Рәлиф КИНЙӘБАЕВ АҪТЫ-ӨҪКӘ ӘЙЛӘНДЕ ДОНЪЯНЫҢ... Хикәйә Алтынсы бүлек

Нәсихәнең йөрәге ике яҡҡа өҙгөләнә: бер яҡта – үҙ балаһынан баш тартҡан улы, икенсе яҡта – Зөлфиәнең яҙмышы. Нәсихә улына смска ебәрҙе: “Ҡотлайым, улым, беҙ бөтәһен дә һөйләштек, килештек. Һин хаҡлы булып сыҡтың”, – тип яҙҙы. Ни өсөн яҙҙы – үҙе генә белә.
Нәсихә һиҙҙе: улының уңышлы өйләнеү шатлығынан башы-күҙе томаланған, хәҙер уны хәҡиҡәт һәм ысынбарлыҡ түгел, Ленараға эйәреп киләсәк байлыҡ ҡына ҡыҙыҡһындыра. Ана бит, машиналарына нисек дәртләнеп ултырып йөрөй. Хәҙер мөмкин тиклем күберәк белергә, ә уны белеү өсөн аҙыраҡ өндәшергә кәрәк. Әсәһе Данирҙы маҡтарға, уны ыңғайына һыпырырға булды. Был осраҡта ул уяулығын юғалтасаҡ һәм барыһын да һөйләп бирәсәк.
Шәмбе Зөлфиә әсәһе янына ҡайтып килергә булды. Исхаҡ иптәштәре менән балыҡҡа китте. Ә Нәсихә Данирҙы Ленара менән икеһен өйгә саҡырҙы: йәнәһе, туй үткәреү буйынса кәңәшләшеп алырға кәрәк.
Әсәйгә сәскәләр тотоп, күңелле генә итеп, һөйләшеп-көлөшөп килеп инделәр, матур ғына итеп ултырып сәй эстеләр. Был юлы Ленара ла үҙен бик ябай, ихлас тотҡан һымаҡ булды. Нәсихә һынар өсөн генә тоҙло ҡыяр менән помидор ултыртҡан булғайны, ҡыҙ ашамлыҡтарҙың кәрәген бирҙе генә. Әсәһе Данирҙы юҡ-бар эш ҡушып магазинға ебәрҙе, ә үҙе Ленара менән һөйләшеп ҡалды, үҙенең кәңәштәрен бирҙе, өйҙәре менән һоҡланыуын белдерҙе, ҡат-ҡат һөйләне. Ҡыҫҡаһы, үҙенең шатланыуын йәшермәне. Нәсихә былай алдарға яратҡан ҡатын түгел, нишләһен, был юлы һүҙҙәрен дә тапты, ҡыҙҙың уяулығын да кәметте.
– Әллә күп ашаным инде, күңелем уйнап тора, – тине ҡыҙ, өҫтәлгә тағы ла күҙ ташлап. – Анау помидорығыҙ тәмле ине.
– Ҡыҙым, үҙеңде ҡарап ҡына йөрө инде, – тип теләне Нәсихә. – Юғиһә беҙҙең Данир ҙа ҡайһы ваҡыт самаһын юғалтып ҡуя. Былай күренгәне юҡ, эсеп-маҙар ҡуймаһын, ныҡ тот, үҙең дә бер тамсы лы эсмә, ярамай, – тине һәм ҡыҙҙың күҙҙәренә ныҡ итеп ҡараны.
Был һүҙҙәр Ленараны уйға һалды, күҙҙәре уйнап, алан-йолан тирә-яҡҡа ҡаранды һәм шунда уҡ ҡыҙарынды.
– Ә был хаҡта ни өсөн Данирға әйтмәйһең? – тине Нәсихә туп-тура.
– Нимә хаҡында? – тине Ленара, тотлоғоп.
– Уның менән осрашҡанға тиклем ауырлы булыуың хаҡында.
– Һеҙ нимә һөйләйһегеҙ, Нәсихә апай? Кем ауырлы?
– Һин, ҡыҙым. Мин врач, һине үтәнән-үтә күрәм. Ә ниңә был хаҡта буласаҡ иреңә әйтмәйһең?
Ҡыҙ көтмәгәндә башын эйҙе, ҡулдары менән йөҙөн ҡапланы һәм илап ебәрҙе.
– Һеҙгә әсәйем әйттеме? – тине ул ҡалтырана-ҡалтырана.
– Юҡ, әсәйең менән ул хаҡта һөйләшеү булманы, – тип алдаштырҙы Нәсихә.
– Ҡайҙан беләһегеҙ һуң?
– Мин күреп торам, – тине Нәсихә.
– Һеҙ Данирҙы өйләндереүҙән баш тартасаҡһығыҙмы? – тине Ленара меҫкен генә тауыш менән.
– Юҡ, – тине Нәсихә, – әлегә ул турала һүҙ булманы. Мин иң тәүҙә шуны белергә теләйем: баланың атаһы кем?
– Бергә уҡыған егет. Атайым уны тикшерткән, ул наркоман булып сыҡты. Уны ҡыуҙылар.
– Шул ваҡыт һин Данир менән таныштың инде.
– Эйе. Мин ҡайҙа барырға белмәй аптырап йөрөй инем.
– Һәм был һиҙелмәҫ, тип өмөт иткәйнеңме?
– Эйе, берәү ҙә һиҙмәҫ, белмәҫ, тип уйлағайным.
– Әсәйең был хаҡта беләме?
– Белә. Әсәйем дә, атайым да белә. Шуға улар Данирҙы бик еңел ҡабул итте.
– Ярай, ҡыҙым, беҙ һинең менән был хаҡта һөйләшмәнек. Данирға өндәшмә, мин дә өндәшмәм. Ләкин, мәсьәлә хәл ителде, тип әйтергә иртәрәк.
– Ә мин тынысланғайным, хәл ителде, ҡотолдом, тип өмөт иткәйнем, – тип һөйләнде Ленара.
– Барыһы ла беләсәк, бер кеше белһә, башҡалар ҙа беләсәк, тигән һүҙ. Йәшереп ҡалдырыуы бик ауыр буласаҡ. Шунан һуң, һин, Ленара, үҙең башҡа кешенең урынын алдым, тип уйламайһыңмы?
– Зөлфиәне әйтәһегеҙме?
–Эйе, Зөлфиә бар бит әле.