Бурыс

Таҙартырға, виндовсты алмаштырырға кәрәк һәм башҡа ваҡ-төйәк шунда. Ба­рыһын да тиҙ арала сифатлы итеп эшләнем. Танышым ком­пьютерҙы алырға кил­гәндә эш урынында түгел инем, минән башҡа алып киткән.
Бер нисә көндән һуң ярат­ҡан ҡыҙым менән үҙемдең ма­­шинала ҡалала китеп ба­рабыҙ. Юлда машиналарҙың иҫәбе-һанына сығырлыҡ тү­гел, тегеләрҙе әле уңға, әле һулға сығып уҙып китәм. Былай йөрөгәнем өсөн һөйгәнем миңә асыулана. Кем әйтмеш­ләй, алдан ҡарҡылдап бәлә килтерҙе: юл аша сыҡҡанда ҡағиҙә боҙҙом. Язаһы оҙаҡ көттөрмәне, гаишниктар тылсымлы таяҡтарын болғаны. Газды кәметеп, юл ситенә сығып туҡтаным. Тәҙрәне төшөрөп, документтарҙы ала башланым. Һөйгәнем үҙенең хаҡлы булыуына ҡыуанды шикелле: “Мин һиңә әйттем бит!” Ҡыҫҡаһы, ҡулынан нисек килә, шулай үсәште.
Машинам янына теге таныш гаишник килде. Ауыҙын ҡолаҡтарына еткергәнсе шат йылмайып, ҡулын һуҙҙы һәм: “Сәләм! Мин һиңә күпме тейеш?” – тип һораны. Ҡы­ҙымдың йөҙөн күрһәгеҙ ине! Таҫрайған күҙҙәрен һәм ни­сек аптырағанын ғүмерҙә оно­­тасағым юҡ.

Р. ЙОМАҒУЖИН.