“– ИРЕМ МЕНӘН ҺИНЕҢ ТУРАЛА БЕЛӘМ!” Хикәйә.

– Үәт, ҡара йылан икәнһең, Әлиә! – тип үҙ алдына һөйләнде Тәнзилә, телефонына үрелде. – Йә, һаумы, Әлиә!– Сәләм!– Һин миңә бер нәмә лә һөйләргә теләмәйһеңме?– Нимә тураһында? – тегеһе албырғап ҡалды. – Һин нимә, әллә барыһын да беләһең дә ме? Теге барыһын да һөйләп тә өлгөрҙөмө?– Юҡ, һөйләмәне, ә тейеш инеме?– Юҡ инде, әгәр ул ысын ир икән, һөйләмәҫ. Мин һиңә барыһын да үҙем тәфсирләп һөйләп бирергә әҙерләнгәйнем.– Һинең башың әүмәләп киттеме әллә?– Ҡайҙан белдең? Мин, ысынлап та, юҡ-бар һөйләй башланым, шикелле! Тәнзилә, беләһеңме, ул – ғәжәйеп кеше икән!– Ошоно миңә әйтергә батырсылығың еттеме? Кит! Бөтөнләй әҙәп тигәнде юғалтҡанһың икән!– Һин нимә, Тәнзилүк, тағы кемгә генә һөйләйем инде, һин бит – минең иң яҡын әхирәтем!– Шул шул! Ә һин минең менән шулай ҡыланаһыңмы?– Ну, ғәфү ит! Барыһы ла шул тиклем тиҙ, башты әйләндергес килеп сыҡты, һинең ҡайғың да булманы.– Ах, һин! – Тәнзиләнең тыны ҡыҫылды. – Аумаҡай!– Ни эшләп мине улайтып әрләйһең ул? – Әлиә үсегеп китте. – Әхирәтеңдең, ниһәйәт, ир ҡатыны булыу бәхетен татыясағына ҡыуаныр урынға, юҡ, әллә нимәләр ҡыланып, йәнде үртәйһең!– Минең йән көймәй, тиһеңме? Ишеү ҡыуанып, сәпәкәй һуғып ултырырға ҡалғайны!– Бер нәмә лә аңламаным! Үҙең беҙҙе таныштырҙың да, хәҙер ҡаршы һөйләп торған булаһың!– Бигерәк әшәке икәнһең! Мин һеҙҙе шуның өсөн таныштырған, тиһеңме?– Туҡта, туҡта! Улайһа, нимә өсөн? Ә кем миңә, һиңә яңғыҙ йөрөү килешмәй, шул да был, тип тылҡый торғайны?– Ә һиңә кеше иҫәбенә, минекен һалдырып алып, ишле булырға тигәнме?