Йәшерен һөйөү

Зәйлә* исемле ҡатын күҙҙәрен зәңгәр күккә төбәп, бер аҙ тын ултыра. Көндәр аяҙ торһа ла, сентябрҙең йылыһы һиҙелер-һиҙелмәҫлек кенә. Күпкә бейе­гәйгәндәй тойолған, үтә күренмәле һауа ҡояштың ҡайнар­лығын һүрелткән. Хәйер, быйылғы йәй үҙе шундай һалҡын, илаҡ, көйһөҙ булды, көҙгә ниндәй үпкә?! Ҡапыл-ҡапыл битте һыйпап үткән һалҡын ел тиҙҙән ҡыштың яҡынла­шыуына ишара ине. Мин өшәнеп, муйынға шарф урап сыҡмағаныма үкендем. Янымда эс­кәмйәлә ултырған ҡатын өшөүсәнгә оҡшамаған, куртка­һының иҙеүе асыҡ. Көрһөнөп, ул сумкаһын асты ла, эске кеҫәһенән аҡса янсығын алып, шунан кескәй генә полиэтилен тоҡсай сы­ғарҙы. Тоҡсай эсендә – балдаҡ. Ышҡы­лып бөткән ябай ғына бер балдаҡ, арзан икәне күренеп тора. Ҡатын балдаҡты тоҡсай эсенән сығармай, тышынан ғына һыйпаны. 
– Һөйгәнемдең беренсе һәм һуңғы бүләге, – тип һағышлы йылмайҙы. – Һаманғаса ҡулымдан да төшөрмәй кейер инем, бармаҡтар йыуанайғас, һыймай. Шуға ла, юғалтып ҡуймайым, тип һаҡлап ҡына янсыҡта йөрөтәм. Ейәнсәрем, сылбырға тағып, муйы­ныңда йөрөт, тиһә лә, йә төшөп ҡалыр, тип ҡурҡам. 
Асыҡ иҙеүе аша саҡ ҡына күренгән алтын сылбырының нәҙек икәнен самалайым.
– Эйе шул, хәҙерге алтын сылбыр­ҙарҙың сифаты элеккегә ҡарағанда күпкә ҡайтыш, йыш өҙөләләр, – тим, уның менән ризалашып, һәм, алтынға арзан тимер балдаҡ килешмәҫ тә ине, тип әйтергә уҡталам да, телемде тешләйем: “Тимере арзан булһа ла, Зәйлә апай өсөн ул хазиналарға торошло, ахыры”. Уйҙарымды ишетеп, дөрөҫләгәндәй, Зәйлә апай балдаҡты сығарып, ҡәҙерләп, һаҡ ҡына һыйпай:
– Арзан бер нәмә, тип уйлама­ғыҙ, был балдаҡ минең өсөн бик ҡәҙерле, ҡый­батлы... 19 йәшлек бер сибәр егет миңә, ул саҡтағы 18 йәшлек ҡыҙға, уны бүләк иткәйне. Бер ҡараһаң, барыһы ла кисә генә булған һымаҡ, икенсе юлы – йөҙҙәрсә йыл үткәндәй тойола. Күпме йәшәһәң дә, үҙеңде йәш, һылыу, тип күҙаллайһың, көҙгөлә биттәре си­рышҡан ҡатынды күреп, тертләп китәһең. Тиреһе кипкән ҡулдарыңды, йыуанайған бар­маҡтарыңды ғына күреү ҙә алыҫтарҙа ҡалған йәшлегеңде юҡһындыра...
