Ҡоро утын

Юғиһә бит көн дә әбекәйе:
“Сей ҡайының”, – тиеп һуҡрана.
Аңлай бабай: көҙҙән алған утын
Ҡыҙыу утта ғына тоҡана.

Йәй эш менән үтте: малға бесән
Кәбән-кәбән өйөп ҡуйылды,
Картуфы һәм башҡа йәшелсәһе,
Ҡарышҡандай, үтә ныҡ уңды.

Һәм бабайҙың ике ҡулы, бушап,
Ҡоро утынғаса етмәне.
Һағындыра хәҙер улдарының,
Ҡайтып төшөп, ярҙам иткәне...

Шулай уйлай-уйлай барҙы ла ул
Йәйен бесән сапҡан еренә,
Ҡыу йәйекле ҡарағайҙы йығып,
Бәйләп һалды сана биленә.

Ҡайтып етһә, өйө балҡып китер:
Ҡоро утын – ҡатын бәхете.
Сәйе ҡайнап, ҡоймаҡ шыжлай башлар
Һәм таралыр тәмле аш еҫе...

Бәлки... Бәлки, балалар ҙа ҡайтыр,
Ҡырҙан тойоп өйҙөң йылыһын?..
Бабай мунса яғыр, һөйөнһөн, тип,
Бәпестәре улы-ҡыҙының...

Тик юлында тәртип һаҡсылары
Ҡаршыланы “бур”ҙы шат ҡына.
Күңелдәге ап-аҡ, саф хыялдар
Бер-бер артлы инде ватыла...

“Мин урманды һеҙҙең кеүектәрҙән
Ҡурсалаусы булам, белегеҙ!
Ағас урлап, байып ятаһығыҙ,
Шуға бөлөп бара илебеҙ...”

Йәш бер егет, шулай “һайраны” ла,
Ул арала ҡағыҙ сығарып,
Акт төҙөнө. “Закон шулай ҡуша”, –
Тине погонлыһы, ҡыҙарып.

“Һуң, егеттәр, әле, – тине бабай. –
Яңы ҡанун сыҡты түгелме?
Ҡоро ағас ҡырҡып алып ҡайтыу
Бөтөн илдә рөхсәт ителде!”

“Аҡыл һатма, ҡартлас! Беҙме, һинме
Ҡанундарҙы һанға һуҡмаусы?
Ауғанынан алһаң, булыр ине,
Урман күркен йәнһеҙ йыҡҡансы!”

Өндәшмәне бабай, тамағына
Ғәре төйөр булып тығылғас.
Эсендәге асыу ялҡын булып
Тоҡанманы, гүйә, сей ағас.

“Аллаһ бирһә, пенсиямдан йыйып,
Ул “зыян”ды инде ҡаплармын.
Утынһыҙ ҙа оҙаҡ йонсомабыҙ,
Һау булһам ни, эшһеҙ ятмаҫмын...”

Буш ҡул менән ҡайтҡан бабайының
Хис-тойғоға тулған күңелен
Әбекәйе баҫты, йылы сәй һәм
Йор һүҙ менән биреп әжерен:

“Их, бабайым, иҫ юйғансы эсеп,
Аунап ятһаң урам буйында,
Балаларың өйҙә ас ултырһа,
Һинең хәмер булһа уйыңда,

Бер кем килеп, янамаҫ та ине,
Өндәшмәҫ тә ине, валлаһи.
Ә һин көн-төн эш тип үртәләһең,
Бына инде уның “файҙа”һы!

Бер ҡорҙашың, ана, байлыҡ туплай,
Хәмер менән кеше ағыулап.
Уға ла бит яза биреүсе юҡ,
Һүҙ әйтмәйҙәр хатта бер, хурлап”.

Барыһын да белә бабайыбыҙ:
Кемдең ысын урлап киҫкәнен,
Ул ағасты, “КамАЗ”дарға тейәп,
Ҡай тарафҡа кемдәр илткәнен;

Һәм берәүҙәр, бысҡы тотмай ғына,
Күрмәйенсә хатта урманды,
Ошо байлыҡ менән сауҙа итеп,
Батшаларҙай донъя ҡорғанды;

Хоҡуҡ һаҡсыларын, көсөк кеүек,
Һөсләтергә була икәнен;
Яҡын дуҫтарҙың да бер-береһен
Көнсөллөктән “һатып” киткәнен;

Хәмер менән кәсеп иткәндәрҙең
Хөкөмдәрҙән нисек ҡасыуын,
Килеменең бер өлөшөн бүлеп,
Ниндәй кеҫәләргә тығыуын...

Ғәҙеллекте яҡлап көрәшеүҙән
Белә бабай фәтүә сыҡмаҫын.
Үҙ нәфсеһен тыя һис юғында:
“Исмаһам, ул сикте уҙмаһын”.

Хөкөм көнө килер. Барыбыҙ ҙа
Яуап биреү өсөн баҫырбыҙ,
Был донъяла ниҙәр ҡылған булһаҡ,
Шуның емештәрен татырбыҙ.

Саф күңелле бәндә тамуҡ өсөн,
Сей утындай, хәрәм ҡылыныр.
Һыуҙан ҡоро сыҡҡан залим иһә –
Унда дөрләп яныр утындыр.

Даян МӘЖИТОВ.