Рәлиф КИНЙӘБАЕВ ҺУҢҒЫ АҘНА Икенсе бүлек

Ҡатыны менән булған һөйләшеүҙе иҫенә төшөрҙө. Ҡатыны бөгөн күберәк балаларҙы һорашты. Дәрескә йөрөйҙәрме, татыуҙармы, бер-береһен рәнйетмәйҙәрме.
– Юҡ, юҡ, хатта күңелле уйнайҙар.
Ҡайҙан күңелле уйнаһындар инде, тип уйланы эстән генә Айрат. Дүртеһе дүрт мөйөштә һуғыша башлаһа, фатир дер һелкенеп тора, күршеләр шаҡый башлай.
– Үҙеңде ҡарап йөрө, – тине ҡатыны. – Күлдәгеңде көн һайын алыштыр. Мин һиңә был айға етерлек күлдәк ҡалдырҙым. Ҡара уны, оҙаҡҡа һуҙма, мин фатихамды бирәм, һиңә өйләнергә тура килер.
– Ҡуйсы, ҡабаландырма, – тип баҙнатһыҙ ғына ҡаршылашты ире.
– Бушты һөйләмә, һин үҙ аллы донъя көтә, балаларҙы ҡарай торған кеше түгел. Шуға барыбер берәйһен алып ҡайтырға тура килер. Уф, сыға алманым бит. Берәйһен димләп китер инем. Үҙемдең таныштар араһынан барлап ҡарайым, юҡ, бер йүнлеһе юҡ инде. Йә эсә, йә аҙғын, йә ҡаты ҡуллы.
– Ҡуй, Әнисә, был хаҡта һөйләшкем дә, ишеткем дә килмәй.
– Атаһы, алып ҡайтырға тура килер. Тик теләһә кемгә йәбешмә. Ҡара уны, беҙҙең балаларҙы яҡын күргән ҡатын тап. Шулай булһын.
Айрат ҡайтып килгәндә ҡатынының элекке әхирәте Миңниса менән осрашты. Хәл белештеләр. Яңғыҙ йәшәп ятҡан була. Бер ҡыҙ үҫтерә. Айрат бер мәл ишеткәйне, баяғы, бисәһе һөйләгәйне шикелле. Ире булған, әллә ташлап киткән, әллә ҡасҡанмы, бик эсә, эсһә ҡулы оҙон, ҡаты йоҙроҡло тигәйне. Әнисәнең хәле тураһында ишеткәс, Миңнисаның аптыраныуҙан эйәге һалынды, күҙҙәре йомороланды. Әллә ни һорауҙар бирмәне, былай ҡурҡынғаны һиҙелде:
– Мин дә прививка эшләтмәгәйнем, – тип ҡуйҙы.
Икенсе көнөнә тағы Әнисәһен юллап барҙы. Бик йәне үртәлгәйне, саҡ ҡына эсеп алған булды. Ҡатыны һиҙгер шул, шунда уҡ һиҙеп ҡалды.
– Уф, Аллаһым, тағы эскәнһең бит. Әлеге миңә һылтаулағанһыңдыр инде.
– Юҡ, юҡ, эштә егеттәр ҡойоп бирҙе, – тип саҡ ҡотолдо.
Ҡайтып килә ине, әлеге Миңниса тура килде. Уралтып-суралтып торманы:
– Дауахананан киләһеңдер инде, Әнисәң ни хәлдә? – тип һораны.
– Насар, нисек ярҙам итергә лә белмәйем, – ти өҙгөләнде Айрат.
– Бәлки, ярҙам кәрәктер, әле ялдамын. Ҡыҙым да командировкаға китте. Уңайһыҙланып торма, саҡыр, ҡулдан килгәнсә ярҙам итермен. Әнисәгә берәй нәмә бешереп килтерәйемме әлле?
Кисен Миңниса бер кәстрүл итеп тары ярмаһынан ҡыҫтыбый килтерҙе. Ашхана аҙығынан бүккән Айрат үҙе өстө ашаны, балалар ҙа ташыны, Әнисәһенә икәүҙе алып ҡалды.
Кис ҡатыны янына барғас, ҡыҫтыбый менән һыйламаҡ булғайны, Әнисә шунда уҡ берәүһен тешләп тә алды, ауырлыҡ менән булһа ла йотоп ебәрҙе.
– Тәмле икән, кем бешерҙе? – тине.
– Миңниса килтерҙе, – тип бер ҡатлы Айрат дөрөҫөн әйтте лә ҡуйҙы.
Уф, ҡатыны илап ебәрҙе:
– Ҡабаланмаһын, әйт, мин үлгәнде көтһөн. Ул әрһеҙ нәмә килеп тә инер инде. Нимә әллә һин дә түҙмәйһеңме? Көтөгөҙ. Түҙә алмайым, бар әле уколын килтерһен. Бынау еремдән тереләй һуйған кеүек.
Өйөнә ҡайтһа, Миңниса еңдәрен һыҙғанып хужабикә булып йөрөп ята. Балаларҙы йыуындырып сығарған, өҫтәрен алыштырған. Ҡулдарында үҙе бешергән әлеге ҡыҫтыбый. Аптырарһың кешегә. Ҡайҙа ҡабалана инде. Әнисә дөрөҫ әйтә бит. Ниңә ашығырға? Аш бүлмәһенә үтһә, әсәһе килеп ҡолағына бышылданы, ул да килештермәгән. Үҙем ҡарай алам, теләһә кемде йыйма, тине.
Айрат үҙе былай Миңнисаны еңел генә итеп ҡайтарып ебәрҙе ул, иң бәләкәй ҡыҙы әүрәгән дә ҡуйған инде. Илап артынан эйәрҙе. Миңнисаға өйөнә алырға тура килде. Эйәрһә лә ғәжәп түгел, иң бәләкәйе әсәһе наҙлап ҡына үҫтергән бала, ай була инде әсәһен күргәне юҡ.
Икенсе көнө ял ине. Әнисә эргәһенә барҙы Айрат. Күренеп тора, хәле насар. Тартышып ҡуя, өҙөк-өҙөк тын ала.
– Йоҡлай, – тине иренә шәфҡәт туташы.
– Ҡайҙан йоҡлаһын, бындай хәлдә кеше йоҡлаймы ни?