Ҡыҙ күрһәтеү

Шунан ул эшлекле ҡиәфәттә сисенде, өҫ-башын тәртипкә килтерҙе, өҫтәл артындағы иң яҡшы урынға ултырҙы. Коля иһә араҡыны күреү менән тулҡынланды, Лаураны көтөп тормайынса, ҡойорға кереште. Ҡунаҡ ашыҡмайынса бүлмәне байҡаны, гәлсәр һауыт-һабаға һәм телевизор маркаһына айырыуса иғтибар итте. Шунан рюмканы ҡулына алды, туранан-тура әйтте:

– Яҡшы, мин һеҙҙе ҡатынлыҡҡа алам, тик бер шарт менән...

Коля араҡыға сәсәне. Лида бәлә булырын һиҙенде.

– Игнатий Семеныч, – ул ҡылансыҡланды, – һеҙ ваҡиғаны ашыҡтыраһығыҙ...

– Эйе, – Коля тороп баҫты, – ысынлап та, ашыҡтыраһығыҙ... Тере ире алдында!

– Ғәфү итегеҙ, һеҙ ирме ни? – Кононенко ныҡ ғәжәпләнде.

– Оҡшамағанмы ни? – Коля гайканы тағы ла нығыраҡ борҙо. – Мине ҡатынымды ниндәй шарттарҙа ҡатын итеп алыу ғына ҡыҙыҡһындыра.

– О, – Кононенко шунда уҡ ҡойроғон болғаны, – беләһегеҙме, бында ниндәйҙер хата... Мине ҡатын-ҡыҙҙар ҡыҙыҡһындырмай. Бөтөнләй! Мин профессиональ буйҙаҡ, фәҡәт яһалма никахтар төҙөйөм.

– Нимә? – Коля күҙҙәрен ҡыҫты.

– Ну, беләһегеҙме, прописка, фатир алыштырыу өсөн...

– Их һин, нишана! – Сидоров профессионалдың галстугынан эләктереп алды ла алғы бүлмәгә һөйрәп сығарҙы. – Минең ҡатынымды – яһалмамы?

Фатирҙан беренсе булып Игнатий Семеныч, уның артынан тун осто.

– Эҙең булмаһын! – Коля тештәрен шығырлатты. – Үлтерәм!

Гәзиттәр алырға төшөп барған Михеич ҡыҙыҡһынды:

– Һөйәрҙәрҙе сығарып ырғытабыҙмы?

Ҡоторған Коля ытырғанып асыҡланы:

– Яһалмаларын!

– Аңлайбыҙ, аңлайбыҙ, – Михеич уның хәленә инде, ә Лида Николайҙы фатирға һөйрәкләне: “Коля... Колечка...”

Ишекте япҡас та бөйөрҙәренә таянды:

– Аҡылдан яҙҙыңмы әллә? Ни өсөн уны сығарып ташланың?

– Нимә? Кейәүҙеме ни? Шул кәрәк уға!

– Ах, Отелло, – Лида һамаҡлап иланы, – ах, миңрәү... Ул минең кейәүемме?.. Лаураныҡы баһа ла!

– Ә ниңә ул һиңә тағыла?

– Бутаны! Мине Лаура менән бутаны!.. Ой, хәҙер мин ни эшләйем инде? – Лида һамаҡланы ла һамаҡланы. – Хәҙер мин Лаураға ни тип әйтәм инде? Кейәүҙәр, иҫәр, урамда тәгәрәп ятмай... Лаура беҙгә әллә күпме изгелек эшләне, ул барыһын да булдыра.

– Барыһын дамы?

– Барыһын да. Косметика, итектәр... Миндәге муйынсаҡты күрәһеңме? Ул! Ә парик?.. Ул хатта машина ла таба ала.

– Булмаҫ... – Коля һағайҙы. – Ул ошо эш менән шөғөлләнәме әллә?

– Был уның хоббийы. Ул әле уҡый. Коля ышанманы:

– Сихырсығамы?

