Рәлиф КИНЙӘБАЕВ МӨХӘББӘТ ТУЛЫ БИШ МӨЙӨШ – 6. Хикәйә.

саҡырмаһа, ҡайтҡас, ятаҡта берәр шәшке һалҡын сәй менән сикләнәсәктәр. Ә инде Юлдаштың әрһеҙлегенә һәм туҡтауһыҙ Рәлиәне шаяртыуына ҡарағанда, ысынлап та, бөгөнгө кис туп-тура һалҡын сәйгә йүнәлеш алғайны. Ул нимәләр генә ҡыланмай, оятһыҙ анекдотын һөйләй, төрлө йырҙар башлай, бейеп тә китә, ара-тирә һүгенеп тә ебәрә, шикелле. Һуң, ҡара әле Рәлиәһен, нимә эшләй ул? Юлдашҡа ҡушылып, көлһөнмө, йырлаһынмы? Һуң, шуның өсөн килдеме ни бында Фәнүр?
Тамам кәйефе төшкән һәм үпкәләгән Фәнүр шым ғына халыҡ араһына һеңергә лә, йә ҡайтып китергә, йә берәй мөйөштән күҙәтеп торорға самалағайны. Хатта бер нисә аҙым ситкә лә киткәйне. Эй, Эвелинаны алдап буламы инде:
– Фәнүр! Беҙ һине көтәбеҙ! Бөгөн нимә менән таң ҡалдырмаҡ булаһың? Үткәнендәгеһенән насар булмаҫ, тип өмөт итәбеҙ! Беҙ хәҙер бушайбыҙ, – тип барыһын да асып һалмаһынмы.
Ә Юлдашҡа, Юлдашҡа ҡарағыҙ әле. Ҡайҙалыр барыу хаҡында һүҙ сыҡҡас, яралы ҡоралай эҙенә төшкән бүреме ни, күҙҙәре янып китте, хатта Фәнүргә тештәрен шаҡылдатып ҡуйған һымаҡ тойолдо. Тағы һин генә ҡалғайның! Юҡ! Әгәр ул эйәрһә, берәү ҙә бармаясаҡ! Ужас! Ана, туңдырма һатып алып, яртыһын ҡапты ла, икенсе яртыһын алмаш-тилмәш Рәлиә менән Эвелинаға ялата башланы. Етмәһә, Фәнүрҙе саҡыралар бит әле. Ә әсәһе нимә тип өйрәткәйне? “Улым, берүк, кеше ауыҙынан ҡалғанды, ҡабыу түгел, еҫкәп тә ҡарама! Йә, берәй сир йоҡтороп ҡуйырһың”, – тигәйне.
– Юҡ, мин әле генә ашап килдем, – тине Фәнүр, ике ҡулы менән дә кире ҡағып.
Шым ғына әйткәйне, ана, Эвелина ишетеп тә ҡалған:
– Бәй, Фәнүр, – тине ике ҡулын йәйеп. – Һин ашап килдеңме ни? Ә беҙ ни эшләргә тейеш? Бүлмәлә ҡаҙы түгел, икмәк тә юҡ.
Фәнүр һиҙелер-һиҙелмәҫ кенә күҙ ҡыҫты. Шым булығыҙ, йәнәһе. Өндәшмәгеҙ!
– Ну, что это значит? Беҙ һиңә Рәлиә менән ышанып киләбеҙ, хәҙер бер аҙҙан аслыҡтан беҙҙең эстәребеҙ гөбөрләй башлаһа, бында бер кеше лә ҡалмаясаҡ. Һин шуны теләйһеңме, Фәнүр?
– Әлбиттә, юҡ, – тине Фәнүр. – Әлегә ял итәйек, һуңынан ҡарарбыҙ.
– Тимәк, һин беҙҙе һуңынан алып барасаҡһың? – Эвелина Фәнүрҙең түшенән матҡып тотоп алды: “Әйт, алып бараһыңмы, юҡмы?”
Фәнүр бышылданы:
– Юлдаш менән егеттәрен ҡалдырайыҡ. Улар миңә оҡшамай.
– Ну и что оҡшамай? Ә беҙ нимә эшләргә тейеш? Үткәнендә лә бер йүнле егет тә булманы. Шуға миңә был формат оҡшамай! Ярай, һин – хужа. Ә беҙҙең теләктәр ҙә иҫәпкә алынырға тейеш!
Бәхәсләшеү байтаҡ барҙы. Фәнүр үҙе лә аңламаны. Бая ғына өндәшер-өндәшмәҫ, артыҡ һүҙ һөйләмәгән егет уйынлы-көлкөлө һүҙҙәр менән үҙенә нимә кәрәклеген аңлатып бирҙе. Эйе, ул бөтәһен дә ҡунаҡ итеп күрергә теләй, ләкин, ниндәй үкенес, бөгөн дачанан атаһы менән әсәһе ҡайтып төшкән һәм улар барлыҡ пландарҙы үҙгәртергә мәжбүр иткән. Шуға ҡабаланмайбыҙ, әгәр барыһы ла яҡшы булһа, ҡарттарҙың яңынан дачаға китеп барыуы ла бар. Улар, әлбиттә, был хаҡта улдарына алдан уҡ шылтыратып ҡуясаҡ.
– Төшөндөрә белдемме? – тине Фәнүр Юлдаштың күҙҙәренә туп-тура ҡарап.
– Төшөндөм, ләкин бер нимә лә аңламаным, тип әйтер инем, һинең беҙҙе ҡалдырып китергә теләүеңде һиҙҙем. Йә, ярай, әрһеҙләшеп йөрөй торған ғәҙәтем юҡ. Мине бөгөн төнгө клубта көтәләр. Ә унда ашарға ла, эсергә лә мул буласаҡ. Чао! – тине һәм ҡайҙалыр сығып китте.
Рәлиә килеп, Фәнүргә һырпаланды:
– Юлдаш булмаһа, Эвелинаның барыуы бик шикле. Ул егетте күптән аңдып йөрөй икән.
– Белмәйем. Миңә ул һинең менән ҡыҙыҡһынған һымаҡ тойолдо, – тине егет.
– Дөрөҫ тойолмаған. Әйтеүҙәренә ҡарағанда, Юлдаш былтырҙан бирле Эвелинаға ымһынып йөрөй. Ниңә, ҡара әле, Эвелина насар түгел дә инде, – тип ҡыҙ егетен бүлмәләше яғына борҙо.
– Миңә ҡалһа, бында иң матуры – һин. Мин һине генә алып ҡайтыр инем.
Рәлиәгә был һүҙҙәр оҡшаны. Ул егеткә хатта яҡыныраҡ килде:
– Мин риза. Ә быларҙан нисек ҡотолабыҙ һуң? Беҙ һеҙгә барырбыҙ, улар фатирҙы белә, аҙаҡтан барыбер беҙҙе эҙләп киләсәк. Был формат миңә оҡшамай, – тине ҡыҙ.
Аһ! Нимә эшләп ҡарарға икән:
– Рәлиә, әллә, мин бер юлын да күрмәйем. Уларға нимә кәрәк һуң?
– Үҙең дә ҡыҙыҡ кеше инде. Уларға нимә кәрәк? Ашарға һәм эсергә кәрәк.
Шул ваҡыт берәү йомшаҡ ҡына итеп арҡаһынан төрткән һымаҡ тойолдо. Фәнүр боролоп ҡараһа, ауырлы бер ҡыҙ тора. Күҙ бәйләнгән ваҡыт, Фәнүр

