МӨХӘББӘТЛЕ МИНЕҢ МӨНӘСӘБӘТТӘРЕМ... Мин нисек кәләш эҙләнем? Хикәйә.

Йәйҙең һуңғы көндәре. Мин университетҡа уҡырға индем, атай-әсәйемдең, яҡындарымдың һәм дуҫтарымдың изге теләктәрен тыңлап, бер ҡолаҡтан индереп, икенсеһенән сығарып ултырам. Бик матур һөйләйҙәр.– Асығып йөрөмә, ҡараулы булғың килһә, өйлән, – тине еҙнәм апайыма ҡарап.– Мин дә шуны әйтергә теләгәйнем, – тине атайым хуплап. – Ваҡытында ашамай ашҡаҙаныңды боҙоп ҡына бөтөрһөң инде.– Тик, улым, кәләште бик һайлап ал инде, – тип үтенде әсәйем. – Беҙҙең менән кәңәшләш. Тәүҙә асыҡла, ҡайһы райондан, ата-әсәһе нимә менән шөғөлләнә...– Ауылдарында кәрәҙле телефон эшләйме, интернет тотамы, вайфай бармы? – тип һүҙгә ҡушылды беренсе класта уҡыған мыртыйым.– Эйе шул, – тине апайым. – Юғиһә, барып эләгерһең, мотлаҡ асфальт юл, газ, электр, һыу үткәргес булһын. Ана, кемдәр ҡар ирегәс тә, туйға киткәйнеләр, һаман да ҡайтып етә алмайҙар, ти. Миңә ҡайһы бер теләктерҙе, Өфөгә килеп етеү менән онотмаҫ өсөн, яҙғылап алырға тура килде. Өфө миңә оҡшаны. Айырыуса, Салауат һәйкәле эргәһендә ҡыҙҙар-егеттәр күп икән. Танышабыҙ. Иң беренсе һорауҙары:– Һин, егет, ҡайһы райондан? – тиҙәр.– Ташбаш районынан! – тинем мин ғорурланып. Береһенән-береһе матур, шат ҡыҙҙар аптырашып, бер-береһенә ҡарашты һәм хор менән:– Беҙҙә ундай район бармы ни ул? – тине.– Бар, бар, – тип смартфонымда карта сығарып күрһәттем.