Мин ғаиләлә икенсе бала булып тыуҙым. Һәр ваҡыт икенсе урында, артҡы планда, түбән сорт­лы итеп тойҙом үҙем­де. Сөнки ми­нән бер йәш­­кә өлкән апайым бар яҡ­тан да килгәйне. Бәләкәй сағынан матур, ҡупшы, нәзә­кәтле булды. Үҙе ки­леп тороп уңған, нимәгә тотонһа ла, емереп эшләй. Ул ултыртҡан ағас-гөлдәр ҙә шунда уҡ тамыр йәйеп, гөрләп үҫеп китә торғайны. Уға һоҡ­ланмаған кеше булманы. Өйҙә лә, мәктәптә лә апайымды гел маҡтанылар, беҙгә уны өлгө итеп ҡуйҙылар. Мин уның күләгәһендә үҫтем. Апайым оҫта итеп сигеү сикте, бәйләмгә тотонһа, ҡул­дарына күҙ эйәрмәне, тегенергә лә, аш-һыу бе­шерергә лә яратты, яҡшы уҡыны. Ә мин артыҡ бер нәмә менән дә алдыра алманым. Белгәнем – китап уҡыу ҙа, хыял­дарға сумып йөрөү. Уҡытыусылар ғаиләһендә бар байлыҡ шул китаптар булғас, бала саҡтан уҡырға әүәҫ инем. Китап геройҙары менән бергә төрлө кисерешкә батып йөрөп, әллә ниндәй хәлдәргә лә тарып бөтәм: йә бәпкә көткәндә онотолоп ултырып ҡалам да, уларын ҡарға алып китә, йә бутҡаны көйҙөрәм, йә сепараторҙы эшлектән сығарам... Атай-әсәй, әҙәпле кешеләр, ирешеүен иреш­мәй, ләкин ҡараш­тарынан, баш сайҡап ҡуйыуҙарынан үҙемдең ғәйепте икеләтә ауырыраҡ тоям. Китапҡа башҡаса артыҡ әүрә­мәҫкә үҙемә һүҙ бирәм дә, ки­тапханаға яңы китаптар килгән, тигәнде ишетеү менән, тәүбәмде онотам. Ә инде һинд кинолары тамам һушты китәрә! Ун­дағы мөхәббәт хатта төштәргә инеп алйыта. Их, шундай уҡ тылсымлы, мәңгелек һөйөү кисерергә яҙһын ине миңә лә, тип көн дә хыялланам. Теләк-хыялдар менән һаҡ булырға кәрәк­леген уйламайым...
Ауылдағы һигеҙ йыллыҡ мәктәпте тамамлағас, апайым педагогия учи­лищеһына уҡырға инде. Ә мин тура юғары уҡыу йортона инергә теләгәс, ҡасабалағы мәктәп-интернатта белем алдым. Ысынын әйткәндә, апайымдың күләгәһе бу­лыуҙан ҡотолорға ынтылдым, һәр ваҡыт мине уның менән сағышты­рыуҙарынан арығайным. Аттестат ал­ғандан һуң институтҡа имтихандарҙы уңышлы тапшырҙым, ихласлап уҡыуға сумдым. Ул ваҡытҡа мин буйға тартылып, ябығып, матурайып киткәйнем, егеттәрҙең иғтибары бермә-бер артты. Күңелемә ятҡаны ғына осраманы. Башҡа ҡыҙҙар үҫмер осоронан уҡ егеттәргә ғашиҡ булып, дуҫлашып, серләшеп йөрөй, нишләп мин һаман яңғыҙ, миңә яҙғаны бө­төнләй юҡмы икән әллә, тип ҡайғырып та алам бушыраҡ саҡта. Йәнем, тәнем тулып-тулышып, саф һөйөү көтәм.
Мин беренсе курсты тамамлағанда, апайым уҡытыусы дипломын алды. Һәм танышырға егетен, Вилде, алып ҡайтты... 
Улар минән алдараҡ ҡайтҡайны. Мин ҡапҡа эсенә елдереп инеп бар­ғанда, бер ҡосаҡ утын күтәргән егет утынлыҡтан килеп сыҡты. Беҙҙең күҙҙәр осрашты. Тәү ҡараштан һөйөү шулай була икән ул – үҙеңдең кешеңде күрәһең дә, күктәр тарафынан һиңә яҙылған яҙмышыңды таныйһың. Төш­тәремдә күргән, хыялымда йәшәгән егет ҡаршымда ғына утын ҡосаҡлап тора ине.
Тылсым шауҡымына эләгеп, бер-беребеҙҙе танырға маташҡандай, йот­лоғоп ҡараныҡ һәм, гүйә, үтә ғәзиз һыҙаттарҙы күреп ғәжәпләндек. Ул алдараҡ иҫенә килде, башын бер яҡҡа янтайтып, ҡаушауынанмы, ғәйепле йылмайып, эйәген ҡаҡты:
– Һин Зәйләме? Мин – Вил... Мунса яғырға йөрөйбөҙ.
