Рәлиф КИНЙӘБАЕВ АҪТЫ-ӨҪКӘ ӘЙЛӘНДЕ ДОНЪЯНЫҢ... Хикәйә Дүртенсе бүлек

Әле бер нисә көн элек кенә улы өсөн борсолмай, киреһенсә, уның менән ғорурлана ине. Аҡыллы, йыуаш, тәртипле, ярҙамсыл. Ленараның ғаиләһенең бай йәшәүе уға шундай кире йоғонто яһанымы?
Нәсихә улының бала сағында нисек үҫкәнен иҫенә төшөрҙө. Бөтә балалар ҙа бер сама үҫтеләр, бер сама кейенделәр, бер сама ашанылар, хатта бер үк сирҙәр менән сирләнеләр. Ә ҡомһоҙлоҡ, тәрбиәһеҙлек һымаҡ сирҙе ҡайҙан йоҡтора һуң кеше? Кешенең бындай етешһеҙлектәренә ниндәй вакцина бар икән? Әсә күңеле менән һиҙә: был – һынылыш мәле, хәҙер уларҙы һынау көтә, һәм был һынауҙың яҙмышты хәл итеүе бик ихтимал. Күрше бүлмәлә йоҡлап ятҡан, хәйер, йоҡлаймы икән, Зөлфиә һәм уның тыуасаҡ балаһы өсөн көрәш бик күптәрҙе ныҡлы һынау, хатта һайлау алдына ҡуйыуы бик ихтимал.
Зөлфиә йоҡоло-уяулы ята. Һуңғы арала бөтөнләй йоҡлағаны ла юҡ шикелле. Үҙе ҡат-ҡат Данир менән булған һуңғы һөйләшеүҙе иҫенә төшөрмәҫкә тырыша.
– Һиңә әйтер һүҙем бар, Данир, – тип башланы ул.
– Минең дә әйтер һүҙем бар, – тине Данир. – Тәүҙә мине тыңла. Беҙҙең өйләнешеү тураһындағы хыялыбыҙ тормошҡа ашмаясаҡ.
– Нисек тормошҡа ашмаясаҡ? Беҙ бит никах уҡыттыҡ.
– Никах минең өсөн закон түгел, загста теркәлмәгән, шулай булғас, үҙеңде алдама. Әгәр теләһәң, еренә еткереп айырылыша алабыҙ.
– Юҡ-юҡ, мин айырылышыу өсөн бер сәбәп тә күрмәйем, – тине Зөлфиә инәлгән һымаҡ.
– Ә мин, киреһенсә, беҙҙең өйләнешеү тәүге көндәрҙән уңышһыҙлыҡҡа дусар ине, тип иҫәпләйем, – тип, Данир һаман үҙенекен һөйләне.
– Ә беҙҙең балабыҙ буласаҡ, Данир, ишетәһеңме?
– Балабыҙ буласаҡ? Ә беҙ һинең менән нимә тип һөйләштек? Һин үҙең әйттең, уҡып бөтмәйенсә бала булмаясаҡ, тинең.
– Эйе, шулай тинем, – тине Зөлфиә.
– Тимәк, һин мине алданың булып сыға? – тине Данир, уҫал итеп.
– Мин һине алданым тип иҫәпләмәйем, – тип аҡланырға тырышты Зөлфиә.
– Ярай, нимә һөйләһәң дә, һиңә хәҙер ышанмайым, һин мине алданың, – тине Данир. – Мин һиңә шундай тәҡдим әйтәм: һин әгәр, өйҙән сығарып ебәрҙеләр, тип әйтергә оялһаң, мин үҙем ҡайтып киттем, тип әйтә алаһың.
– Ә был миңә нимәгә кәрәк? – тине Зөлфиә.
– Нисек әйтергә? Ҡыҫҡаһы, һин мине ташлаған кеүек булаһың, – тине Данир. – Оҡшаманы, яратманым, ғаиләһе ҡабул итмәне, тип беҙҙе ғәйепләй алаһың.
– Юҡ, бында миңә оҡшай, атайың, әсәйең һәйбәт, мин һине яратам, һин дә мине яратаһың, етмәһә, балабыҙ буласаҡ.
– Бына һиңә 5 мең, теләһә ҡайҙа барып төшөрт. Башҡа аҡса һорама.
– Миңә аҡса кәрәкмәй. Мин бер ҡайҙа ла бармайым.
– Ярай, улайһа, яҡшылыҡ менән аңламаһаң, тыңла. Бына сумаҙаның, әйберҙәреңде йый! Талаҡ, талаҡ, талаҡ!
Таң менән фатирҙағылар өсөһө лә тороп, Зөлфиә – уҡырға, хужабикә менән хужа эшкә йыйына башланы. Иртәнге сәйгә өҫтәл артына ултырып өлгөрмәнеләр, ҡабаланып Данир килеп инде һәм кейемен алыштыра башланы.
– Әсәй, сәләм, һаумы, атай. Ә Зөлфиә бында нимә эшләй? Уны кем индерҙе?
– Зөлфиәне мин алып ҡайттым, – тине әсәһе. – Ул – беҙҙең ғаиләнең ағзаһы.
– Тимәк, һеҙ минең теләгемә ҡаршы, – тине Данир. – Һеҙ минең бәхетле булыуымды теләмәйһегеҙме?
– Бик теләйбеҙ, улым, ләкин беҙ Зөлфиәне ысын күңелдән ҡабул иттек, уны тыумаған сабыйы менән ҡыуып сығара алмайбыҙ. Һин урын тапҡанһың, ә ул беҙҙә йәшәйәсәк.
Нәсихә ярҙам эҙләгән һымаҡ иренә ҡараны, уныһы бер ни өндәшмәне, битараф ҡиәфәттә һаман ашанып ултыра бирҙе. Йүнһеҙ, шунда бер һүҙ әйтһә була бит инде. Юҡ, өндәшмәне, бер һүҙ сыҡманы ауыҙынан.
Ғаилә эсендә