Мәрәкәләр

– Белмәйем, кисә мин уның менән кафела ул­тыр­ҙым, берәр көрөшкә һыра эстек, мин ҡайтып кит­тем, ә ул, әҙерәк йөрө­йөм әле, тип тороп ҡал­ды...
Трубкала уңайһыҙ һәм бер нәмә лә төшөнмәгән тынлыҡ. Ә мин, Рустик­тың әсәһе беҙҙең өй телефонын ҡайҙан алды икән, тип баш ватам. Шунда ике аҙна элек тә ошондай уҡ шылтыратыу булыуы хә­те­ремә төштө. Йомшаҡ күңелле тәрбиәсе һуңла­ған балаларҙың ата-әсә­ләренә балалар баҡсаһы­нан шылтырата. Телефон номерын дөрөҫ яҙып ал­ма­ған.

Алмашыу

Әсәйем мөгәрәптән ҡай­натмалар һәм тоҙланған йәшелсәләр алып ҡайтыр­ға ҡушҡас, бер үҙемә кү­ңелһеҙ булыр тип, дуҫым­ды ла эйәрттем. Мөгәрәп өйҙән биш туҡталыш алыҫ­лыҡта. Көн матур торғанлыҡтан, йәйәү ат­ла­ныҡ.
Сумкаларҙы банкалар менән тултырғас, ҡайтыу яғына ыңғайланыҡ. Тик сумкалар ауыр булып сыҡ­ты, шуға күрә мар­шрут­каға ултырырға бул­дыҡ. Ултырыуын ултыр­ҙыҡ та ул, әммә беребеҙ­ҙең дә кеҫәһендә аҡсаһы юҡ. Барабыҙ. Уйлайбыҙ. Дуҫым:
– Шоферға ҡайнатма бирһәк?
Ниңә, ҡыҙыҡ шаяртыу. Әҙерләндек. Үҙебеҙҙең туҡ­талышҡа килеп еттек. Шоферҙың: «Юл хаҡын тү­ләгеҙ», – тигәнен көтөп алдыҡ. Алғы рәткә сылбыр буйынса бер банка ҡай­натма ебәрҙек. Үҙебеҙ өндәшмәйбеҙ. Маршрут­ка­лағы пассажирҙар йылмая. Беҙҙең һымаҡ, артабан ни булырын көтәләр... Бына банка шоферға барып етте... Тынлыҡ... Шунан барыһы ла көлөшөргә тотондо, шул иҫәптән беҙ ҙә. Ләкин быныһы башы ғына булған икән...
– Сдачағыҙҙы алығыҙ!
Шофер беҙгә пакетҡа һа­лынған бутерброд һәм кәнфит ебәрҙе. Беҙ төшөп ҡалғанда ла көлөү туҡ­тал­мағайны әле.

В. АҪЫЛҒУЖИН.