Рәлиф КИНЙӘБАЕВ ҮҘЕҢДЕ ЭҘЛӘ ҺӘМ ТАП Хикәйә Алтынсы бүлек

 Ә былай төнгө клуб хужалары ҡунаҡтарҙың йомартлығына риза ине. Хатта иң ҙур хужалары ла килеп сыҡты һәм тағы ниндәй үтенестәрегеҙ бар, тигән һорау менән мөрәжәғәт итте. Ниндәй үтенес булһын инде, бынан иҫән-һау ҡотолорға кәрәк. Ҡотолорға ғына түгел, Разифаны йомшаҡ түшәгенә илтеп һалыу ҙа уның өҫтөндә бит әле. Бер иҫереккә бер айныҡ тура килгәндә, әллә ни мәшәҡәт тыумаҫ һымаҡ. Ҡунаҡтар, бер-береһен тыңлау түгел, танымай башлағас, Андрей, Юнирҙың эргәһенә килеп:
– Нимә эшләйбеҙ? – тине.
– Хәҙер түңәрәкләйбеҙ, – тине Юнир, етди генә итеп.
– Кем кемде түңәрәкләй бит әле? – тине Разифа, Юнирҙы бер ҡулы менән ҡосаҡлап, икенсеһе менән Андрейҙы этеп. – Бында мин – хужа. Кемде алып килгәнегеҙҙе онотмағыҙ!
– Берәү ҙә шикләнмәй, – тип бышылданы Юнир ҡыҙҙың ҡолағына, – бында кеше күп, берәйһе телефонына төшөрөп алмаһын. Һуңынан, бөтә селтәрҙәрҙе тултырырҙар.
– Аһ! Ҡолағыма бышылдауың! – тина Разифа. – Улайһа, мине алып кит бынан.
Ошо һүҙ генә кәрәк ине Юнирға. Ул, Андрейға ҡарап, ҡулы менән йоҙроҡлап күрһәтте. Түңәрәкләйбеҙ, йәнәһе. Бер нисә минут эсендә, йүгерә-атлай, тигәндәй сығып, автомобилгә ултырҙылар.
– Офисҡа! – тип кенә, бойороҡ бирҙе Юнир водителгә. Төнгө ҡала тын, һирәк-мирәк машиналар осрай, идаралыҡҡа тиҙ генә барып еттеләр һәм, запас ишек аша, өҫкә күтәрелделәр.
– Һин мине ҡалдырмаҫһың ул? – тип ап-айныҡ тауыш менән өндәште Разифа егеткә.
– Әлбиттә, Разифа. Һинең именлекте тәьмин итеү – беҙҙең эшебеҙ.
– Йә, кисә оҡшанымы? Төнгө клуб нисек? – тип һорашты Разифа.
– Оҡшаманы, тип әйтһәм, төн бушҡа үткән һымаҡ булдыр. Тыуған яҡҡа ҡайтҡас, һеҙгә бер күренеү артыҡ түгел, әлбиттә.
– Әйҙә, иртәгә тағы барайыҡ! – тине Разифа, егеттең ҡулынан нығыраҡ тотоп.
– Ә мин һиңә ял итергә кәрәктер, тип уйлайым, – тине егет.
– Ниңә? Әле ял итмәнекме ни? Ошо ял булманымы ни? – тине Разифа.
Офисҡа үткәрҙеләр.
– Сәй, кофе? – тип һораны Юнир.
– Сәй ҙә, кофе ла – мөмкин, ҡатырағынан да баш тартмабыҙ, – тине ҡыҙ, уйынлы-ысынлы.
– Бәлки етер, артыҡ булмаҫмы? – тине егет, үтенгән һымағыраҡ.
– Һин нәмә мине тәрбиәләйһең? Миңә нисә йәш икәнлеген беләһеңме? – тип ҡыҙып китте Разифа. – Мин Лондондың төнгө клубтарында, меңәр кеше араһында йөрөнөм, шунда ла әрәм булманым. Башымды юғалтманым. Ә унда, һинең һымаҡ, ҡурсалап йөрөүсем юҡ ине. Шулай булғас, һин миңә ышанмайһыңмы?
– Ғәфү ит, Разифа, был хаҡта белмәй инем. Хәҙер ышанам. Һәм киләсәктә лә ышанғым килә. Ә хәҙер мин һеҙгә сәй эсерәм дә, йоҡларға һалам. Бында бөтә урын да һаҡлаулы, бер кеше лә юҡ.
– Ә һин мине ташлап китәһеңме? – тип мыжыны ҡыҙ. – Хәҙер һин мине илатаһың.
– Юҡ, әлбиттә, ни эшләп мин һине ташлап китәйем? – тине егет.
– Исмаһам, бер тапҡыр, ҡәҙерлем, тип әйт, – тине ҡыҙ, – ни эшләп, минән йылы һүҙеңде йәлләйһең? Миңә бит хәҙер егерме дүрт йәш! Ҡайтҡаныма нисә көн, ә берәү миңә ҡәҙерлем, тип әйткәне, йән атҡаны юҡ. Ни эшләп, шул хәтле, мин егет яратмаҫлыҡ ҡыҙмы ни?
Юнир үҙен ҙур, бейек, үтеп сыҡҡыһыҙ диуар алдында һымаҡ итеп тойҙо. Ул ҡыҙҙың һүҙҙәренә төшөндө. Ифрат ҡыйын, әгәр һине яратҡан кеше булмаһа. Ә ҡыҙ шәшкеһен егет эргәһенә күсереп ултыртты ла:
– Рөхсәт ит әле, исмаһам, эргәңдә ултырайым, – тип килеп, һыйынып ултырҙы, туҡтауһыҙ, сәстәрен төҙәткеләне. Егеткә боролоп ултырырға ла самаланы.
– Әйҙә, булмаһа, диванға ултырайыҡ, – тип тәҡдим итте егет.
– Аптырайым мин һиңә, ғәжәпләнәм, – тине ҡыҙ. Һиңә диванмы, бынау кресломы – барыбер түгелме ни?
– Юҡ, һинең уңайлыраҡ ултырыуыңды теләгәйнем, – тине егет.
– Һин нимә теләйһең? – тине ҡыҙ, егеттең битенә битен терәп. –