Шул мәлдә мунса эсенән ҡояш кеүек балҡып, йыуғыс тотҡан апайым кү­ренде:
– Һаумы, Зәйлә! Буласаҡ еҙнәң менән таныш бул!
– Таныштыҡ, – тип мыңғырланым да, уның менән һаулыҡ та һорашырға онотоп, өйгә инеп киттем, атай-әсәй менән ашыҡ-бошоҡ күрешеп, өҫтөмдө йәһәт кенә алыштырҙым да, йылға буйына атылдым. Йөрәгемде тертләткән егет йөрөгән ерҙә артыҡ бер минут та тора алманым.
– Һин ҡайҙа?! Сәй эс, исмаһам! – әсәй бер ни аңламай, тороп ҡалды.
Ә миндә ниндәй сәй ҡайғыһы булһын? Йөрәк дарҫ та дорҫ типте. Күҙ алдымда Вил тик тора. Башымда мең уй ҡайнай: “Был нимә булды әле ул? Ниңә мин кинәт кенә, һис ҡасан кеше күрмәгәндәй, юғалып ҡал­дым? Ниңә ул ҡаушаны? Минең менән ни бул­ды?..” 
Битем яныуын йылға һыуы менән баҫып ҡа­райым, баҫылмай. Ҡул­дарым да дерелдәйсе... Әллә көләһе, әллә илағы килә, етмәһә.
Саҡ үҙемде тынысландырып, өйгә һәптәнләнем. Һәм Вилде күреп, тауышын ишетеү менән, тағы ҡойолоп төштөм, кәсәгә сәй яһап алғас, башым ауыртыуға һылтанып, бүлмәмә инеп бикләндем. Апайым мине мунсаға саҡырғанда, йоҡлағанға һа­лышып ят­тым. Ә мунса төшкө килә. Барыһы ла ятышып, утты һүндергәстәре генә, шымтанлап мунсаға һыпырттым. Ләүкәгә һуҙылып ятып, хыял диң­геҙендә тир­бәлгәндә, уйҙарым Вилгә бара ла төртөлә, бара ла төртөлә. Уның көрән күҙҙәре, ҡалын тауышы, һомғол буй-һыны күптән таныш, яҡын кеүек. “Их, бер генә ҡо­саҡлаһа ине ул мине!” – үҙ уйҙарымдан үҙем оялам... 
Мунсанан сығыуыма Вил болдорҙа ултыра ине. 
– Еңел пар менән! – ул һикереп килеп торҙо. Башымды эйеп, ҡаҡтым, йәнәһе лә, рәхмәт. 
– Өйҙә тынсыу, янып барам, – ул аҡланғандай итте. Башымды күтәрмәй генә, ыы-ы, тип өйгә инеп киттем. Ә йөрәгем күкрәк ситлегенән бына-бына атылып сығырҙай. Үҙемде-үҙем әр­ләйем: “Был Зәйлә тигәндәре ҡыҙыҡ ҡына икән, тип уйлайҙыр инде. Кешесә һөйләшһәм нимә була?! Ҡунаҡ булып килгән, тәүге тапҡыр буласаҡ ҡайны-ҡәйнәһе йортона аяҡ баҫҡан кешегә яҡты йөҙ күрһәтерлек тә рәтем, әҙәбем юҡмы ни?!” 
Әммә барыбер асыла алманым, икенсе көндө лә Вил яғына ҡарамаҫҡа тырыштым, шәхсән миңә мөрәжәғәт итһә, ымлыҡтар менән генә яуапланым йә өндәшмәй ҡалдым. Ауыҙ асһам, эсемдә сыр-сыу килгән хис-тойғолар ташҡыны ярһып тышҡа бәреп сығыр, күҙҙәренә баҡһам, бар уйҙарымды асыҡтан-асыҡ белерҙәр кеүек ине. Шул уҡ мәлдә Вилдең тауышы иҫ киткес танһыҡ, үрһәләгән йәнемде иркәләгәндәй! Туҡтауһыҙ уны күрге, янында булғы, тән йы­лыһын тойғо килә. Вилгә ғашиҡ булыуымды аңлауҙан йәшертен генә һыҡтайым: “Ул бит минең буласаҡ еҙнәм. Апайымдың һөйгәне. Минең уны яратырға, апайымдың бәхетен урларға хаҡым юҡ. Уйлама уны, уйлама...” Тик хис-тойғоларға баш булырлыҡ әмәл юҡ.  

