булмаясаҡ. Айҙар, шуны бел, күреп торабыҙ, һинең аҡсаң барҙыр, ләкин бөтәһе лә аҡса менән иҫәпләнмәй һәм һумдарға һатылмай. Мин шуны әйтәм, был эшкә ҙур кинәнес тойғоһо менән тотонам һәм эште бушҡа башҡарыуым хаҡында иғлан итәм. Миңә аҡса кәрәкмәй. Ошо урында Мансур иҙәнгә ныҡ итеп тибеп ҡуйҙы: – Белдем, белдем, шулай тип әйтер, тинем дә. Мәрйәм яңғыратып көлөп ебәрҙе: – Ниһәйәт, Мансур, утыҙ йылдан артыҡ йәшәгән ирем, мине аңлай башланы. Мансур, аҡса беҙгә нимәгә? Һин Себерҙә эшләйһең, эш хаҡың арыуҙыр, тим. Ай-һай, аҡсаһы булмаһа, алтмыш йәшендә кем ҡыҙ үҫтереп, йәш ҡатын яратырға йөрьәт итер икән? Ә һин – молодец! Ә инде беҙҙең балаларға килгәндә, улар ҡараулы, эштәре бара, һорағандары юҡ, аҡсалары барҙыр. Ә инде Айҙарҙың тәҡдименә килгәндә, уның әсәһен, Сәғирә апайҙы, минең яратҡан уҡытыусымды ҡарау минең өсөн – ҙур бәхет. Мин ошо хаҡта ғүмер буйы хыялландым. Эйе, белмәйем. Һеҙ мине аңламаҫһығыҙ, тип ҡурҡам. Һеҙҙең өйөгөҙ төҙөлгәндә беҙ мәктәптә унынсы класта уҡый инек. Көн һайын эргәһенән үтеп барабыҙ һәм мин бүрәнәләрҙе һанайым. Кисә өсәү ине, бөгөн бишәүгә күтәрҙеләр, иртәгәһен тағы дүртәүҙе өҫтәнеләр. Ошо ун ике нөргә бүрәнә әле лә минең күҙ алдымда, – тип Мәрйәм илап ебәрҙе. Валерия бер ни аңламай ләкин Мәрйәмде, ҡулдарынан тотоп, эргәһенә ултыртты: – Борсолмағыҙ! Бер үк борсолмағыҙ. Тынысланығыҙ, – тине. – Да, – тине һуҙып ҡына Мансур. – Беләһеңме, хатта мин илап ебәрә яҙҙым. Тимәк, беҙҙең бергә йәшәгән йылдарыбыҙ, ярай, уныһы суҡынып китһен, минең барлыҡ ғүмерем юҡҡа сыға буламы инде?