ҡыҙҙы танымағас, йығылып китә яҙҙы. Ә был ҡыҙ нимә ти инде?
– Беҙ һине генә эҙләп килдек. Әгәр мөмкин булһа, ҡабаланма. Һиңә бер китап таптыҡ, унда бөтәһе лә яҙылған.
Ул арала булмай, Рәлиә күҙ алдында ҡабарҙы ла ҡуйҙы һәм ике-өс тапҡыр ҙурайҙы. Һеҙҙең ҡаршығыҙға ҡуйы урманда айыу осраһа, курткағыҙҙың һиҙәптәрен ысҡындырып, үҙегеҙҙе ҙур итеп күрһәтергә тырышығыҙ, һеҙгә көсө етмәҫен һиҙеп, айыуҙың ҡасыуы бик ихтимал, тип раҫлағандарын ишеткәнегеҙ бармы? Эйе, Рәлиә ҡабарҙы ла ҡуйҙы. Ярай, Вадим килеп сыҡты һәм китап тотторҙо. Ҡара әле, тоҡсайға ла һалып килтермәгән бит әле! Хәҙер Фәнүрҙең маҡсаты бар майҙанға билдәле булды ла ҡуйҙы. Егет эйелде һәм китапты куртка эсенән салбарына ҡыҫтырып ҡуйҙы. Күреүселәр булғандыр, ләкин бик әҙ.
Ә майҙанда уйын-көлкө, йыр-бейеү ҡыҙғандан-ҡыҙа. Йәштәр төркөмдәргә ҡушылып, бейешеп алды. Ләкин бик һирәктәр генә майҙан уртаһында ҡайнаған Фәнүрҙең ҡайҙа ыңғайлауын күҙәтеп тора. Ваҡыт етте, ахыры. Бына ул бер ҡулы менән Рәлиәне, икенсеһе менән Эвелинаны ҡосаҡлап алды һәм “Телеүҙәк” туҡталышына ҡарай атланы. Башланды! Ярай, аҫта бөгөн дә Мөхлисә ҡарсыҡ ишек һаҡлай. Фәнүр кеҫәһендәге ике йөҙлөктө ҡапшаны һәм Рәлиә менән Эвелинаны алдан үткәреп, 249-сы автобусҡа инеп ултырҙы.


Дауамы бар.