 – Урмансыға.

Сидоров көлөргә тотондо.

– Көлөрлөк бер нәмәһен дә күрмәйем. Уларҙы бер айҙан эшкә тәғәйенләйҙәр. Урмандар буйлап.

– Ә-ә... Ул, әлбиттә, урманға барырға теләмәй?

– Ул кейәүгә сығырға теләй. Теләһә кемгә. Хатта пеләш шайтанға ла.

Коля уйҙары менән үҙенең елкә төбөнә ҡундырҙы:

– Ниңә шунда уҡ әйтмәнең?..

Шул мәлдә ишектә йәнә ҡыңғырау зыңланы. Коля ишеккә ташланды – тупһала Лаура Цаликова ҡояштай балҡый ине.

– Салют! – тине кәләш, ул үҙе менән бүлмәгә ниндәйҙер дефицит еҫтәр алып инде. – Игнатий бындамы?

– Беләһеңме, Лаура, – Коля үҙен ҡорбан итте, – һеҙ мине ғәфү итергә тейешһегеҙ. Мин Игнатийҙың кем икәнен белмәнем. Ҡыҫҡаһы, ул беҙҙе ташлап китергә мәжбүр булды.

– Нисек ташлап китергә?

 – Нисек тип ни? Һәйбәтләп. Ишек аша...

Лаура ыңғырашып ултырғысҡа сүкте.

 – Мин үҙемдең төҙәтеп булмаҫлыҡ хата эшләүемде аңлайым. Миңә Лида барыһын да һөйләне, тик һуңынан... Һеҙгә кейәү кәрәк. Мин үҙ ғәйебемде юйырға әҙермен...

– Нисек?

– Мин үҙемдең кандидатурамды тәҡдим итәм.

– Нимә-нимә? – Лида ҡабатлап һораны.

– Мин үҙемде кейәүлеккә тәҡдим итәм, – тип ныҡышмалы ҡабатланы Коля ҡатынының күҙҙәре менән осрашмаҫҡа тырышып.

– Ҡыҙыҡ... Ә һин быны нисек күҙ алдына килтерәһең?

– Э-э... берләштереү тәҡдим итәм! Хәҙер барыһын да берләштерәләр. Эште ситтән тороп уҡыу менән, уҡыуҙы йәмәғәт эше менән. Ҡайһы берәүҙәр хатта өс урында эшләй. Эш хаҡы бара...

 – Һин ни һөйләйһең? – Лида ирен тупаҫ бүлдерҙе. – Ғаилә тормошонда, беләһеңме, һинең был берләштереүең нисек тип атала?

– Юҡ, ә нимә, Лида, – көтмәгәндә Лаура йәнләнде, – әгәр яһалма никах?

– Яһалма никах? – мыҫҡылланған Лида ҡысҡырҙы. – Ул һиңә яһалма өйләнә алһын, ә мин уның менән ысынлап айырыла алһын өсөнмө?

– Булһа һуң? – Лаура үҙ һүҙенән ҡайтманы. – Мин бөтөнләйгә тимәйем бит, мин уны кире ҡайтарам... Расписка менән...

– Ә туй буламы һуң? – тип көтмәгәндә ҡыҙыҡһынды Коля, ҡабымлыҡлы ҙур өҫтәлде күҙ алдына килтереп.

– Әлбиттә, – Лаура тамам йәнләнде, – никах яһалма булһа, туйы ысын булырға тейеш.

Лида сығырынан сыҡты. Ул Лаураның тунынан эләктереп алды ла ишеккә һөйрәне:

– Эҙең булмаһын!..

Гәзиттәр тотоп өҫкә менеп барған Михеич ғәжәпләнеүҙән ауыҙын асты:

– Хәҙер һөйәркәләрҙе сығарып ырғыталар... Ҡара һин уны, ни эшләйҙәр.

Владимир ПАНКОВ.

Ф. Мырҙаҡаев тәржемәһе.