Алдында сыр-сыу килгән ҡатын-ҡыҙға, үтә важный ғына баҫып торған ир-атҡа һөҙөп кенә ҡарап алғас, сәсен-башын төҙәтте лә баҫҡыстан икенсе ҡатҡа үрмәләне.
Вәсилә директорҙың секретары бүлмәһендәге ҙур көҙгө эргәһенә килеп баҫты ла аҡ халатын һалып, кеҫәһенән помада сығарып, ирендәрен тағы ла нығыраҡ буяп ҡуйҙы. Хужаһында бер кем юҡлығын белешкәс, ҡурҡып ҡына ул ултырған бүлмә ишеген асты.
– Ин, ин, әйҙә, ултыр, – тине гастроном директоры Ғаяз Заманович.
Вәсилә теҙелеп киткән артлы ҙур ултырғыстарҙың береһенә ҡыйыр-ҡыймаҫ ҡына ҡунаҡланы.
– Йә, эштәр нисек? – тип һораны директор.
– Ары-ыу кеү-үек, – тине Вәсилә, ишетелер-ишетелмәҫ кенә.
– Һеҙҙең менән күптән һөйләшергә йөрөйөм.
Вәсиләнең йөрәге тағы жыу итеп ҡалды. Эйе, шуға саҡыртҡан икән. Ҡышты сыҡҡансы көтһә ни булған инде. Был ваҡытта ҡайҙан, ниндәй эш тапһын. Ул да бит хәҙер күп нәмәнең рәт-сиратын белә. Теләһә, һөйәкте һум иткә әүерелдереп ҡуя.
– Һеҙ ҡасан эшләй башланығыҙ әле? – Директор был юлы Вәсиләгә һынаулы ҡарап, креслоһына һөйәлеберәк ултырҙы. «Вәт, нимә һөйләй, йәнәһе, белмәй», – тип уйлап алды ла Вәсилә тағы ла шымыраҡ:
– Йылдан ашыу инде, – тине.
– Институтты ҡасан бөтөргәйнегеҙ?
– Өс йыл элек. – Шулай яуапланы ла, Вәсилә эстән генә үкенеп ҡуйҙы: әллә ҡасан тип әйтергә кәрәк ине бит. Хәйер, белмәй тиһеңме, белә инде ул, башта нервыларында уйнап алайым тип ултыра инде.
– Ниндәй факультет?
«Вәт, ҡәбәхәт, ҡалайыраҡ мыҫҡыл итә, беҙгә специалистар кәрәк, эштән китәһегеҙ, – тип кенә тураһын әйтһә ни була». – Вәсилә был уйын да күңел төбөнә йәшереп ҡуйҙы ла, ни булһа ла булыр, тип тамағын ҡырып, көр генә тауыш менән:
– Филология факультеты! – тине.
– Бәй, шулаймы ни?! – Хужа йәнләнеп, хатта йылмайып ҡуйҙы. Асыуынан ярылырҙай ярһып торған Вәсилә түҙмәне:
– Йә, һуҙмағыҙ, тураһын ғына әйтегеҙ, ҡасан китергә?! – тине лә тороп баҫты.
Директорҙың йылмайған йөҙөнә аптырау шәүләләре күсте:
– Һеҙ нимә хаҡында? – тине ул, ике ҡулын ян-яҡҡа һелтәп.
– Эштән китеү хаҡында! – Вәсиләнең тауышы ҡалтырап һәм үтә ҡырыҫ сыҡты.
– Ниңә, эш оҡшамаймы ни?
– Оҡшамаһа, вуз бөтөргән килеш бында эшләп йөрөмәҫ инем.
– Мин дә шулай тип уйлайым инде. Ит һатыуҙы ташлап беҙҙә берәү ҙә киткәне юҡ әле. Киреһенсә, мин һеҙҙе бүлеккә мөдир итеп үрләтеү тураһында һөйләшергә саҡырғайным. – Хужаның тауышы был юлы Вәсиләгә бик яғымлы тойолдо. – Әллә риза түгелһегеҙме?
Вәсилә, ныҡ аптырауҙан бигерәк, шатлығынан нимә әйтергә лә белмәне. Был саҡта уның бәләкәй генә ауыҙы ҡолаҡтарына етә яҙғанын күрһәгеҙ икән!
– Рәхмәт, рәхмәт! – тине ул, үҙе лә һиҙмәҫтән тағы ла бышылдап.
– Ә факультетҡа килгәндә, аптырамағыҙ, беҙҙең сауҙа работниктары араһында үҙ һөнәре менән эшләүселәр бармаҡ менән генә һанарлыҡ. – Директор, уң ҡулын һелтәп, тағы йылмайҙы ла: – Мин үҙем дә ҡасандыр тарих факультетын тамамлағайным, – тине. – Тарих һөйләп тамаҡ туйҙырып булмаҫын биш йыл эшләгәс тамам аңланым. Хәҙер, бына, ун бер йыл сауҙала. Аллаға шөкөр, эшемдән ҡәнәғәт, хәҙер бөтә нәмәм бар. Һеҙҙеке лә булыр. Әгәр мине генә тыңлап эшләһәгеҙ. Тик һин, һеңлем, юл ҡуйғанда юғалма!..
– Һуң, һуң, – тине Вәсилә, хәҙер инде шатлығынан ярһып. – Һеҙҙе тыңламай кемде тыңлайыҡ. Һеҙһеҙ һуң беҙ нимә эшләр инек. Аңланым – юғалмаҫмын…
Икенсе көндө Вәсилә Ғимрановнаны үҙе эшләгән бүлеккә мөдир итеп билдәләү тураһында директорҙың бойороғон элеп ҡуйҙылар.
Юл ҡуйғанда – юғалма… Вәсилә аңһыҙ кеше түгел: шул көндө үк кассанан ҙур сумма алып, долларға әйләндереп, кисләтеп кенә директоры бүлмәһенә яңынан юлланды…
Бүләге үткәндең һүҙе үтер. Хәйер, Вәсиләгә һөйләп торорға кәрәкмәне, һүҙҙе хужа йомғаҡланы:
– Һәр кем үҙ эше менән шөғөлләнһә, эш хаҡына намыҫлы йәшәһә, ил шундай көнгә төшөр инеме ни?! Хәҙер күпме әҙәм, һөнәрен ташлап, төшөмлө эш менән шөғөлләнә, шуны эҙләй. Беҙ ҙә бит, уҡытыусылар, нәмәләр һатабыҙ. Көнөбөҙ – сауҙа итеү, табыш алыу. Беҙ ҙә, башҡалар кеүек, ҡулды ҡул йыуа тип йәшәйбеҙ. Ә минең уҡытыусылыҡ һөнәренә ҡайтҡым килә. Уға әйләнеп ҡайтасаҡмын тип өмөтләнәм.
– Тәүәккәлләһәгеҙ, мине лә үҙегеҙгә алырһығыҙ, – тине Вәсилә. Тағы ла рәхмәт әйтеп, шатланып-йылмайып сығыу яғына атланы.
Фото: www.pinterest.ru