Вилдең яҡындары ҡунаҡҡа килеп төштө. Ике яҡ та күптәнге туғандар кеүек зыҡ ҡубып ҡосаҡлашып, күрешеп, геү килде. Буласаҡ ҡоҙа-ҡоҙағыйҙар шунда уҡ уртаҡ тел тапты. Туй тураһында һөйләшеп, уны 7 ноябрь байрамында үткәрергә килеш­теләр. Йәнәһе лә, байрам көнөндә кешеләргә ял һорап тораһы түгел, кинәнеп туйҙа йөрөрҙәр!
Ләкин, ҡыҙғанысҡа ҡаршы, туй булманы. Ике яҡтың да ҡыуаныс-шатлыҡтары борсолоу, хәсрәт, ә һуңынан ҡайғы менән алышынды – Вилде армияға саҡырҙылар һәм Афғанстанға ебәр­ҙеләр. Был барыһы өсөн дә көтөлмәгән хәл ине...
Вил ҡулына повестка алыу менән ауыл мәктәбендә хеҙмәт юлын башлаған апайыма түгел, ә миңә килде. Институт бинаһы янында уны күргәс, ҡойолоп төштөм, күҙҙәрем менән апайымды эҙләнем. Быны абайлаған егет:
– Зәйлә, мин бер үҙем килдем, – тине. 
Китеп барыуымдан шикләнеп, өҙөп-өҙөп аңлатырға ашыҡты:
– Мине армияға алалар. Афғанстанға ебәрерҙәр, тип уйлайым. Хушлашырға килдем.
Ауыр һиҙемләүҙәрҙән йөрәгем ҡыҫты шул мәлдә.
– Һиңә хат яҙырға мөмкинме, Зәйлә? – Вилдең даръя-ҡарашында үтенес, һағыш һәм һөйөү, өмөт күреп: 
– Ә апайым? – тип иңрәнем.
– Уның менән бөтәһе лә яҡшы, – ғәжәпләнде.
– Юҡ, һин миңә хаттар яҙһаң, ул нимә тиер?!
– ... Белмәйем, Зәйлә. 
Уртаҡ киләсәгебеҙ юҡлығын аң­лауҙан ҡайғыға батып, өнһөҙ атлап киттем. Ул артымдан эйәрҙе. Беҙ шып-шым Өфө урамдарын буйланыҡ. Ваҡ ямғыр яуҙы, рашҡыға әйләнде. Юл аша сыҡҡанда Вилдең һалҡын бармаҡтары минең өшөгән бармаҡтарға тейҙе. Утҡа ҡағылғандай ҡулымды тартып алдым. Вилгә күтәрелеп ҡараным: 
– Һин бит минең буласаҡ еҙнәм. Ярамай беҙгә күрешергә, аҫтыртын осрашып һөйләшергә, хатлашырға ла ярамай! Аңлайһыңмы һин шуны?
– Аңлайым, бөтәһен дә аңлайым, тик башымды ташҡа бәрәйемме? Күр­гәндән алып, һине уйламаған бер көнөм юҡ. Ятһам да, торһам да, тик һин күҙ алдымда, – ул миңә ҡараманы, атлауын белде.
– Ә апайым?! – шул бер һорау мине тетрәндерә. 
– Апайың да минең өсөн яҡын кеше, тик ул минең тоғро дуҫым, иптәшем кеүек. Ә һин икенсе! – ниһайәт, күҙҙәрен тултырып ҡараны. – Минең үҙемә лә ҡыйын, ике ут араһында һымаҡмын. Һиңә бер нимәгә лә өмөт итмәй килдем, ни бары... хат яҙырға рөхсәт ит, Зәйлә.
Ләм-мим өндәшмәнем. Һөйләшмәй-нитмәй, үҙ уйҙарыбыҙға сумып, оҙаҡ йөрөнөк. Һыуланып, өшөп бөттөк. Ятаҡҡа килеп еткәс, ул миңә балдаҡ һондо:
– Минән бәләкәй генә бүләк.
– Һин бит минең буласаҡ еҙнәм, ә еҙнәләр балдыҙ­ҙа­рына аҡса тарата, бал­даҡ түгел. 
