Рәлиф КИНЙӘБАЕВ МӨЛКӘТ БҮЛЕШКӘНДӘ – 9. Замана ҡиссаһы.

Ләкин барыһы ла ал да гөл түгел, хатта ифрат насар, тип әйтергә мөмкин. Көнө-төнө йәшәү өсөн көрәш барғанда кемдәргәлер, шул-шул эштәрҙе башҡарам, ә һеҙ мул ғына итеп түләгеҙ, тип нисек бараһың? Ошондай уйҙар борсой хәҙер Нәғимде. Әле бына ҡайныһы янына китеп бара. Уның алдында йөҙө яҡты. Нәғим һүҙендә торҙо, теге тимер йәшниккә ҡушып, контейнер ҙа алып бирҙе, аҙмы-күпме киңәйтте, хәҙер ҡайныһы үҙ урамында баҙарҙы тотоп тороусыларҙың береһе. Иртә таңдан килеп, эшкә тотона, ҡараңғы кискә тиклем – ошонда. Нәғим, үҙ кеше, тип уны бик ҡурсалауҙан да баш тартты. Сөнки, күреп тора, икәү-ара мөнәсәбәттәр шулай ҡоролған, бәләкәй генә бәхәс тә оло -ҡара низағҡа әйләнеүе ихтимал. Хәҙер йәше лә бара, Нәғимде башҡа һорауҙар борсой һәм улар һис тә тынысланырға ирек бирмәй.
Ауылда саҡта Нәғим шуға иғтибар итә торғайны: йәп-йәш егеттәр, өйләнешкәндән һуң, кәләше, икеһенең дә ағай-энеһе менән күмәкләшеп үҙ-ара ярҙам итешеп, өр-яңы донъя ҡора башлайҙар, йәғни, өй төҙөйҙәр. Береһенән береһе ҙурыраҡ, уҡ һымаҡ төҙ, һап-һары ҡарағайҙарҙан өй күтәреүҙең барлыҡ нәҫел-ырыу, хатта ауыл өсөн байрамға әүерелеүен һеҙ күҙ алдына килтерәһегеҙме? Ошо өмәләр нисек кенә күңелле ойошторолмаһын, башынан алып, аҙағына тиклем бер иҫерек кеше күренмәһен, ләкин һуңынан ҡайһы бер өмәселәрҙең өйҙәренә шыуышып ҡайтыу, йәки шунда ятып ҡалыу кимәленә еткәнсе эсеүе күренеше менән йомғаҡлана. Нәғим үҙе эскегә битараф. Хатта, битараф ҡына түгел, ғөмүмән, ҡаршы. Ап-айныҡ башланған өй төҙөү өмәләре шулай көҙгә тиклем дауам итә, иң аяныслыһы шул, күпселек осраҡта йәш ғаиләнең, кәләш менән кейәүҙең, аҡрынлап, эскелеккә тартылыуына нигеҙ һала.
Шулай, Нәғим, үҙе лә һиҙмәй ҡалды, һирәк-мирәк рюмкаға тотонған Миңниса әхирәттәрен йыйып, ваҡ-төйәк мәжлестәр ойоштора, осрашырға, тип кафеларға, төнгө клубтарға сыҡҡылай башланы. Йорт хужаһы бер заман иҫенә килһә, бизнеста бөтә иҫәп-хисапты алып барырға тейешле ҡатыны, ҡайтыуына, иҫереп, йоҡлап ята. Бик өлгөрмәйем, тигәс, өйҙәге эштәрҙе башҡарырға, аҫырау яллаған булғайнылар. Нәғим, килеп инеү менән, был хәлде күргәс, аҫырауынан:
– Был хәл йыш ҡабатланамы ул? – тип һораны.
– Әлләсе тағы, – тине тегеһе. – Мин уның менән эсеп ултырғаным юҡ.
Нәғим ҡатыны эргәһенә килеп, мөмкин тиклем ҡатыраҡ итеп:
– Миңниса, тор әле, һөйләшәйек! – тип өндәшеп ҡараны.
Тегеһе шунда уҡ ҡуҙғала һалды:
– Ә, ҡайттыңмы, йәнем? – тине ул тирә-яғына ҡаранып. – Әле ни ваҡыт ул? Кисме, иртәме әллә төнмө?
– Кис, – тине Нәғим тынысыраҡ булырға тырышып.
– Йә, ярай, улайһа, мин йоҡлайым, – тине иҫерек ҡатын һәм ҡапыл, ҡорт саҡҡандай, һикереп торҙо. – Бик шикле күренәһегеҙ. Нәғим, һин ни өсөн Майсәрә менән икәү? А что, у вас любовная игра что ли?
Нәғим, аҡланыу эҙләгәндәй, аҫырауына ҡараны:
– Бер нимә лә юҡ.
– Как бер нимә лә юҡ? Мин йоҡлайым, ә һеҙ икәү, минең йоҡлауымдан файҙаланып, уйнаш итәһегеҙме? Ҡайҙа әсәйем? Әллә уны алдаштырып йөрөйһөгөҙмө?
– Ҡәйнәм икенсе ҡатта, үҙ бүлмәһендә, – тине Нәғим. – Әле генә күрҙем, сирләп тора, шикелле.
– Әсәй! Әсәй! – тип сәрелдәне иҫерек хужабикә. – Төш бында, тиҙерәк бул! Ужас! Ни күрәм мин? Аҫырауым, иҙән йыуырға, унитаз таҙартырға ялланған ҡатын, минең иремде һалдырып алырға итә!
Шул арала Миңнур Әхмәт ҡыҙы стеналарға тотоноп килеп төштө һәм һораулы ҡарашын быларға төбәне:
– Нимә булды тағы? Ниңә борсойһоғоҙ мине?
– Әсәй! Ҡайһығыҙ килтерҙе был ҡатынды? Беләһеңме, мин нимә күрәм? Мин арып йоҡлап ятам, ә улар икәүләшеп уйнаш итәләр! Эйе, әсәй, минең өйөмдә! Эх, әсәй, һин дөрөҫ әйткәнһең бит! Беҙ был “ҡара йылан”ды, урамдан килеп ингән еренән, өҫ-башын бөтәйтеп, эшләргә өйрәтеп,