МИНЕ ӘСӘЙЕМӘ ИЛТЕГЕҘ... Хикәйә Өсөнсө өлөшө

МИНЕ ӘСӘЙЕМӘ ИЛТЕГЕҘ...

Хикәйә

Өсөнсө өлөшө

Ҡатыны инәлде, һеңлеһенә һүҙ биреүен хәтеренә төшөрҙө, илап та ҡараны, ләкин тиҫкәре ирҙе ризалаштырырлыҡ түгел ине.

– Әлегә йөрөһөн,– тине ул, хатта ризалашҡандай ҙа булды. – Ә минең киләһе ҡайтыуыма, өйҙә эҙе лә булмаһын. Кеше хәҙер үҙ балаһын ҡарамай, ә һин миңә сит баланы тәрбиәләргә ҡушаһың.

– Венера сит бала түгел! – тип иланы Бибинур. – Үҙемә ҡарарға рөхсәт ит, үтенеп һорайым.

Юҡ, Вәсим һис тә күнерлек кеше түгел икән. Вахтаға киткәндә лә:

– Әгәр оҙатмаһаң, мине көтмә, аҡса ла булмаясаҡ! – тип ишекте шаҡылдата япты.

Бибинур көрәште сабый өсөн, бер ҙә ебәрергә теләмәгәйне, үҙенә хатта өйрәнеп тә киткәйне. Аһ, икәүләшеп килеп, әсәй, әсәкәйебеҙ тип, ҡосаҡлап алыуҙары, йоҡлағанда ике яҡтан һыйынып ятыуҙары.

 Бибинур хатта кейәүенә лә шылтыратып ҡараны, тегеһен оҙайлы ярты йыллыҡ вахтаға ебәреүҙәрен хәбәр иттеләр. Күнде Бибинур, баланы приютҡа илтеп тапшырырға мәжбүр булды. Ана икәүләшеп балаларҙы ҡурсалау бүлегенә китеп баралар. Сабый ҡыҙ үҙен алда нимә көтөрөн саҡ ҡына һиҙһәсе. Юҡ, һиҙмәй, белмәй, тоймай, күңелле йырҙар йырлап, йүгерә-атлай китеп бара бит. Бер аҙ барғас, әсәһенә ҡараны ла:

– Ә беҙ ҡайҙа барабыҙ? – тине.

Нимәләр һиҙенгәндәй, Бибинурҙың йөҙөнә ҡараны:

– Әсәй, һин ниңә илайһың?..– тип һораны.

Бибинур яуап бирерлекме һуң инде. Өндәшмәне. Ә ҡыҙы һаман һораша:

– Ә был сумаҙанда нимәләр? Минең әйберҙәремме? – Әсәй һин мине балалар йортона тапшыраһыңмы? – тип һораны.

Ә иң ауыры алда көткән икән. Приют алдында уларҙы төрлөсә кейенгән ҡыҙҙар һәм малайҙар ҡаршы алды.

– Ана, яңы ҡыҙыҡай, – тине балаларҙың береһе.

– Исемең нисек? – тине икенсеһе.

 Ә сабый бала әсәһенә нығыраҡ һыйынды, ике ҡуллап аяҡтарынан ҡосаҡланы.

Эскә үттеләр. Уларҙы көтөләр ине.

– Килдегеҙме?– тине ханым битараф ҡына. – Бынауында ҡултамғағыҙҙы ҡуйығыҙ. Ярай, хушығыҙ.

– Ҡыҙыҡайҙы әйтәм, Венераны, ул ҡаламы?

Ханым, тәүге тапҡыр күргәндәй, Бибинурға ҡараны, нимә һорап тораһығыҙ, йәнәһе.

– Ярай, ҡыҙым, хуш, – тине Бибинур күҙ йәштәрен һөртә-һөртә.

– Әсәй, һин мине ҡалдыраһыңмы, һин мине бынау апайға бирәһеңме, мин уға бармайым, ул ямаҡ, һинең кеүек яғымлы түгел.

– Сеү, ҡыҙым, ипләп, – тип ҡатын сабыйҙы тынысландырырға тырышты.

– Юҡ, әсәй, мине бында ҡалдырма, мин ҡалырға теләмәйем! Әсәй, әсәкәйем, нишләп мине саҡ ҡына ла йәлләмәйһең?! Улайһа, улайһамы! Минең үҙемдең әсәйемде килтер?! Мин беләм, ул әйтте, мине һин яратаһың! – тине. Ҡайтар миңә әсәйемде, ҡайтар, хәҙер үк, ҡайтар. Мин бында барыбер йәшәмәйәсәкмен!

Дауамы бар.

------------------------

Дуҫтар! Көн һайын әҫәр уҡырға теләһәгеҙ, беҙҙең төркөмгә ҡушылығыҙ: "Һәнәк" журналы, журнал "Вилы"