Бер һүҙ ҙә етә

Хәлдән тайған табип өҫтәл артында ҡағыҙҙар тултыра. Ә диванда ятҡан әбей көсәнеп-көсәнеп ыңғыраша:
– Үҙемде шул тиклем насар тоям, йәшәүҙән туйҙым, миңә үлтерә торған укол ҡаҙағыҙ.
Был – докторҙың һигеҙенсе ауырыуы, шуларҙың алтыһы – ошондай уҡ ҡарт-ҡоро. Ул асырғанып эргәһендәге фельдшерға өндәшә:
– Теләй икән, ҡаҙа, йәлме ни! Бер ҡарсыҡ үлгәндән донъя емерелеп төшмәҫ.
Фельдшер ҙа шаян кеше, ризалашып баш ҡаға, шприцҡа тиҙ генә сульфокамфокаин тултыра ла әбей янына килә:
– Бына уколың, әбекәй! Тик доғаңды уҡырға онотма, йә охмажҡа ҡабул итмәҫтәр.
Әбейҙең сәрелдәүенә күршеләре йүгерешеп килеп етә: “Әллә аяҡ һуҙғанмы?” Әле генә теге донъяға китергә йыйынған әбей һикереп тора ла табиптарҙы ла, күршеләрен дә ҡыуып сығара, ишекте шартлатып бикләп ҡуя.
Кешене тәүбәгә килтереү өсөн ҡайһы саҡта бер һүҙ ҙә етә икән.

Б. ФӘРХӘТОВ.

Фото:artzakaz.pro