ИКЕ ҠАТЫН МЕНӘН ЙӘШӘР ИНЕҢМЕ?

Сөнки Гөлнурҙың ҡыҙы ла, эйе, Алһыу исемле.
Гөлнара ҡабаланманы. Ваҡиғаларҙың артабан үҫешен күҙәтергә, һығымталар яһарға ҡарар итте.
Иртән бер нәмә булмағандай эшкә йыйынған Мөхтәр Гөлнараның эшкә ҡабаланмауына иғтибар итте: “Мин отгул алдым. Зәки өйҙә ҡала”, – тине ҡатыны. Гөлнара үҙҙәренең ҙур булмаған тарихында хәл иткес көндәр кисереүен күңеле менән һиҙә ине. Әрләшеү, һауыт-һаба ватыу, сумаҙанын ишек төбөнә ҡуйыу был осраҡта ярҙам итмәйәсәк. Иң тәүҙә асыҡларға кәрәк: Мөхтәр менән Гөлнурҙың мөнәсәбәттәре ниндәй кимәлгә еткән? Ҡатын киске алтыларҙа улын кейендереп, урамға сығып китте. Улы тәрбиәләнгән балалар баҡсыһы эргәһенән үтте һәм аҡрын ғына атлап, Гөлнур йәшәгән йорт эргәһенә килде. Киске эңер, аяҡ аҫтында ағастарҙан ҡойолған япраҡтар ҡыштырҙай. Гөлнара улына ағастарҙан айырылған бәләкәй япраҡтар хаҡында әкиәт һөйләй һәм алға ҡарай. Ә алда балалар коляскаһын этеп, икәү килә. Мөхтәр менән Гөлнур һәм бәләкәй Алһыу. Улар бер-береһен күрә ләкин бер һүҙ ҙә өндәшмәй. Бәләкәй Зәки аптыранып, бер атаһына, бер әсәһенә ҡарай, нимә өндәшергә, ҡайһы яҡҡа ынтылырға белмәй. Малай түҙмәне: “Атай!” – тип ҡысҡырҙы һәм теге өсәү яғына ынтылды. Ләкин әсәһе ҡулдарынан ныҡ тотоп тора, ысҡынырлыҡ түгел. Малай аптыранып, әсәһенә ҡарай. Әсәһенең күҙҙәренән ниңә йәш аға?
Әсә менән ул өйҙәренә ҡайтты. Оҙаҡламай атай кеше лә килеп инде һәм өҫтөн дә һалмай, ултырғысҡа ултырҙы.
– Ниңә өҫтөңдө һалмайһың? – тине ҡатыны тыныс ҡына.
Өндәшмәй генә ашанылар. Улы атаһын, көн һайын кис йоҡлар алдынан булғанса, уйнарға саҡырҙы. Ләкин күпме генә ихлас булырға тырышмаһын, мөнәсәбәттәрҙең яһалма икәнлеге, ялғанға ҡоролғанлығы күренә лә ҡуя.
– Атай, һинең машинаң минекенә төкәлде бит. Һин урап үтергә тейешһең! – тип асыуланғандай итә улы.
Атаһының күңеле өйҙә түгел, бынан алыҫ та китмәй, йорт аша ғына өйөрөлә. Бына Зәки йоҡлап китте.
– Йә, нимә эшләйбеҙ? – тине ҡатыны.
– Мин һеҙҙең икегеҙҙе лә ҡарай алам. Һин миңә үҙемә оҡшағанса йәшәргә ихтыяр бир.
– Һин быны нисек күҙ алдына килтерәһең? – тине ҡатыны.
– Мин нисек теләйем, шулай күҙ алдына килтерәм, – тине ире. – Һәр хәлдә, берегеҙ ҙә мәхрүм булмаясаҡ.
Ә иртән Мөхтәр никах балдағын өҫтәлгә һалды ла, сығып китте.
Ваҡыт тигәндәре йылға һымаҡ аға ла ҡуя шул. Шулай итеп, ун йыллап ғүмер үтте лә ҡуйҙы. Гөлнара улы менән икенсе фатирға күсеп китте. Йорт аша ғына йәшәүсе Гөлнур менән ҡыҙын һәм Мөхтәрҙе күрмәҫ өсөн. Әйткәндәй, Гөлнара менән Зәки юҡҡа ҡабаланды. Сөнки Мөхтәр йәш кәләшендә бик оҙаҡ торламаны. Мөхтәрҙең ике ғаиләне лә ҡарай алам, тип кәперенеүҙәре, шулай уҡ аҡсалата ла, тормошлата ла раҫланманы. Сөнки ике ғаилә араһына ҡыҫылып, өсөнсөһө килеп инде. Мөхтәрҙең бынан абруйы күтәрелмәне, түбәнерәк төштө. Улар араһына ике-өс йыл аша булып торған көрсөктәр килеп ҡыҫылды. Ҡыҫҡаһы, Мөхтәр вазифаһын юғалтып, эшһеҙ ҡалды. Гөлнур менән Алһыу яңы ир, яңы атай тапты. Тик мөнәсәбәттәре ал да гөл түгел, шикелле.
Ә Гөлнара улын йоҡларға һалғандан һуң һалҡын түшәгендә төндәр буйы боршаңлап әйләнә һәм ирен иҫкә төшөрә. “Бәлки мин хаталанғанмындыр, – тип уйлай Гөлнара. – Әллә Мөхтәрҙең тәҡдименә ризалашырға кәрәктеме икән? Ана бит, йәшәп ҡарағас, Гөлнур за бик оҙаҡ тотманы. Аҡсаһы бөткәс, ҡыуҙы ла сығарҙы”.
Гөлнара үҙен ғәйепләй. Бер алданғас, ир ҙә эҙләп йөрөмәне. Барлыҡ тормошон Зәкиенә бағышланы ла ҡуйҙы.
Гөлнара айырылышҡас, тәүге тапҡыр ауылына ҡайтҡайны Шунда әсәһе әллә аптыранып, әллә ҡыҙын йыуатырға теләп: “Шулай инде, урыҫ байыһа, өй төҙөй, башҡорт байыһа, түшәк яңырта”, – тип әйтеп ҡуйғайны. Ә Гөлнара шул көндө кис телевизорҙан үҙе ишетте, Германиянан берәү беҙҙең илгә ҡатын эҙләп килгән. Шул немец Рәсәй матур һәм яңғыҙ ҡатындар иле икән, тигән фекер әйтте.
Ниңә шулай ул, ирҙәр өсөн айырылышҡандан һуң яңы тормош башлана, ә балалы ҡатын өсөн барлыҡ киләсәккә кәртә ҡуйыла? Ғәҙелме был?