Аҡса янсығын алдым да, шифоньерҙан еңел курткамды эләктереп, шунда юлландым. Тамаҡты ялғап алғас, ҡайтыу яғына ыңғайланым.
Тамаҡ туйғас, күңел көр, аяҡ ергә теймәй атлай торғас, ҡапыл ел сыҡты ла башыма бер нәмә «шап» итеп ҡапланды ла ҡуйҙы. «Бәй-бәй, был нимә булды һуң?» – тип тегене тартҡыслап ҡараһам да баштан йолҡоп алып булмай ҙа ҡуя. «Кемеһе шулай шаярта икән, тапҡан шаярыр ваҡыт!» – тип аптырай башланым.
Шулай тартҡыслай торғас, еңел куртканың капишоны икәне саҡ башыма барып етте. Ундай нәмә кейеп өйрәнмәгәс, үҙемә лә ҡыҙыҡ булып китте. «Был ниндәй капишон, минең куртканың ул нәмәһе юҡ та баһа?!» – тип туҡтап ҡалдым. «Әллә кафела берәйһенекен яңылыш кейеп киттемме икән?» – тип бер килке аптырап баҫып торҙом. Тора биргәс, унда куртканы ултырғыстың артына ғына элгәнемде иҫкә төшөрҙөм. Тимәк, бер бүлмәлә ултырған ҡатындың еңел курткаһын кейеп киткәнмен булып сыға түгелме?..
Бүтән сара ҡалмағас, башты түбән эйеп, куртканы ҡулға ғына элеп, бүлмәгә килеп индем. Бергә эшләгән ҡатынға үҙем менән булған мажараны һөйләй генә башлағайным, ул бот сабып көлөргә тотондо. Ҡатын-ҡыҙ халҡы ҡыҙыҡ бит ул. Кәкре бармаҡ күрһәтһәң дә көлөргә тора. Хеҙмәттәш ҡатын да бүлмәне дер һелкетеп көлөүендә булды.
Үҙемдең һоро төҫтәге, етмәһә, күн курткам шифоньерҙа тора. Бына һиңә, шулай ҙа була икән, тип теге ҡатын менән күҙҙән йәш сыҡҡансы тағы көлөргә тотондоҡ.
Ярай әле, кире барып кафела ҡалдырып китмәгәнмен. Әтү хеҙмәттәшемә яңы куртка алып бирергә тура килер ине.
Л. САЯПОВ.
Фото: art4apps.org