Ишара

Яңыраҡ танышымды аэропортҡа оҙаттым. Юлда ул никахтың өҫтөн­лөктәре хаҡында һөйләне. Йәнәһе, өйләнеү менән тормошоң ҡырҡа үҙ­гәрәсәк. Һиңә ашарға бешерәләр, өҫ-башыңды йыуалар. Ҡыҫҡаһы, һинең хаҡта хәстәрлек күрәләр.
– Ә ирек? – ҡаршы төшәм.
– Иреклемен, ҡатыным бөтөнләй ҡамасауламай.
Был ваҡытта беҙ паркта ултыра инек. Яныбыҙға ҡырҡ йәштәр тирәһендәге ағай килеп ултырҙы. Күлдәге керле, күҙҙәре аҡайған, ипһеҙ ҡылана. Ҡыҫ­ҡаһы, кәйефе юҡ. Биштәренән китап алды, асты, ә унда шымсыларҙыҡы ке­үек уйым яһалған, уйымда бер ҡап сигарет ята. Ҡаптан дерелдәй-дерелдәй сигарет алғас, шунда уҡ зажигалка сығарып тоҡандырҙы, һурҙы, күрәһең, нирванаға инәлер. Ҡәнәғәтлектән күҙ­ҙәре ҡыҫылды, ҡулдары ҡалты­рау­ҙан туҡтаны, арҡаһын эскәмйә һөйән­гесенә терәне.
Был ниндәйҙер үҙенсәлекле сигареттыр, уларҙы магазиндан алмайҙыр, законды боҙоп, балконда үҫтерә­ләрҙер, тип уйланым. Көтмәгәндә беҙ үкереү (тауыш түгел) ишеттек:
– Оле-е-е-ег!
Парктың икенсе башында арҡырыға ла, буйға ла бер сама ҡатын күренде. Ҡыҙарған, тиргә батҡан, бер ҡулында – сумка, икенсеһендә – бала. Шунда беҙҙең күршебеҙ тулҡынланды, һике­реп торҙо, сигаретын урнаға ырғытты, кеҫәһенән һағыҙ сығарып ауыҙына ҡапты ла, ашыға-ашыға сәйнәргә кереште. Шымсы китабын биштәренә тыҡҡас, ҡатынына табан алпан-толпан атланы...
Күрәһең, был миңә ишаралыр. Өй­ләнмәҫкә...

Б. МӨХӨТДИНОВ.