– Минең тө­ҫөм итеп ал, Зәй­лә. Әллә башҡаса кү­ре­шеп була, әллә юҡ, – инәлеп, бүләген усыма йомдорҙо.
– Имен-һау ҡайт... еҙнәм. Апайым бәхетенән иҫән-һау хеҙмәт итеп ҡайтып ет. 
Ул мине үбергә ынтылды, янтайып, ятаҡ эсенә ҡастым. Әммә ныҡыш Вил артымдан ҡалманы, вахтерға повестканы күрһәтеп, Афғанстанға ебәреү­ҙәрен аңлатып, яныма үтте... 
Йәшерен-боҫорон ике төн, ике көн бергә булдыҡ. Мин Вилдең ҡосағында иреһәм дә, иң бәхетле ҡатын булһам да, иланым да иланым. Мин тәүге һәм һуңғы тапҡыр яратышыуыбыҙҙы той­ҙом. Апайымды ташлама, һин уға өйләнергә вәғәҙә иткәнһең, ә мине, арабыҙҙа булғанды онот, тип ҡа­батланым: “Бер генә тапҡыр иҫләтһәң дә, мин һине күрә алмаясаҡмын! Апайыңды алам, тип ант ит миңә!”  
Ант итмәне.
Бер бөтөнгә әйләнгәйнек, саҡ айы­рылыштыҡ. Вилдең дә күҙе тулы йәш, ирендәре дерелдәй, ә үҙе минең битемде һыйпай, күҙ йәштәремде һөрт­кән була: “Тс-с... Илама, етер инде, ҡоралайым минең. Хәҙер күҙ йәшеңде түгеп бөтһәң, аҙаҡ нимә эшләйһең?!” Күҙ йәше аша йылма­йырға маташа, йыуата. Барыһы ла төш кеүек кенә булып ҡалды.
Беҙҙең һиҙемләү раҫланды. Уларҙы тәүҙә Термез ҡалаһына ебәрҙеләр, ант ҡабул иткәс, Афғанға. Пули-Хумриҙа урынлашҡан иң ҙур йөк күсереп тейәү базаһынан бензин ташынылар. Бәлә Вилде шунда һағалаған: Пули-Хумри – Хайратон трассаһында бензовоздар колоннаһы ут аҫтына эләгеп, бер нисә бензовоз шартланы, байтаҡ егет тереләй янып үлә, күптәр яраланды... 

Ауылдан хат килеп, Вил­дең бик ауыр хәлдә Ташкентта хәрби госпиталдә ятыуын белгәс, аңымды юғалта яҙҙым. Йөрәгем яныуына түҙә алмай, урамға атылып сығып, үткән-һүткән кеше­ләрҙе тапай яҙып йүгерҙем. Ҡайҙа йүгергәнемде аңламай йүгерҙем. Хәлдән тайып туҡтаным. Аңҡы-тиңке килеш Вил менән бергә йөрөгән урамдарҙы гиҙҙем. Икенсе көндө уның янына барырға ниәтләп, иптәштәрҙән аҡса йыя башланым. Әммә өлгөр­мәнем – Вил янына апайым барырға сыҡ­ҡайны... Унан ҡайтҡас, Вилемдең бер имен ере юҡ, һыҙланыуҙарына түҙә алмай, үҙәк өҙгөс итеп ыңғыраша, һөйләшерлек рәте юҡ, ә мин уға ярҙам да итә алманым, тип үкһене. 
Бер аҙҙан Вил өйөнә ҡайтарылды, үкенескә күрә, оҙаҡ йәшәмәне – яраларынан мандый алмай, йән бирҙе. Вил янынан китмәгән, һауығырына өмөтөн өҙмәгән апайым уны юғалтҡас, ауырып аяҡтан йығылды. Миңә кеше алдында көслө булырға, һыр бирмәҫкә, теште ҡыҫып түҙергә тура килде. Ә йөрәгем ярылды, мендәргә ҡапланып, эт кеүек олоном. Үлер ҙә инем, балабыҙ хаҡына йәшәүҙе һайланым.
Тере сағында күпме уҡталдым янына барырға, тик Вил өсөн өҙөлгән, ис­маһам бер тапҡыр ҙа эш боҙманыҡ, туйға тиклем яҡынлыҡ ҡылманыҡ, бәлки, балабыҙ булыр ине, тип өҙгөләнгән апайымдың күңелен уйлап, йөрьәт итмәнем. Мин үҙемде саф апайым янында бысраҡ, хәшәрәт зат итеп тойҙом...
