Миләүшә ҠАҺАРМАНОВА МӘСКӘҮ ТИГӘН БАШ ҠАЛА... ПОВЕСТЬ Ун икенсе өлөш

Зөлфиә уны ишетмәҫ булып йөҙөн ситкә бора. Әсәһе уның был ҡылығын аңлай алмай. Бығаса тауыш-тынһыҙ ғына дуҫлашҡайнылар түгелме? Йәйҙәрен өҙөлмәйсә хаттары яуа ине. Ҡалаға Зөлфиәгә барһалар ҙа ошо егет килә һалып етә, ни алып, ни бирергә белмәй өтәләнә ине бит. Ул саҡта ҡыҙҙары ла ыңғай ине. Әле нимә булған?

         Ул ҡыш та, яҙ ҙа уҡый алманы Зөлфиә. Йәйгә генә яйлап урамға сығып йөрөп әйләнә, йорт-хужалыҡ эштәренә ҡушыла башланы. Ниндәй генә дауаханаларға, табиптарға алып барманы уны ошо айҙарҙа ата-әсәһе, тик береһе лә аныҡ ҡына диагноз ҡуя алманы. Әлеге Зәбир кемдәрҙер аша сығып ҡабул итеү ойошторған бер оло профессор ғына “нервылар көсөргәнешенән барлыҡҡа килгән йән ауырыуы” тигәнерәк аңлайышһыҙ һығымта яһаны. Нисек булғанда ла, оҙаҡ ятты Зөлфиә яҡындарының ҡотон алып, әсәһенең үҙен ауырыу итә яҙҙы. Ярай әле бүлмәләш ҡыҙҙары һәм Зәбир булды. Шулар, ҡалаға яҡын торғас ни, ялдар һайын тигәндәй шаулашып килеп төшөп, донъя яңылыҡтарын һөйләп, институт хәбәрҙәрен теҙеп, әллә ниндәй ҡыҙыҡтары менән аҙ булһа ла күңелен асып китәләр ине. Унан йәйгә ғаилә менән диңгеҙгә юлландылар. Икһеҙ-сикһеҙ зәңгәр киңлек, йылы ҡом, эҫе ҡояш күп нәмәнән һауыҡтыра тигәндәре юш килдеме, әллә инде ауырыуҙың сигенеү ваҡыты етепме, Зөлфиәгә лә йән инде. Ҡабаттан элекке алсаҡ, күңелсәк-моңһоҙ балаға әйләнә алманы әлбиттә, әммә йәшәүгә һәм уҡыуға кире ҡайтты. Ә булмышы, эске торошо үҙгәргәйне, бәғере ҡатҡайны уның.

         Ҡалала ла Зәбир барлыҡ иғтибары менән уратып алды. Ул институтты тамамлап, аспирантураға ингән, шул уҡ ятаҡта бер үҙенә айырым бүлмә алған. Бәләкәй курстарҙа аҙыраҡ дәрестәр уҡытып та маташа ине шикелле. Зөлфиәгә шуларҙы һөйләй, ә тегеһе ишеткәндә ишетә, ишетмәгәндә юҡ. Күп осраҡта төптө битараф булып ултырып ҡала. Тик Зәбир быға ғына бирешергә теләмәй, ул артҡа сигенмәй, ҡарышлап, аҙымлап булһа ла алға бара. Әле ҡыш ул килһә бөтөнләй бүлмәһенең ишеген дә асмай ине ҡыҙ, яҙын әйләнеп тә ҡарамай ине, әле, бына, артыҡ асылып бармаһа ла, тыныс ҡына сәй артында ултыралар. Зәбир торт тотоп ингәйне.

         Тәмле-татлыға битараф була алмаған ҡыҙҙар маҡтай-маҡтай тортлап сәй эстеләр ҙә, быларҙың икеһен ҡалдырырға типтер инде, йомош табып таралышып бөттөләр. Зәбир ҙә ошо мәлде көтөп ултырған, күрәһең, ҡыланыштарына ҡарағанда ниндәйҙер әйтер һүҙе бар. Бына ул бер тороп, бер ултырып ыуаланып йөрөнө лә, ҡыҙҙың артына килеп баҫты.

          – Зөлфиә, аҡыллым... Мин һинең өсөн барыһына ла ризамын, беләһең... Бына, әле лә, һинең тыныслығыңды уйлап... Һин киләсәккә анығыраҡ ҡараһын өсөн...

          – Йә, тураһын әйт тә ҡуй. Нимәһен уратаһың? – Зөлфиә уның яҡынса нимә тиәрен белә лә кеүек.

