МИН ҮС АЛДЫМ ИНДЕ... – 2. Хикәйә.

Был ҡатынға нимә етмәйҙер инде? Рәүҙәт һағынып, ашҡынып көтөп алғайны ҡатынын. Өйләнешеүҙәренә ике йылдан артыҡ булһа ла, беренсе тапҡыр шулай оҙаҡҡа хушлаштылар. Көткәйне, һағынғайны Маһинурын. Хушбуйҙарын аңҡытып, ҡатынының килеп инеүе күҙ алдына килде. Ләкин йөрәкте өлпөлдәтеп, мейене шаңғытып, алдына ҡағыҙ киҫәге килә лә ята. “Етте! Мин айырылам! Әйберҙәремде һуңынан килеп алырмын...” Етмәһә, әсәһе сирләп тора бит әле. Таныш табип менән һөйләшкәйне, сире бик аҙған, беҙ хәлен генә еңеләйтә аласаҡбыҙ. Шуға, нисек кенә ауыр булмаһын, әйтергә мәжбүрмен, әҙер булығыҙ, ныҡ тороғоҙ, тигән һымағыраҡ киҫәтеп ҡуйҙы ҡуйыуын. Эштән һуң әсәһе янына барырға йыйынғайны. Маһинур менән барып керһәләр, ҡайһылай һәйбәт булыр ине. Хәҙер юҡ инде. Был ҡатындың холоҡ-фиғеленә күнегеп бөткән Рәүҙәт. Ғүмер баҡый етәксе вазифалар биләгән, кешеләр менән идара итеүгә күнеккән ҡатын шулар иҫәбенә, күҙ ҙә йоммай, үҙенең ирен дә индереп ебәрә һәм бер көтөүгә ҡараған һымаҡ ҡарай. Барыбер әсәһе аҡыллы ҡатын икән. “Ай-һай, улым, бигерәк йомшаҡһың, был ҡатынды тота алырһыңмы икән?” – тип киҫәтеп ҡуйғайны ҡуйыуын. Фаразлауҙары раҫланманы ғына түгел, күпкә насарыраҡ килеп сыҡты. Ә нимәгә, ҡорт саҡҡандай, күҙ менән ҡаш араһында үҙгәрҙе лә ҡуйҙы икән? Хыянат итеүҙә ғәйепләр ине, сәбәп тә, һылтау ҙа юҡ. Бында нимәлер бар. Рәүҙәт уны белергә һәм асыҡларға тейеш. Ир, әсәһенә шылтыратып, хәлен белешергә булды.