ОҘОН-ОҘОН ЮЛДАРЫМ Хикәйә I бүлек

Был фатирҙа бөгөн һәр көн була торған байрам һымаҡ. Өй йыйыштырылған, иҙән йыуылған, хатта тәҙрәләге шаршауҙар ҙа асылған. Ә аш бүлмәһенән сыҡҡан тәмле еҫтәр тураһында һөйләп тораһы ла юҡ. Был байрам көҫәү шатлығын хатта бесәй ҙә һиҙә һәм үҙенә аш һалғандарын түҙемле генә көтә. Сәйҙә күңелле генә итеп көйләп, һалма ҡырҡа. Шул арала ҡайнаған ашына күҙ һалырға,ишек ҡыңғырауын тыңларға ла өлгөрә. Ә инде ун йәшлек ҡыҙҙары Айгөл хаҡында әйтеп тораһы ла юҡ. Ире бая ғына: “Ҡалаға яҡынлашып киләм. Машинаны гаражға ҡуям да, туп –тура – өйгә”, – тип ҡыуанып шылтыратты. Ғәлинур, ҡыуанмай ни, аҙнанан ашыу командировкала булды бит. Сәйҙә күңеленән генә ире йөрөгән маршрутты ҡабатлай. М-5 трассаһынан Шаҡшаға боролһа, бер сәғәттән гаражына ҡайтып етә, аҙаҡ бер сәғәт – бында, бына-бына килеп инергә тейеш. Ул арала булмай, еңел генә итеп ишек асылды һәм Ғәлинур килеп инде. – Әйләнеп ҡайтыуҙарың менән, батырым минең! – тип Сәйҙәһе ҡосаҡлап алыуға Айгөлө килеп йәбеште. Тик Ғәлинур кәйефһеҙ, йөҙө бик арыған. Бая ғына күңелле итеп шылтыратҡан иренә нимә булған ул? Үҙгәреште ҡатынының йөрәге шунда уҡ һиҙҙе. – Мин арыным, – тине Ғәлинур. Ҡыҙын бер күтәреп яратты ла, ваннаға инеп китте. Сәйҙә аптыранды. Ун йыл йәшәйҙәр, үҙен ун ике йылдан ашыу белә, иренең холҡона һаман да төшөнә алмай. Ярай, йыуынам ти икән, йыуынһын. Бына ҙур таҫтамал менән һөртөнөп килеп сыҡты, ә үҙе ҡатынына ла, ҡыҙына ла әйләнеп тә ҡарамай. Холҡон күрһәтәме икән? Һәр ваҡыт Ғәлинур өйөнә ашҡынып, һағынып ҡайта торғайны. Күҙ менән ҡаш араһында, нимәлер булды. Үҙе, йөҙө боҙолоп, ваҡыт-ваҡыт телефонына ҡарап ҡуя. – Йәшермә, әйт, һиңә нимәлер булған, – тине Сәйҙә, – әллә яҡындарыңдан берәй хәбәр бармы? – Юҡ, булһа ла, һин ярҙам итә алмаясаҡһың, – тине Ғәлинур. Бер һүҙ өндәшмәйенсә, шым ғына ашанылар. Бәлеште лә ауыҙ иттеләр, тик маҡтаусы табылманы. Аҙаҡтан Ғәлинур ауыр итеп уфтанды ла: – Сәйҙә, беҙгә һөйләшеп алырға кәрәк, – тине. Был шартлы ишараны Сәйҙә ире командировканан ҡайтҡан һайын ишетә. Ябай ғына аңлатһаҡ, ошо һүҙҙәр – Айгөлдө урамға ебәреп тор, тигән һүҙ. Сәйҙәнең күңеле күтәрелде, ул иренә мут ҡына ҡараш ташланы. Тәҙрәнән балалар майҙансығына күҙ һалды. Көн матур, унда уйнаусылар етерлек. Ана, балаларҙы йыйып, Гөлиә инәй нимәлер өйрәтә. Әлдә шул әбей бар, бөтәһенә күҙ-ҡолаҡ булып тора. – Айгөл, ҡыҙым, урамда уйнарға теләмәйһеңме? – тине әсәһе. – Ә мин атайымды күреп тә өлгөрмәнем, – тип һылтау табырға тырышты ҡыҙы. – Өлгөрөрһөң, ҡыҙым, әле ул бер аҙна буласаҡ. Ҡыҙҙары уйынсығын алды ла, урамға ашыҡты. Айгөл урамға сығыуға, уның эргәһенә Гөлиә инәйе килде: – Айгөл, ҡыҙым, әсәйең сыҡмаймы ни? – Атайым ҡайтты, әсәйем уның менән һөйләшә, – тине хәйләһеҙ ҡыҙ. – Аңлашылды, – тине ҡарсыҡ, йөҙөнә йылмайыу ишараты сығарҙы.