МИН ҮС АЛДЫМ ИНДЕ... Хикәйә.

Маһинур менән Рәүҙәт Төркиәгә путевканы ҡыштан уҡ, хаҡы арзан саҡта, алып ҡуйғайнылар. Ләкин барыһын да алдан белеп буламы һуң инде, ял итергә осорға бер аҙна ҡалғас, ирен эшенә саҡыртып алдылар һәм ашығыс эштәр килеп сығыуы хаҡында хәбәр иттеләр. Ашығыс ҡына түгел, хатта ай буйы ла бөтмәҫлек һымаҡ. Уның ҡарауы, ҙур ғына түләү, премия, эш хаҡы вәғәҙә иттеләр. Аэропортта саҡта Рәүҙәт, ысынлап тороп, Маһинурҙы, осма ла ҡуй, тип өгөтләп ҡарағайны, ҡатынының йонсоған йөҙөн күреп, ял итергә үҙенә генә барырға рөхсәт итергә мәжбүр булды. Бына Маһинур ҡайтып етте, телефон аша, иртән генә килеп төшәбеҙ, тип тәүҙә әйтһә лә, иренең ваҡ-төйәккә иғтибарһыҙ икәнлеген белә, самолеттың Өфө аэропортына төн уртаһында уҡ килеп төшөүен алдан хәбәр итеп торманы. Аҙаҡ, хаталанғанмын, тип әйтер ҙә ҡуйыр. Сумаҙанында хәләленә, тип алған бик шәп бүләк ята. Таксиҙан килеп төшкәс, тәҙрәләренә күҙ һалды. Ут күренмәй. Тимәк, йоҡлайҙыр. Бер үҙе булһа ғына ярар ине. Кем белә, бәлки берәйһен алып килгәндер. Маһинурҙың быныһы икенсе никахы, үҙенсә һуңғыһы булһын, тип теләй. Рәүҙәтте бик ярата, үҙе лә ышанысын юғалтҡаны юҡ. Ишекте асып ебәргәс, ире аптырап ҡалды: – Һин, иртән, тип әйткәнең, түгелме һуң? – тине ул ҡатынын ҡосағына алып. – Ваҡытты бутағанмын, – тип аҡланды тегеһе, – нимә, минең ҡайтыуыма шатланмайһыңмы ни? Ә мин һиңә бүләк алып ҡайттым. Күҙҙәреңде йом. Ҡатын эскә үтте. Бүлмәләргә еңелсә генә күҙ һалды, йыуыныу бүлмәһенә ҡул сайҡарға ингәс, көтөлмәгән үҙгәрешкә иғтибар итте. Шкафта бығаса берәү ҙә ҡулланмаған ят шампунь һауыты ултыра. Сумаҙанын һөйрәп, залға керҙе, шифоьерҙы асты һәм ҡорт саҡҡан һымаҡ, тертләп ҡуйҙы. Алып та ҡуймаған, ҡәбәхәт! Күпте кисергән ҡатын диван башында ятҡан аҡһыл һыңар шпилькаға иғтибар ҙа итмәне, өндәшмәне. – Йә, мин көтәм, – тине ире ашҡынып. Йүнһеҙ! Берәү көткән, имеш. Ә ул иренә ышанып, бер үҙен ҡалдырып китте. Ярай, тегендә үсен алды-мәгәр. Килеп аҡсалы яңғыҙ ирҙәр быйыл күп ине. Мөхәббәт диңгеҙенә быйыл тулыһынса батты ла ҡуйҙы. Ярай, ирен эйәртеп бармаған. Ана, тора ул, тоғро эт һымаҡ, күҙҙәрен йомоп, мөғжизә көтөп. Хайуан! Ҡатыны юҡта бында нимәләр творить иткән? Йә, йөрө инде хәҙер мөгөҙөңдөң саталарын шалтырлатып! – Ҡәҙерлем, көтәм, – ти ир, ашҡына, түҙмәй. Ҡатын иҫенә килде. Нәфрәт менән иренә ҡараны: – Көтмә! – тине ул тупаҫ итеп, – Минең башым ауырта. Ошонда ятып ял итәм. Сығып тор! Рәүҙәт күндәм генә сығырға ҡуҙғалды: – Самолетта арығанһыңдыр, хәҙер сәй бирәм, ҡәҙерлем, – тине, – Саҡ ҡына зәмзәм тамыҙам. – Кәрәкмәй! – тине ҡатыны яһиллашып. – Ял итергә форсат бир! Ире сығып китте. Ҡатыны урынына ятты һәм күҙҙәрен йомоп, ойорға тырышып ҡараны. Юҡ, булмаһа, булмай икән. Хәләл иреңде ун көнгә лә ҡалдырыр әмәл юҡ! Белһәң ине, кемде алып килде икән? Йәшерәктер инде. Ҡатын таныштарын барланы, әхирәттәрен күңеле менән тикшереп сыҡты. Юҡ, кем икәнлеген дә белмәй. Ярай, алдан килеп төштө. Ныу, эләкһә, кәрәген бирә ине!