ТУЙҘАН ҺУҢ – 8 Хикәйә.

Мәрйәм эргәләренә үтте һәм бер аҙ уйланып торғандан һуң: – Сәғирә апай һеҙҙе саҡыра, – тине. Өсәүләшеп төпкө бүлмәгә, Сәғирә әбей янына үттеләр. Ул ихлас йылмайып, башта ире менән, унан улына ҡарап, аҙаҡ Мәрйәмгә ҡарап: – Әссәләмәғәләйкүм һеҙҙәргә! – тип ысын күңелдән өндәште. Йомшаҡ ҡәнәфиҙә ап-аҡ оҙон ялтыр күлдәген, ойоғон кейгән, әбейҙәрсә бөкләп ябынған яулығы өҫтөнә, өшөйҙөр, күрәһең, мамыҡ шәл ябынған. – Мин һеҙҙең менән һөйләшергә күптән йыйына инем. Үҙегеҙ беләһегеҙ, Ер йөҙөндә мәңгелек бер нимә лә юҡ. Күңелем һиҙә, миңә һеҙҙең менән бәхилләшер ваҡыт та етеп килә. Иң тәүҙә һеҙгә үҙемдең рәхмәтемде әйтәм. Һеҙ мине шул хәтле матур ҡаранығыҙ. Ятҡан ерем, өҫ-башым һәр ваҡыт таҙа булды. Алдымдағы ризығым – ашап туйғыһыҙ. Һеҙ һөйләгән һүҙҙәр йөрәгемә май булып ятты. Мин ерҙәге юлымды тамамлайым. Мин һеҙҙең менән тыныс, ҡәнәғәт хушлашам. Аҙаҡҡы көндәрем иҫтәлекле ваҡиғаларға бай булды. Мин ғүмерем буйы, бер заман өйөмә килен төшөр, мин уны, талапсан ҡәйнә булып, йомошап ҡына ултырырмын, тип күҙ алдыма килтерә торғайным. Ниһәйәт, уныһы ла тормошҡа ашты. Ошо урында Айҙар әсәһенең эргәһенә килеп ултырҙы, ҡулдарын алды һәм, үҙе лә һиҙмәҫтән, тетрәнеп ҡуйҙы. Әсәһенең ҡулдары һалҡын ине. Улы, йылытырға теләгән һымаҡ, ҡулдарҙы үҙенең усына алды, тыны менән өрөп, йылытырға теләне, ярҙам эҙләгән һымаҡ, бер атаһына, бер Мәрйәмгә ҡараны. – Әсәйемдең ҡулдары һыуынып бара, уларҙы йылытыр өсөн нимәләр генә ҡылайым икән? – тип ярҙам эҙләгәндәй, тегеләргә баҡты. – Ҡайғырма, улым, борсолма. Мин һеҙҙе бик ҡәнәғәт булып ҡалдырам. Кеше араһында кәм-хур итмәнегеҙ. Һеҙҙең турала матур хәбәрҙәр, йылы һүҙҙәр ишетеп, йыуанып йәшәнем. Ошо урында инәйгә тын етмәгән һымаҡ булды. Ул еңелсә йүткереп алды, ауыр һулап, йылмайып, улына ҡараны. – Әсәй, мин хәҙер табип алып киләм! – тип урынынан торҙо Айҙар. – Хәҙер, бер сәғәттән алып китеп еткерәм.