МИН УЛЫМДЫ ШУЛАЙ ЮҒАЛТТЫМ... – 1. Хикәйә.

Беҙҙең йорт ҡалала арыуҙарҙан иҫәпләнә. Йәшәгән кешеләре лә “текә” генә. Ҡыҫҡаһы, подъезд халҡы вахтер, йәки, заманса әйтһәк, консьерж ялларға булды. Һәр подъезда шуның һымаҡ донъяуи мәсьәләләрҙе хәл итеп йөрөгән эшһеҙ пенсионерҙар бар. Консьержды улар табып килтерә. Күпме түләйҙәрҙер, белмәйем, ләкин был йылы урын буш торғаны юҡ. Төрлөһө килеп тора, китеп тора. Берәүһе аҙна ла эшләй алманы, эсте лә, юғалды, өсөнсөһөн тупаҫ тинеләр. Ә бына Хәмиҙә тигән инәй йылдан артыҡ эшләй. Нисә ҡарама, вахтала ултыра. Тәүҙәрәк иғтибар итмәгәйнем, күндәм, тыңлаусан инәй урынын ҡалдырмайынса өсәр-дүртәр көн ултыра башлағас, күңелдә шик яралды. Рәхәт тормоштан берәү ҙә бындай тынғыһыҙ эшкә йәбешеп ятмаҫ. Дөрөҫ, әбей үҙе ныҡ күренә әле. Бәлки ғүмер баҡый уҡытыусы булып эшләүе лә ярҙам иткәндер. Балалар менән уртаҡ тел табып өйрәнгән кеше ғәҙәттә ауырлыҡтарға тиҙ яраҡлаша. Бер көн больница-аптека-магазин аша йөрөп ҡайтҡайным, өйөмдә берәү ҙә юҡ ә асҡысым эстә ҡалған. Хәмиҙә инәй янына төшөп ултырырға тура килде. Киленемә шылтыратҡайным, бер сәғәттән ҡайтам, ти. Шул арала инәй менән һөйләшеп, байтаҡ фекер уртаҡлығын асыҡланыҡ. Инәйҙең тормош иптәше иртә үлгән. Бер үҙе улы Динарҙы үҫтергән. Ҡарап тороуға инәй һыр бирә торған кешеләрҙен түгеллеге күренеп тора. Улы һуң өйләнгән. – Шунда уҡ башлы-күҙле итә алманым, – тине ул. – Димләп тә ҡаранылар, үҙе лә бик ынтылманы. Бер мәл һорағайным, ниңә өйләнмәйһең, тип, улым: “Ике сәбәбе бар, – тине. – Беренсеһе – миңә һинең һымаҡ уңған, егәрле ҡатын кәрәк. Икенсенән, мин өйләнермен, ә һеҙ уртаҡ тел таба алмаһағыҙ, өсөбөҙгә лә ҡыйын булыр”, – тине. Мин шунда: “Улым, өйлән. Мин һеҙгә ҡыйынлыҡ килтермәйәсәкмен. Әгәр кәрәк тип тапһағыҙ, фатирымды ҡалдырып сығырға ла ризамын”, – тип әйтеп ҡуйҙым.