          – Тураһын? Тураһы шулай: мин Ғәйниә апайға хат яҙҙым һәм бына яуап килде.

          – Ғәйниә... апай?         –  нимә ишеткәндә лә бындайҙы көтмәгән ҡыҙ, ҡорт саҡҡандай, ултырған урынында һикереп китте. – Ниндәй хат?

          – Һине... һаман да теге придурокты уйлайҙыр тип... шуның тураһында белешергә теләгәйнем. Просто ғына һораштым. Ни хәлдә, нисек йәшәй, имен-һаумы, тип кенә.

          – Кем ҡушты һиңә? Йә, бына, кем һораны һинән шуны?

         Зәбир йөҙөнә бер ҡатлылыҡ сығарып тороп яуапланы:

          – Һине уйланым. Үҙеңде һанға һуҡмаған, һинең өсөн саҡ ҡына булһа ла көрәшергә лә теләмәгән, хатта тыңлап та тормай ҡапҡа төбөндә этеп ҡолатып киткән әҙәм өсөн өҙгөләнмәһен һаман, тинем.

          – Шунан?  Ярҙам иттеңме? – ҡыҙ тауышын күтәрә төшә.

          – Бына, хатын үҙең уҡы. Минең эштәрем бар. Кискә инермен.

         Зәбир сығып киткәс, ваҡ маркалар йәбештерелгән конвертты һаҡ ҡына асып, шаҡмаҡ дәфтәр битенә яҙылған сирек битлек кенә хатҡа текәлде лә, бер тынала ҡысҡырып уҡып сыҡты:

          – Оялмайынса һорашып ятыуығыҙға аптырайым. Бер ҡыҙ булмағандан әллә тормош туҡталған икән тиһегеҙме? Юҡ. Рамаҙан өйләнде, бик яҡшы йәшәп яталар, улдары бар. Һеҙ ҙә үҙ сиратығыҙҙа бәхетле булығыҙ. Был яҡты башҡаса борсомағыҙ...

         Карауатына сүгеп төшөп, бер килке һеңеп ултырҙы. Ул бит Рамаҙанды... ул бит... һәр хәлдә, аҙыраҡ булһа ла уны уйлайҙыр, моғайын да һағыналыр тип... Ә ул... Ул өйләнгән... Улы бар!

         Иламаны. Илар йәштәрен ҡойоп бөткән ине. Ике түш араһындағы ауыртыуҙы үткәреп ебәргәнсе генә һығылып ултырҙы ла, тороп йөҙ-битен һыпырғылап, өҫ-башын рәтләгәс, Зәбирҙең бүлмәһенә юлланды. Ул барып шаҡығанда тегеһе костюм-салбарҙарын кейеп, галстугын таға алмай маташа ине. Ҡыҙ үтеп уның ҡулынан галстукты алды ла, йәһәт-йәһәт бәйләп ҡуйҙы. Егет ҡыҙҙың яҡынлығынан иҙерәп тора бирҙе. Күптән, бик күптән ундай бәхет юҡ, хатта яурырына ла тейҙермәй ине бит һөйгәне. Әле ул үҙе килде, үҙе ҡулын һуҙҙы...

          – Зөлфиә?..

          – Нисәлә бушарһың икән?

          – Нисәлә? Нимәгә?.. Һиңә кәрәк булһам хет хәҙер...

          – Юҡ, хәҙер түгел. Кискә, бәлки, берәй ергә барып килһәк тигәйнем. Театрғамы... киноғамы...

          – Зөлфиә... Зөлфиәкәй! Мин бик шат! Мин... мин... осоп йөрөп киләм, йәме? Һин... һин саҡ ҡына көтөп тор.

          – Ярай, бар, эшең менән бул.

         Шул көҙҙә Зөлфиә менән Зәбир бергә йәшәп китте. Быға берәү ҙә аптыраманы. Зөлфиәнең үҙенән башҡа. Ваҡыты-ваҡыты менән ул иренең Зәбир булғанын башына һыйҙыра алманы, уны икенсе менән бутап, икенсене күҙ алдында тотоп, икенсе менән эстән серләшеп йөрөп, шул исемде ҡысҡырып әйтеп ҡуйыуҙан ҡурҡты. Ысынында, ғаиләлә ике түгел, ә өс кеше йәшәй, өс кеше бергә йоҡлай һәм өс кеше ғазаплана ине. Бөтөн был буталсыҡ тарихтың башы ошо тәңгәлдән, Зөлфиәнең булмышы уртаға бүленгәндән башланды булды ул...

Дауамы бар.