Рәлиф КИНЙӘБАЕВ АҪТЫ-ӨҪКӘ ӘЙЛӘНДЕ ДОНЪЯНЫҢ... Хикәйә Унынсы бүлек

Төнгө клубта инеү хаҡы ла тос ҡына. Уның ҡарауы, һайландыҡтар араһында йөрөп, кеше күреп, үҙеңде күрһәтеп ҡайтаһың. Мөйөштә генә ултырып, тыныс ҡына тамаша ҡылалар ине, Данирҙың эргәһенә берәү килеп һыйынды ла: “Хәлдәр нисек, асығауыҙ? Маңлайың ҡысымаймы?” – тип әҙәпһеҙ өндәште. Данир, тәрбиәле егет булараҡ, ваҡ-төйәккә ҡыҙып бармай, үҙен тота белә, юҡ-барға үпкәләп, туҙына торғандарҙан түгел. Әлеге тәртипһеҙгә күрһәтеп, үҙҙәренә беркетелгән тән һаҡсыһы Гераға бер генә күҙ ташлағайны, тегеһе быны бөгәрләп алып, сығып та китте. Егеттең: “Ленара! Ленарам минең! Мин һине һағынып килдем!” – тип сыйылдау ҡатыш һөрәнләгәне генә ишетелеп ҡалды.
– Был кем булды ул? – тип эйелде Данир, кәләшен ҡосаҡлап.
Ҡара әле, тегеһе лә бирешмәй бит әле. Нимә ти?
– Әй, йөрөйҙәр инде, минең шау алтын балдаҡтарҙан торған ҡулымды һорап йөрөүселәр, һинән башҡа ла, булғандыр, тип уйлайым, – тип һөйләнеп кенә ҡуйҙы.
Күп тә үтмәне, теге егет тағы килеп сыҡты. Был юлы Ленараны ҡосаҡлап алды ла:
– Ә Данир һинең ҡыҙыҡ хәлдә икәнлегеңде беләме? Һин уға һөйләнеңме? Балаңдың авторҙашы хаҡында әйттеңме? – тип һөрәнләй ҙә һалды.
Әҙәпһеҙ һорауҙарҙы залды яңғыратҡан музыка бик ишеттермәһә лә, халыҡ күрмәй ҡалманы, тамаша көҫәп, мөйөшкә эркелә башланы, һәм бер нисә тиҫтә кеше, ҡоро ҡалыуҙан ҡурҡып, ас ҡоҙғондар һымаҡ, телефондарын мөйөшкә йүнәлтте.
– О, алтын йәштәр!
– Әһә! Былар бит – тегеләр!
– Йә, Тимур, ҡыйыуыраҡ!
– Данирчик, нимә ҡарап тораһың? Бир шапағына берҙе!
Әмәлгә ҡалғандай, Гера ла ҡайҙалыр китеп юғалған. Йүнһеҙ! Моғайын, берәйһен “йәбештереп” йөрөйҙөр инде!
Юҡ, Данир артығын ҡыланманы, Тимурҙы еңелсә генә этеп ебәрҙе. Ә уныһы нимә эшләне? Шул ыңғайы Ленараның өҫтөндәге йоҡа ғына тауарҙан тегелгән кейемгә йәбешеп, ҡыҙҙы ярым шәрә ҡалдырып, ҡоланы ла ҡуйҙы. Китте бында дөмбәҫләшеү! Хатта саң сыҡҡан һымаҡ булды. Егермеләп телефон камераһы урталағыларҙың һәр хәрәкәтен ентекләп төшөрөп тора. Бындай иғтибарҙан Аллам һаҡлаһын, тигән һымаҡ, Данир өҫтөндәге курткаһын сисеп, тиҙ генә Ленараға кейҙерә һалды.
Тимур Ленараның өҫтөнән йолҡоп алған кейемдәрен болғай-болғай:
– Данир! Данир! Һин – ҡурҡаҡ (пип-пип...)! Әгәр ҡурҡаҡ булмаһаң, бергә-бер сыҡ (пип-пип...)! Хәҙер мин һинең ауыҙыңды иҙәм (пип-пип...)! – тине.
Низағ ҡыҙғандан-ҡыҙҙы.
Ә был ваҡытта Нәсихә менән Исхаҡ фатирҙарында сәй эсәләр һәм туйға әҙерлек хаҡында һөйләшәләр ине. Дөрөҫөн әйтергә кәрәк, ауылдан килеп, ҡалала бик ауыр ереккән, фатирһыҙлыҡтың, юҡлыҡтың әсе емештәрен татыған был ир менән ҡатын үҙҙәренең өҫтөнә ҡапыл килеп өйөлгән байлыҡтан һәм иғтибарҙан иҫереп, әле булһа иҫтәренә килә алмайҙар. Исхаҡ, һәр ваҡыттағыса битараф булһа ла, Нәсихә ханым был ымһындырғыс хәлде ваҡытлы тип уйлай һәм тиҙерәк үтеүен теләй.
Һәр үҙгәреште ҡатын-ҡыҙ күңеле нескәрәк ҡабул итә, һәм күңеле бик ышанып бөтмәй. Әйтерһең, улар ире менән шыплап кеше тулы троллейбус эсендә иң алда йомшаҡ ултырғыста ултырып китеп баралар. Улар был урындың үҙҙәренә осраҡлы ғына килеп эләгеүен беләләр һәм кемдәрҙеңдер килеп, уларҙы торғоҙоп ебәреүҙәрен, хатта бының өсөн түләү талап итеүҙәрен шөбһәләнеп көтәләр. Исхаҡҡа инде – барыбер. Ул мөмкинлектән файҙаланырға, күберәк умырып ҡалырға, үҙенең нәфсеһен ҡәнәғәтләндереп ҡалырға ынтыла. Әйткәндәй, теге бухгалтер менән уларҙың мөнәсәбәт бик көйләнеп китте, ләкин ул мәсьәлә беҙҙең тема түгел. Шуға күрә, хужа кеше көнө-төнө саба, үҙенә йөкмәтелгән эштәрҙе еренә еткереп башҡарырға, ҡыҫҡаһы, байып ҡалырға тырыша. Ә Нәсихә ханым үҙенең ябай табип сағын һағына. Сөнки мөдир булыу һис тә еңел түгел икән. Мөдир булыу өсөн уҫал, өҙгөс булырға һәм юғарыла ултырған хужаларға ярай