Вил миңә дүрт хат яҙып өлгөрҙө. Тәүге хаты ҡыҫҡа ғына, тотанаҡлы булһа, ҡалғандары һөйөү тулы ине. Мин уға үҙемдең хис-тойғоларҙы асманым. Әйтелмәгән мөхәббәтте ғүмер буйы күңелемдә һаҡланым. Вил яратыуымды ла, унан ауырға ҡалыуымды ла, балабыҙ тыуыуын да белмәй инде гүргә.
Зәйлә апайҙың был һүҙҙәрен ишеткәс: 
– Оһо, – тигәнемде һиҙмәй ҙә ҡал­дым. Шунан уны бүлдергәнгә уңайһыҙланып, “ой” тип усым менән ауыҙымды ҡапланым.
– Эйе, – Зәйлә апай күңелһеҙ көлөмһөрәне. – Баламдың кемдән булыуын бер кем дә белмәй. Осраҡлы егеттән, тинем яҡындарға. Улар, өйләнгән ирҙән, ахыры, тип уйлап, уфтанды-уфтанды ла, ирһеҙ бала табыуыма күнделәр, артыҡ төпсөн­мә­неләр. Баламды, һин – һөйөү емеше, тип үҫ­терҙем. Кейәүгә сыҡма­ным. 
– Ә апайығыҙ?
– Ул йүнәлгәс, яҡшы егетте осратып, уңышлы кейәүгә сыҡты, еҙнәм менән күгәрсендәй гөрләшеп йәшәйҙәр, өс бала үҫтерҙеләр, ҙур бер ауылда бына тигән донъя көтәләр. Апа­йымдың, ир балам булһа, Вилдең исемен ҡушам, тигән нәҙере бар ине, тик гел ҡыҙҙар тапты шул. Ейәндәремә ҡушам, тип ныҡышҡайны ла, йәштәр тыңлаймы ни, улар үҙҙәренә оҡшаған исемдәрҙе һайланы.
– Бүләһенә ҡушыр, Алла бирһә! Үпкәләп ҡуймағыҙ, Зәйлә апай, тик... яңғыҙлыҡта ғүмерем заяға үтте, тип уйламайһығыҙмы? 
– Яңғыҙ түгелмен, шөкөр. Һөйөклө балам, ейәнсәрем бар. Кемдер күп кешене ярата ала, ә мин берәүҙе генә һөйҙөм. Ғүмерем заяға үтмәне, бар көсөмдө эшкә бирҙем, уңыштарға өлгәштем, баламды ҡәҙерләп үҫтерҙем, уҡыттым. Алдан апайым менән яҡын булмаһаҡ та, олоғая килә тығыҙ аралаша башланыҡ. Апайым минең Вилгә ҡарата булған һөйөүемде, осрашы­уыбыҙҙы белмәй, башына ла ин­дермәй. 
– Балағыҙҙың Вилдән булыуын бел­һә, нишләр ине икән?
– Мине, хыянатсы, тип һығып үл­те­рер, баланы тартып алыр ине ул, – Зәйлә апай һағышлы йылмая. – Ул да Вилде үлеп яратты, һаман теленән төшөрмәй, тиһәң дә була. Ярай ҙа еҙнәм аҡыллы кеше, аңлап ҡабул итә быны. Апайым мөхәббәте тураһында асыҡтан-асыҡ әйтә, һөйләй ала, иҫтәлектәре менән бүлешә, ә мин – юҡ. Шуныһы бигерәк ҡыйын.
Зәйлә апай, һөйөүен күңеленә йәшергән кеүек, балдаҡты сумкаһына кире йәшерҙе. Ел көсәйҙе. Ул һары, ҡыҙыл япраҡтарҙы асыулы өҙөп ырғытты ла, ергә һирпте, еңелсә өйөрөлттө. Яҙмыш елдәре лә шулай кеше ғүмерҙәре менән уйнай, туҡ­тауһыҙ өйрөлтә кеүек тойолдо...
 
Баныу ҠАҺАРМАНОВА.

* исемдәр үҙгәртеп алынды.

https://ye102.ru/articles/mahsus/2024-10-16/y-sheren-y-hik-y-3969168